ตอนที่ 4 ห้องอยู่ไหน
911 คำ
“ทานตะวันดื่มสาเกไหมครับ”
“ตะวันไม่ดื่มเหล้าค่ะ”
“ตอนนี้งานเป็นยังไงบ้างเหรอครับ”
“งานก็เรื่อย ๆ ค่ะ หมอก้องสบายดีไหมคะ ไม่ได้เจอกันนานเลย”
“งานหมอก็ยุ่งตลอดแหละครับ”
ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือว่าเพราะอะไร ตอนเรียนปีหนึ่ง ปีสอง ผมเจอทานตะวันบ้างก็ตอนที่เมญ่ามาหาไอ้ปั้น แต่หลังจากนั้นผมแทบไม่เจอเธออีกเลย เจอกันอีกครั้งตอนผมไปเอ๊กซ์เทิร์นที่จันทบุรี จากนั้นเราก็ไม่เคยเจอกันอีกเลย จนกระทั่งวันนี้เกือบสองปีแล้วมั้ง
เธอก็เอาแต่ยัดข้าวปั้นเข้าปาก เหมือนหิวมากหรือแค่เธอไม่อยากคุยกับผม
หลบหน้าเหรอ
หลีกเลี่ยงเหรอ
ไม่ใช่มั้งเราไม่ได้มีเรื่องอะไรกันนี่
“แค่ก ๆ ๆ “ นั่นไงสำลักจนได้ จะรีบกินไปไหน
“ทานตะวัน...อย่า”
“อือ อะไรหมอก้อง”
“นั่นสาเก”
“ห๊ะ” คนที่ไม่ดื่มเหล้าสำลักข้าวปั้นทันที ก็เล่นดื่มสาเกหมดขวด คงเพราะข้าวติดคอคว้าอะไรได้ก็ดื่มส่ง ๆ ไป
หลังจากนั่งกินข้าวกันสักพัก คุยกันสัพเพเหระจนดึก พวกเราก็แยกย้ายกันกลับ
“ทานตะวันเดี๋ยวเรากับปั้นไปส่งนะ” เมญ่าอาสาไปส่งทานตะวัน
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรากลับเองได้” ยืนยังจะไม่ไหว บอกจะกลับเองเนี่ยนะ
“ปั้น เดี๋ยวกูไปส่งทานตะวันเอง” ผมก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักหรอก และเคยทำเลวกับผู้หญิงตอนเมา แต่ก็ไม่อยากให้คนเมาแบบเธอเจอผู้ชายเลว ๆ อย่างผม
“เดินดี ๆ ทานตะวัน แล้วคอนโดอยู่ไหน” ผมพูดกับเธอตอนแยกกับเพื่อนแล้ว
“อ้อ หมอก้อง”
“อือใช่ ผมเอง”
“หมอก้องใจร้าย”
“หือ” ผมไปใจร้ายกับเธอตอนไหน คุยกันไม่ถึงสิบหนเลยด้วยซ้ำ
“ไอ้ปั้น คอนโดทานตะวันอยู่ไหนวะ” ผมต้องหาตัวช่วยแล้วขืนถามคนเมาคงไม่ถึงคอนโดสักที
‘คอนโด JC’ ผมได้ชื่อคอนโดจากปลายสายแล้วกดวางทันที
“อือ โอเค”
“พี่ครับเดี๋ยวไปส่งคอนโด JC” หลังจากได้ที่อยู่คอนโดกับเบอร์ห้องแล้ว ผมก็ค้นในกระเป๋าเธอเจอคีย์การ์ดคอนโด กว่าจะอุ้มคนเมามาถึงห้องได้เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน
“ปวดฉี่” อ้าว คนเมาแผลงฤทธิ์แล้ว...ปวดฉี่อย่างนั้นเหรอ แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย
เฮ้อ คงต้องช่วยสินะ ผมถอนหายใจ ก่อนที่ผมจะเข้าไปพยุงเธอเดินไปห้องน้ำ
“ทานตะวันแป๊บนะ ห้องน้ำ ๆ ทางนี้ ทางนี้”
“เดี๋ยว อย่าเพิ่ง” คนเมาก็ไม่ได้ฟังอะไรผมเลย ผมต้องรีบหันหลัง ก็เธอเล่นดึงกางเกงในออกจากกระโปรงแล้วนั่งลงชักโครกทันที
ผมรีบออกมาจากห้องน้ำ หน้าผมร้อนไปด้วยทั้งที่ตัวเองไม่ได้เมาอะไรเลย
“ร้อน ๆ ๆ” ผมได้ยินเสียงคนบ่นร้อนลอยมาจากห้องน้ำ พอผมเข้าไปเท่านั้นแหละ คนร้อนตอนนี้ยืนเปียกอยู่ใต้ฝักบัว
“ทานตะวัน ทำไมอาบน้ำทั้งชุดแบบนั้น”
“มันร้อนถอดม่ายทาน...” พูดจะไม่เป็นภาษาอยู่แล้ว พอผมทักเธอก็รีบถอดออกทีละชิ้น
“เฮ้ย อย่าเพิ่งถอด ให้ผมออกไปก่อน” ผมรีบออกมายืนอยู่หน้าห้อง แล้วได้ยินเสียงน้ำไหลสม่ำเสมอ นานเกือบสิบห้านาที
“ทานตะวันเสร็จหรือยัง”
“......”
