"หายไปไหนของเขาแล้ว เป็นนินจาหรือว่ามีวิชาตัวเบากันนะ" หันหลังให้ไม่ถึงนาที พอหันกลับไปอีกทีก็ไม่เห็นเปมิกาแล้ว รามิลรีบสอดส่ายสายตามองหา ก่อนที่เพื่อนร่วงวงจะชี้มือไปทางเรือนรับรองที่อยู่ด้านหลัง
ผู้กองหนุ่มรีบตามไปก็เห็นหลังของหญิงสาวเดินเซซ้ายเซขวาอยู่ไม่ไกล ครู่หนึ่งก็หยุดยืนแต่ทรงตัวไม่น่าจะไหวดูโงนเงนๆ จะล้มไม่ล้มแหล่
พอเห็นอาการน่าเป็นห่วงอย่างนั้น ตอนแรกที่คิดว่าจะไม่ยุ่งก็มีอันต้องเปลี่ยนใจ รีบตามไปดูอย่างรวดเร็ว พอดีกับที่หญิงสาวทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นหญ้าแล้วร้องไห้ออกมา
"คุณ! ไหวหรือเปล่าเนี่ย" นอกจากเมาแล้วยังร้องไห้อีก ทำเอารามิลถึงกับทำอะไรไม่ถูก และพอถามเธอก็ยิ่งร้องไห้ออกมาเสียงดังกว่าเดิม
"ไม่ไหว...มันเจ็บเกินไป" เปมิกาพูดพลางเสียงสะอื้น
"เจ็บตรงไหน เจ็บมากไหม ให้ผมพาไปหาหมอดีหรือเปล่า" หญิงสาวส่ายหน้า
"ไม่ มันเจ็บตรงนี้ หมอช่วยไม่ได้..." เธอว่าพร้อมกับใช้กำปั้นเล็กๆ ทุ
