ชีคร้ายซ่อนรัก

หมายเลขสิบเก้าของฉัน

"เย็นมากแล้ว เดี๋ยวอามีนาไปยกอาหารอ่อนๆมาให้ท่านหญิงรับประทานดีกว่าเจ้าค่ะ"

"อยากกินอะไรแซ่บๆ เผ็ดๆเปรี้ยวๆ"

อาหารที่นี่รสจืดชืดสำหรับเธอ ในแต่ละมื้อที่เอามาเสิร์ฟก็ทำมาจาก เนื้อแพะ เนื้อวัว เนื้อแกะ คลุกเคล้าเข้ากับเครื่องเทศเป็นส่วนใหญ่ อย่างเช่น(กับซะฮ์)เป็นอาหารประเภทข้าวหมกเหมือนไทยติดตรงที่เครื่องเทศที่นี่จะหอมและมีกลิ่นแรงกว่าของไทย ส่วนอาหารเช้าก็จะมีขนมปังเสิร์ฟคู่กับไข่ และชีส อาหารยอดนิยมของที่นี่สินะ

ไม่ใช่ว่ามันไม่อร่อยแต่ลัลนาไม่ชอบอาหารที่กินแล้วหนักท้อง

"ไม่ดีมั้งเจ้าคะ ท่านเพิ่งจะหายป่วย เน้นเป็นอาหารอ่อนอย่างพวกซุปดูท่าแล้วน่าจะเหมาะกว่าเจ้าค่ะ"

ลัลนาอ่อนอกอ่อนใจถ้าขืนเธอยังติดอยู่ในเมืองแห่งทะเลทรายนี้ไปอีกเรื่อยๆ ไม่ถูกทรมานตายก็คงจะอดตายเป็นแน่ คนไทยเราเรื่องกินเรื่องใหญ่ ถ้ามันไม่อร่อยถูกปากจริงๆแน่นอนว่าไม่ยอมฝืนกินแน่ๆ

แต่ตอนนี้ต่างบ้านต่างเมืองจะไปเรื่องมากให้ได้อะไรขึ้นมา

"อืมๆ ไปเอามาเถอะจ้ะ"

ลัลนาพยักหน้าหงึกๆเธอไม่อยากเรื่องมาก อามีนาเองก็เหนื่อยกับเธอมามากพอแล้วทำให้คนอื่นลำบากน้อยที่สุดจะเป็นการดีในการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เพราะไม่รู้ว่าพรุ่งนี้มะรืนนี้จะได้หายใจอีกหรือเปล่า

โดนรังแกทั้งร่างกายและจิตใจ

นึกถึงตอนโดนเขาจูบรุนแรง น้ำตามันก็ไหลเอ่อออกมา เธอไม่เคยโดนใครกระทำย่ำยีทางร่างกายแบบนี้มาก่อน คบกับแฟนมาเจ็ดปีไม่เคยกระทั่งนอนร่วมเตียง นอกจากสัมผัสภายนอกแล้วเธอยังคงรักษาความสาวไว้ได้เป็นอย่างดี

พอเลิกกันจึงไม่ได้นึกเสียดายอะไรมากมายนอกจากเวลาเท่านั้นที่เสียไป

สามวันต่อมา

"ท่านพี่กำลังคิดจะทำอะไรอยู่คะ?"

ลาติฟาสตรีลำดับที่หนึ่งของเมืองฮามาลบุกเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของอาดัม ชายหนุ่มที่กำลังเคร่งขรึมอยู่กับงานบนโต๊ะถึงกับคิ้วขมวดด้วยความไม่พอใจ

"พี่ไม่ได้อนุญาตให้เธอเข้ามานะลาติฟา"

เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น เมียเขาเยอะก็จริงแต่ไม่มีใครที่ไม่อยู่ภายใต้อาณัติของเขา

"หญิงไทยต่ำต้อยผู้นั้น ท่านพี่เอามาทำเมียอีกคนได้อย่างไร อีกทั้งยังให้ฐานะมันทัดเทียมกับเมียคนอื่นๆที่อยู่ที่นี่"

ลาติฟาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ในดวงตาคมมีน้ำตารื้นคลอหน่วย อาดัมมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาเฉยเมย

หญิงสาวอยู่ในชุดเดรสสีดำยาวถึงพื้น ฮิญาบคลุมศีรษะสีเดียวกันทั้งชุด คนที่นี่จะเน้นแต่งกายโทนสีเดียวกันทั้งตัวเสียส่วนมาก สตรีจะแต่งกายมิดชิดยามออกข้างนอกเขตพื้นที่ส่วนตัว อาดัมไม่ได้ห้ามผู้หญิงไม่ให้ออกไปทำงานหรือว่าศึกษาเล่าเรียน ทุกคนที่นี่มีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ ขอเพียงอยู่ในหลักของกฏหมายบ้านเมืองและกฏของศาสนาอย่างเคร่งครัด