“ทานตะวันผมเข้าไปนะ”
“......”
ผมรีบเข้าไปในห้องน้ำ แต่ภาพที่เห็นทำเอาผมปวดหัวตุบ ๆ
“เฮ้ย...ทำไมไปนอนตรงนั้น” ก็คนเมาน่ะสิ นอนหลับบนพื้น ตรงพรมเช็ดเท้า นอนขดเลย สงสัยจะหนาว ผมรีบเอาผ้าไปคลุมเธอแล้วอุ้มออกมา แล้ววางเธอลงบนเตียงนุ่ม
“อย่าไปเมาแบบนี้ที่ไหนอีกนะ ทานตะวัน”
ผมสวมชุดนอนแบบกระโปรงให้เธอ ซึ่งผมหลับตาไปด้วยตอนสวม เดี๋ยวนี้ผมเห็นผู้หญิงแก้ผ้ายังไม่ขึ้นเลยตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อน
ถึงผมจะมองทานตะวันก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับร่างกายผมแน่นอน
หลังจากใส่ชุดนอนแล้วผมก็ค่อย ๆ ลืมตา เชี่ย ตัวแค่นี้ซ่อนรูปว่ะ
ชุดนอนผ้าแพรที่แนบกับสรีระ เนินอกตูม ๆ ล้นทะลักออกจากชุดนอนที่เว้าด้านหน้า นี่มันชุดนอนไม่ได้นอนเหรอวะ ตอนที่ยังไม่ได้ใส่บนตัวเธอ ชุดนอนมันก็ดูธรรมดานี่นา...แต่ตอนนี้...โคตรเอ็กซ์
ตอนนี้ผมร้อนแล้วก็ปวดหนึบตรงกลางลำตัว
“ไอ้เชี่ย...ปกติกว่ามึงจะขึ้นตั้งนาน ทำไมตอนนี้มาขึ้นง่ายอย่างนี้วะ”
ผมอดบ่นไม่ได้ อยู่ ๆ ร่างกายของผมก็ร้อนผ่าว อยากกอดเธอให้หายร้อน
คงเพราะผมไม่ได้ปลดปล่อยมาเป็นอาทิตย์ พอเห็นเธอก็เลยทำให้ร่างกายมีปฏิกิริยา...คงเป็นเพราะอย่างนี้แน่เลย
หลังจากอาบน้ำ กลิ่นน้ำหอมของเธอค่อยจางหายไป แต่กลิ่นนี้ กลิ่นที่สะอาด สดชื่น ช่างเหมือนกับกลิ่นของเธอคนนั้น คงเพราะผมมีอารมณ์ ทำให้ผมคิดว่ากลิ่นเธอเหมือนกับผู้หญิงคนนั้น มันจะเป็นคนคนเดียวกันได้ยังไง ถ้าใช่ผมต้องจำได้สิ
ไม่ใช่หรอก
ผมแค่คิดไปเอง
- ผู้เขียน
