สามวันผ่านไป
"กรี๊ด! ปล่อยฉันนะ คอยดูฉันจะเอาตำรวจมาลากคอพวกแกเข้าคุกให้หมด"
เสียงกรีดร้องดังออกมาจากในมุมหนึ่งของคฤหาสน์กลางทะเลทรายที่สร้างไว้เป็นเหมือนโอเอซิสส่วนตัวของชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ อาดัม อัล คาร์โล เจ้าของอาณาจักรโอเอซิสและคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนี้ที่เขาชอบเรียกมันว่าเป็นบ้านของเขา แท้ที่จริงมันคืออาณาจักรส่วนตัวของเขาต่างหาก
"หยุดแหกปากเสียที! ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจส่งเธอเป็นอาหารของจระเข้ในฟาร์ม!"
คำขู่ ที่ลัลนาคิดว่าเหมือนเอาไว้ขู่เด็กน้อย
"นี่คุณ! อยากจะฆ่าฉันก็ฆ่า ถ้าไม่ฆ่าก็ปล่อยฉันกลับประเทศ ลักพาตัวคนอื่นมาแบบนี้ไม่กลัวกฏหมายบ้านเมืองหรือยังไงห๊า!"
ลัลนาตะโกนใส่หน้าเขาด้วยความโมโห ตอนนี้เธอพร้อมจะแยกเขี้ยวตลอดเวลา ผู้หญิงไทยแบบเธอนั้นรักอิสระเสรีภาพมากกว่าสิ่งอื่นใดมีสิทธิ์อะไรมากักขังหน่วงเหนี่ยวกันแบบนี้
"น่าขันที่ในเมืองแห่งนี้ฉันไม่ต้องกลัวกฏหมาย"
ลัลนาหายใจแรงด้วยความโกรธเผลอกัดปากตัวเองจนรู้สึกเจ็บ เธอพยายามหนีออกจากที่แห่งนี้มาสองครั้งแล้ว แต่โดนจับกลับมาทุกครั้ง ออกไปครั้งนี้ไกลกว่าเดิมมาก เธอจึงได้เห็นทัศนียภาพข้างนอกว่าอาณาเขตแห่งนี้ดูเหมือนจะเป็นพื้นที่อุดมสมบูรณ์เต็มไปด้วย ต้นไม้ ดอกไม้สวยงามเหมือนวังก็จริง แต่พ้นจากอาณาจักรแห่งนี้ออกไปข้างนอกนั้นมีแต่ทะเลทรายรายล้อมไปหมด
"ต้องการอะไร?"
ลัลนาตั้งคำถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองชายฉกรรจ์ในชุดเสื้อคลุมตัวยาวกับผ้าโพกศีรษะไม่ต้องเดาก็รู้ว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในประเทศไทย ตื่นขึ้นมาครั้งนี้เหมือนฝันร้าย
ลัลนาสาบานเลยว่าเธอจะไม่ดื่มกับคนแปลกหน้าอีกต่อไป!
นัยน์ตาคมลึกล้ำซ่อนเร้น ดูไปดูมาเขาแทบจะเป็นหนุ่มอาหรับทุกกระเบียดนิ้วถ้าไม่เป็นเพราะว่านัยน์ตาสีน้ำข้าวนั่น อย่าเผลอไปสบตาเชียวมีหวังได้โดนดูดวิญญาณเข้าไปได้ง่ายๆ
แต่ฝันไปเหอะ คนอย่างลัลนาจะไม่ยอมแพ้ทางให้ผู้ชายหน้าไหนอีกต่อไปแล้ว
"จนกว่าบิดาของเธอจะเอาสมบัติที่ขโมยไปกลับมาคืนเราที่ฮามาลแห่งนี้"
ลัลนาแค่นหัวเราะออกมา เธออยากจะแหกปากหัวเราะใส่หน้าผู้ชายหน้าเข้มผู้นี้นัก
"นี่คุณเครา!"
