"ทำยังไงถึงจะรวยสักทีวะ ไอ้ห้องเช่าเล็กๆ เท่ารูหนูนี่ทำให้ฉันแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วเนี่ย แอร์ก็ไม่มี มีแต่พัดลมซังกะบ๊วยเปิดยังไงก็ไม่เย็น เบื่อโว้ย!" โฉมฉายที่กำลังนั่งแต่งหน้าก็แต่งไปบ่นไปอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ภายในห้องเช่าเล็กๆ ราคาถูกที่เธอกับชลน่านลูกชายใช้เป็นที่ซุกหัวนอน
"อ้าว! ผมก็เห็นแม่นั่งหายใจอยู่นี่ไง บ่นได้อีกด้วย ไม่เห็นจะตายเหมือนอย่างที่ว่าเลย" ชลน่านที่นอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับโทรศัพท์อยู่บนเตียงตอบกวนๆ ก่อนจะถูกของสักชิ้นบนโต๊ะเครื่องแป้งลอยมากระทบศีรษะดังโป๊ก
"โอ๊ย! มันเจ็บนะแม่ โยนมาได้"
"กะโหลกหนาๆ ของแกเจ็บเป็นด้วยเหรอ ฉันว่าไม่หรอก หัดมองดูสภาพรอบตัวแกสิ ยังมีอารมณ์นอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ได้ แกไม่คิดจะหาวิธีทำให้ความเป็นอยู่ดีขึ้นหน่อยเหรอ"
"ก็คิดอยู่นี่ไงล่ะ" ชายหนุ่มว่าพร้อมกับชูโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ โฉมฉายถึงกับทิ้งแปรงในมือแล้วลุกไปหาลูกชาย
"แ
