อากาศช่วงเช้าที่เย็นจัดทำให้คนที่หลับอยู่ไม่อยากตื่น แม้เสียงจากนาฬิกาปลุกที่ตั้งเวลาไว้จะส่งเสียงบอกเวลาว่าถึงเวลาต้องตื่นแล้ว
แต่กระนั้นบัวบูชาก็ต้องฝืนเปิดเปลือกตาที่ปิดสนิทมาทั้งคืนแม้อยากจะหลับต่ออีกสักหน่อย แต่ทว่า...
เอ๊ะ! เรามาอยู่นี่ได้ไง เมื่อคืนจำได้ว่านอนในห้องนั่งเล่นนี่นา...
หญิงสาวหลุบตามองเห็นผ้าห่มสีขาวคลุมร่างตนอยู่ก็แปลกใจ ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองเพดาน และพอจะขยับตัวถึงค่อยรู้สึกว่ามีอะไรหนักๆ พาดอยู่ที่เอว จึงค่อยๆ หันไปมอง
อีตาบ้านี่อีกแล้วเหรอ!...
ตาปรือๆ โตเป็นไข่ห่านทันทีเมื่อเห็นหน้าคนที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ข้างๆ นอกจากแขนหนักอึ้งที่พาดทับตัวอยู่ ร่างกายท่อนล่างของเธอก็ยังถูกท่อนขาทั้งหนักและใหญ่พาดอยู่เช่นกัน
"นี่คุณ! เอาขากับแขนออกไปนะ มันหนัก" บัวบูชาพยายามยกแขนนั้นออกไปให้พ้นตัว แต่ก็ยังเหลือขาที่ต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก กว่าจะลงจากเตียงได้ก็ทำเ
