บัวบูชาได้นอนโรงพยาบาลต่ออีกหนึ่งคืน แม้เจ้าตัวจะยืนยันกับหมอว่าไม่ได้มีอาการผิดปกติตรงไหน แต่ปฐวีกลับตรงข้ามยืนกรานเสียงแข็งว่าให้นอนดูอาการอีกสักคืน หมอเองก็เห็นด้วยว่าควรจะอยู่ดูอาการต่อ เธอจึงหมดสิทธิ์จะโต้แย้ง
"คุณเป็นหมอก็น่าจะรู้ดีว่าคนไข้ต้องทำตามคำสั่งของหมอ นอนดูอาการอีกสักคืนเพื่อความแน่ใจคงไม่เสียหายอะไรหรอก ผมเองก็จะได้หายห่วงหากว่าคุณปลอดภัยดีจริงๆ" หลังจากหมอกับพยาบาลกลับออกไปแล้ว ปฐวีก็หันมาคุยกับคนเจ็บที่นอนทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
ห่วงเหรอ? เชื่อตายล่ะ...
คำพูดและอาการห่วงใยที่ปฐวีแสดงออกกับเธอนั้น บัวบูชารู้ดีว่านั่นเป็นแค่มนุษยธรรมความมีน้ำใจ ไม่ใช่ความห่วงใยหรือความรู้สึกพิเศษใดๆ ทั้งสิ้น เธอบ่นกับตัวเองในใจแล้วพลิกตะแคงตัวหนี
แต่ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดพรวดเข้ามา น้ำเสียงคุ้นหูดังขึ้นก่อนเจ้าของเสียงจะปรากฏตัวด้วยซ้ำ
"ยัยบัว! เป็นยังไงบ้าง ฉันตกใจแทบแย่ตอนได้ยินว่าเ