อาดัมไม่ใช่พวกหัวโบราณแต่ก็ไม่ได้ลืมขนบธรรมเนียมประเพณีของเมืองกามาร์

"นอกจากเธอที่เป็นเมียหมายเลขหนึ่ง นอกนั้นที่นี่ทุกคนเท่าเทียมกัน"

กล่าวจบเขาก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างเนือยๆ ความจริงลาติฟาเป็นถึงธิดาของเสด็จอาของเขา ซึ่งเป็นญาติห่างๆกับชีคคนก่อน เธอเป็นถึงผู้หญิงสูงศักดิ์เทียบได้ถึงขั้นเจ้าหญิงแห่งการ์มา แต่ลาติฟากลับยอมแต่งงานเข้ามาอยู่เป็นเมียรองในเมืองฮามาลของเขา

ทั้งๆที่อาดัมไม่ได้ต้องการเช่นนั้น แต่การแต่งงานเกี่ยวพันกับการเมืองเขาจำยอมต้องรับหล่อนเข้ามาอย่างไม่อาจขัดคำสั่งของชีคอัฟซาผู้เป็นพี่ชายได้ เขาเอ็นดูลาติฟาเหมือนน้องสาวเพราะเห็นเธอมาตั้งแต่เยาว์วัย

ดังนั้นจึงยกให้เธอขึ้นมาเป็นหมายเลขหนึ่งพิเศษกว่าใครๆที่นี่เพียงเพราะความเอ็นดูสงสารเหมือนน้องสาวเพียงเท่านั้น

แต่ลาติฟาไม่ได้คิดเช่นเดียวกับอาดัม เธอหลงรักอาดัมตั้งแต่ยังไม่แตกเนื้อสาวแม้ว่าอาดัมจะมีใจให้นาเซียพี่สาวของเธอเพียงผู้เดียวก็ตาม

"น้องรู้ว่าท่านพี่โกรธน้อง ท่านพี่ประชดน้องเรื่องที่น้องมาเป็นเมียท่านพี่แทนพี่นาเซียที่เข้าอภิเษกสมรสไปกับเสด็จพี่อัฟซาใช่มั้ยคะ ทุกวันนี้น้องเลยมีตำแหน่งเป็นแค่เมียรอง เป็นเมียรองลำดับที่หนึ่งก็พอจะทำใจได้ แต่ท่านพี่เอาเมียต่ำต้อยไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาเทียบเคียงกับน้อง น้องไม่ยอม!"

"หยุดพูดเรื่องไร้สาระเถอะลาติฟา ไม่มีใครเทียบเคียงเธอทั้งนั้น พี่มีเหตุผลของพี่"

อาดัมพยายามพูดแบบประนีประนอมกับลาติฟาที่สุดแล้ว รู้นิสัยดีว่าหล่อนเป็นคนเอาแต่ใจไม่อย่างนั้นคงไม่วางแผนส่งนาเซียไปแต่งงานกับพี่ชายของเขาสำเร็จ แล้วเธอก็มาแทนตำแหน่งของนาเซียเรื่องนี้เขาไม่ได้โกรธใคร

เพราะอาดัมรู้ดีว่านาเซียต้องการตำแหน่งพระชายาแค่ไหน เขาเพียงแค่หลีกทางให้เท่านั้น แม้ในใจส่วนลึกจะยังคงคิดถึงนาเซียอยู่บ้างก็ตาม

นาเซียต้องการก้าวหน้าและอยู่ในจุดสูงสุดแต่ลาติฟาต้องการทำตามใจด้วยการอยู่กับชายที่ตัวเองหลงรัก ไม่สนว่าคนผู้นั้นจะรักเธอตอบหรือไม่

"งั้นคืนนี้ท่านพี่มาหาน้องได้หรือไม่?"

ท่าทางและน้ำเสียงเปลี่ยนทันทีที่ได้รับการยืนยันว่าเธอยังเป็นที่หนึ่ง

"ได้...อีกสามวันพี่จะไปหา"

ฉีกยิ้มหวานปานจะหยดดวงตาเปล่งประกายวับวอนเมื่อได้ในสิ่งที่ปรารถนา อีกสามวันก็ไม่เป็นไรเพราะเป็นปีๆเธอก็รออาดัมมาแล้ว กะอีแค่สามวันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกท้อถอย

"งั้นน้องลาค่ะท่านพี่"

"อืม.."

ทันทีที่ลาติฟาออกไป

อาดัมถึงกับพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้งอย่างรู้สึกโล่ง เขาไม่ไปหาลาติฟานานมากแล้วเมียคนอื่นๆก็เช่นกัน ตอนนี้ในใจของเขาร้อนรุ่มปรารถนาที่จะมีสัมพันธ์ทางกายกับเมียคนล่าสุดเท่านั้น

เพียงแต่ว่า หล่อนยังใจแข็งและวันก่อนยังมาเป็นลมใส่เขาอีก คิดได้ดังนั้นก็ยกหูโทรศัพท์โทรหาอาลีทันทีในใจได้แต่ครุ่นคิด

'ถึงเวลาของเธอแล้วสินะ หมายเลขสิบเก้าของฉัน'