"ฉันไม่ใช่คนที่หญิงไทยอย่างเธอจะมาเรียกชื่อว่าอะไรก็ได้"
สายตาดุของเขาเริ่มมีแววความขุ่นข้อง สังเกตุได้ว่าเขาอดทนกับเธอมาสักพักแล้ว เหลือเพียงฆ่าให้ตายเท่านั้น
"เอ๊ะ!อิตานี่ ก็ฉันไม่รู้จักชื่อนาย แล้วนั่นๆๆ พวกนั้นก็ด้วย แล้วที่นี่ที่ไหนจับคนอื่นมาขังไว้ทำตัวอย่างกะโจร หรือว่า..."
ลัลนาจุกคิดถึงพวกกลุ่มโจร ไอซิส หรือ ตะลีบันขึ้นมา ดวงตาของเธอเบิกโพลง ชีวิตของเธอต้องมาจบลงในวัยยี่สิบเจ็ดจริงๆอย่างนั้นเหรอ ลัลนาอยากจะร้องไห้ เขารู้กันทั่วโลกว่าคนพวกนี้โหดและสุดโต่งซะยิ่งกว่าอะไรดี
"โอ้ย!"
อาดัมฉุดกระชากลากเธอขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
"อย่านึกว่าพูดไทยแล้วฉันจะฟังไม่รู้เรื่อง"
คางของเธอถูกบีบแน่นต้นแขนอีกข้างก็ถูกบีบแรงจนรู้สึกเจ็บ แต่ไม่เท่าตกใจผวาเล็กน้อยที่เขาตอบกลับเธอกลับมาเป็นภาษาไทย
"งั้นนายก็ควรจะรู้ได้ว่าพ่อของฉันรักเงินมากกว่าฉัน นายฆ่าฉันทิ้งเลยยังจะง่ายกว่า เอาซิ้! ตอนนี้ชีวิตฉันมันไม่เหลืออะไรแล้วนี่"
ลัลนาเชิ่ดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย คนอย่างนังลัลนาเคยกลัวอะไรที่ไหน ก็แค่ตายล่ะวะ
"เอาหญิงไทยคนนี้ไปขังเอาไว้ในฮาเร็มส่วนตัวของฉัน ปิดหน้าต่างล็อกประตูทุกบาน ห้ามให้ออกมาได้อีก"
ตุ้บ!ร่างเล็กถูกสลัดออกจากการเกาะกุมจนแทบจะล้มคะมำ
"เบาๆสิ ฉันเป็นผู้หญิงนะ อิตาบ้า!"
อาดัมไม่ฟังเสียงอะไรของหญิงสาวอีกต่อไป ก่อนที่ชายฉกรรจ์ในชุดดำจะมาลากเธอออกไป
"ฉันรอดไปได้ ฉันจะฆ่านาย!"
ไม่วายลัลนายังก่นด่าขู่ฝ่อๆตามหลังมาไม่หยุด
"นายท่านจะเก็บนางไว้จริงๆกระนั้นหรือ?"
อาลีถามขึ้นเพราะดูท่าแล้ว หญิงไทยผู้นี้จะนำความร้อนใจมาให้อย่างไม่รู้จักจบสิ้น สองครั้งสองคราที่ต้องตามไปลากกลับมาให้วุ่นวาย
"ชีวิตของนางอาจจะมีค่าเพียงแค่เศษธุลีดิน แต่สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้นคือศักดิ์ศรี เราจะไม่มีวันให้คนไทยคนไหนมาทำเลวระยำที่ฮามาลได้อีก รอก่อนเถิดอาลี...เอาตัวไอ้เนวินกลับมาแล้วค่อยปล่อยนางกลับไป"
ที่นี่คืออาณาจักรของเขา ปัจจุบันเขาไม่ใช่เจ้าชาย เขาเป็นเพียงผู้นำสูงสุดของที่นี่เท่านั้น อาดัม อัล คาร์โล เป็นผู้บุกเบิกเมืองอามาลแห่งนี้เพราะฉะนั้นที่นี่เหมือนบ้านหลังสุดท้ายที่จะฝังกลบร่างของเขา เขาจะไม่มีวันให้ผู้ใดเข้ามากระทำสิ่งเลวทรามในที่นี้โดยที่มีชีวิตรอดกลับไปได้
ไอ้เนวินผู้นั้นก็เช่นกัน!