"ขาหายดีแล้วเหรอถึงมาทำงาน อันที่จริงวันนี้ก็ไม่มีอะไรมาก คุณกลับไปพักสักวันก่อนก็ได้นะเขม" ปฐวีเห็นผู้จัดการสาวเดินเข้ามาในโรงงานคัดส้มก็รีบเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะนึกเอะใจขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืนเธอกลับไปตอนไหน แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
"เขมไม่เป็นไรแล้วค่ะ เมื่อคืนคงจะตกใจกลัวคิดมากไปหน่อยว่ามันอาจจะหัก แต่ตื่นเช้ามาก็ไม่รู้สึกเจ็บอะไรแล้วค่ะ" เขมจิราตอบพลางหมุนซ้ายหมุนขวาให้เขาดู
"ว่าแต่ปัถย์สิคะ เห็นคนงานข้างหน้าบอกว่าเข้าสวนมาตั้งแต่เช้าตรู่ น่าจะพักอีกสักวันนะคะ เมื่อวานก็เหนื่อยทั้งวันแล้ว"
"ผมน่ะไม่เหนื่อยเท่าไหร่หรอก..." ว่าแล้วเขาก็นึกไปถึงคนที่บ้าน ไม่รู้ว่าป่านนี้จะตื่นหรือยัง หรือว่ายังนอนละเมออยู่
"ปัถย์คะ...ปัถย์คะ!"
"ฮึ?" พ่อเลี้ยงหนุ่มสะดุ้งหลุดจากภวังค์ เมื่อได้ยินเสียงเรียกขุ่นๆ ของเขมจิรา
"ใจลอยอะไรคะ เขมเรียกตั้งนานแน่ะ"
"ไม่มีอะไรหรอก" เขาตอบแล้วเบือนหน้าหนีไปยิ้ม
