ตอนที่ 3 ไม่เจอกันนาน

1037 คำ

ไม่เจอกันนาน หนึ่งทุ่ม @ ร้านอาหารญี่ปุ่น วันนี้ผม หมอปั้น หมอพี นัดกันมากินเหล้าสังสรรค์ นึกว่าจะไปผับที่ไหนได้มาร้านอาหารญี่ปุ่น แต่ก็อย่างว่าแหละมาร้านแบบนี้ก็เป็นส่วนตัวดี และจะได้มีเวลาคุยกันเรื่อยเปื่อย ไม่เสียงดังเหมือนในผับในบาร์ “ไงไอ้ก้อง มึงกลับมาเร็วกว่ากำหนดตั้งเดือน” ไอ้พีมาถึงมันก็ถามผมเลย ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านจริง ๆ นิสัยไม่เคยเปลี่ยน “ก็ไอ้ปั้นมันส่งข้อความไปบอกกูว่าจะแต่งงานกับเมญ่า กูก็ต้องกลับมาดูแลของขวัญไหมวะ ถามไม่คิดไอ้หมอผี” อย่างน้อยผมก็ต้องดูแลของขวัญไหม ตอนนี้ปั้นทำหน้าที่นั้นไม่ได้แล้ว...ถึงขวัญจะไม่อยากให้ทำก็เถอะ “กูชื่อพี มึงช่วยออกเสียงให้มันชัดหน่อย” “เออ โทษทีว่ะ” “มึงสองคนนี่ กัดกันได้ตลอด” ไอ้ปั้นมันคงรำคาญ เห็นผมกับไอ้พีกัดกันเหมือนเด็ก ผมกับไอ้พีก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไร ไอ้ปั้นมันยังไม่ชินอีกเหรอ “มึงอีกคนไอ้ปั้น แต่งงานไม่บอกกู แถมแต่งกับนางฟ้าของกูอีก มิน่าไม่ให้กูจีบตั้งแต่ปีหนึ่ง หวงไว้กินเอง ไอ้หมอขี้หวง” ไอ้พี มึงแกล้งโง่หรือว่ายังไง มึงก็รู้ไหมว่าสองคนนั้นแอบรักกันมาตั้งนานแล้ว มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าแอบชอบกัน แอบรักกันน่ะ “มึงพูดดี ๆ นางฟ้าอะไรของมึง นั่นเมียกู” ไอ้ปั้นมันก็หวงของมันมาแต่ไหนแต่ไรยังไม่ชินอีก...ไอ้หมอผี “แหม หวงจริง เออ กูไม่แย่งของเพื่อนหรอก” ไอ้หมอผีหัวเราะอย่างสะใจที่แกล้งไอ้ปั้นได้ “ว่าแต่ มึงเถอะได้คุยกับขวัญหรือยัง” ไอ้ปั้นหันมาถามผม “ถามคำตอบคำ ส่วนมากไล่กูซะมากกว่า คนอะไรแม่งโคตรใจแข็ง หรือขวัญจะไม่ได้รักกูแล้ววะ” เมื่อก่อนผมมั่นใจว่าของขวัญรักผมนะ แต่ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วสิ เอาจริง ๆ ผมเองก็ไม่ค่อยมั่นใจตัวเองเหมือนกันว่าผมยังคงคิดกับขวัญแบบเดิมอยู่ไหม “กูว่ามึงค่อยเป็นค่อยไปเถอะว่ะ ค่อย ๆ ง้อไปอย่าเพิ่งท้อ” เพื่อนทั้งสองคนของผมก็พยายามให้กำลังใจผมเสมอ “ถ้ากูท้อกูคงไม่อยู่ตรงนี้มาห้าปีหรอก” ห้าปีแล้วสินะ นานมากนะสำหรับคนอื่น แต่ผมยังคงจำกลิ่นของเธอคนนั้นได้ดี...นี่ไงที่ผมคิดว่าผมอาจไม่ได้คิดกับของขวัญเหมือนเดิม...เพราะสัมผัสของเธอผมไม่เคยลืม เวลาจะขึ้นเตียงกับใคร ผมจะจินตนาการว่าผมนอนกับเธออยู่ตลอดไอ้ก้องมึงจะหื่นไปไหน...ได้แต่ด่าตัวเองในใจ ผมต้องคิดถึงของขวัญสิ ไม่ใช่ไปคิดถึงใครไม่รู้ ที่ตัวเองจำได้แค่กลิ่น ผมพยายามหลอกตัวเองและขวัญว่าผมยังรู้สึกกับเธอเหมือนเดิมอยู่ ทั้งที่มันเหนื่อย...ความรักมันต้องเหนื่อยขนาดนี้เหรอ “เออ พวกกูเอาใจช่วย” ไอ้พีตบบ่าผมอย่างให้กำลังใจ “ไอ้ปั้น เรื่องมึงกับญ่าเนี่ยยังไง ทำไมจู่ ๆ แต่งงานกัน” ตอนนี้ไอ้หมอผีหันไปสนใจเรื่องไอ้ปั้นมากกว่าเรื่องผมแล้ว...ก็เรื่องผมมันโคตร ดรามา “ก็ญ่ามาขอกูแต่ง กูก็เลยแต่ง” “มึงอย่ามาโม้ เมญ่าดาวมหา’ลัยเนี่ยนะ จะมาขอมึงแต่งงาน” “กูไม่ได้โม้ ร้องห่มร้องไห้อยากแต่งงานกับกู กูสงสารก็เลยต้องจำใจแต่ง” ไอ้ปั้นยังพูดไม่จบประโยคประตูห้องก็ถูกเลื่อนออก คนที่ยืนอยู่หน้าประตูทำให้มันสะดุ้งตกใจ มองตาค้าง “ไอ้หมอปั้น” เสียงเมญ่าเรียกไอ้ปั้นซะตกใจ “เมียมาได้ไง” เสียงหัวเราะของผมกับไอ้พีและเพื่อนของเมญ่าดังกึกก้อง “เซอร์ไพรส์...หมอปั้น” “ไอ้พี...มึงแกล้งอะไรกู” โดนแกล้งแล้วไอ้ปั้น ก็ว่าอยู่ทำไมไอ้พีมันบิวท์ไอ้ปั้นขนาดนั้น เมญ่า น้อยหน่าและอีกคนคือทานตะวัน จะว่าไปผมก็ไม่ได้เจอทั้งสามสาวนานแล้วเหมือนกันนะ “อ้าว ก็เรายังไม่ได้จัด after party วันนี้ก็เลยชวนเมญ่ามาเซอร์ไพรส์มึงไง” ไอ้พียังไม่เลิกแกล้งไอ้ปั้น “เซอร์ไพรส์มาก ญ่าได้ยินอะไรไหมคะก่อนจะเข้ามา” ไอ้ปั้นถามเมียมันเสียงอ่อย “เต็มสองหูเลยค่ะ ว่าญ่าไปร้องห่มร้องไห้ขอปั้นแต่งงาน” “นั่งก่อนครับสาว ๆ” ไอ้คนสร้างเรื่องให้เพื่อนขยับที่ให้สองสาวนั่ง “หวัดดี หมอพี หมอก้อง” ทานตะวันกล่าวทักทายผมกับไอ้พี “ไม่เจอกันนานนะยายน้อยหน่าเน่า” มันเจอน้อยหน่าบ่อยจะตายยังกล้าพูดไอ้หมอผี “ว่าไงไอ้หมอผี” ทุกคนน่าจะรู้แล้วนะครับว่าฉายาไอ้หมอผีมาจากใคร ก็มาจากน้อยหน่าเพื่อนของเมญ่า เมียไอ้ปั้นนั่นแหละ “สองคนนี้เมื่อไหร่จะเลิกกัดกันเสียที” ทานตะวันส่ายหัวแบบเอือมระอา “ระวังจะกลายเป็นปลากัด มองตาแล้วท้องนะ” ผมนั่งเงียบมานานอดแซวมันไม่ได้ “ไอ้หมาก้อง / ไอ้หมาก้อง” โห อวยพรกูพร้อมกันเลยไอ้หมอผี ยายน้อยหน่าเน่า “ฮ่า ฮ่า” แล้วเสียงหัวเราะของเพื่อน ๆ ก็ดังขึ้น ไอ้ปั้นก็นั่งคุยกับเมญ่า ไอ้พีก็คุยอะไรกันงุ้งงิ้ง ๆ กับน้อยหน่า ผมจะคุยกับใครได้นอกจากทานตะวัน ทานตะวันเป็นผู้หญิงสวย มั่นใจ ฉลาด ตอนเรียนคนจีบเธอเยอะมาก ถึงเธอจะไม่ได้เป็นดาวมหาวิทยาลัย แต่เธอก็ดังระดับหนึ่งเลยแหละ ไม่งั้นคงไม่ได้ฉายารักแรกของรุ่น ความหมายก็คือใครเจอเธอก็ตกหลุมรักทันทีที่เจอเธอครั้งแรก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more