หลังจากนั่งรอไม่ถึงชั่วโมงในที่สุดเพลงขวัญก็ถูกเจ้าหน้าที่เข็นออกมาจากห้อง หญิงสาวได้แต่นั่งอยู่บนวีลแชร์ด้วยสีหน้าไม่สู้ดี ถึงแม้ว่าเธอจะฟื้นสติขึ้นมาแต่ใบหน้านั้นกลับดูซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด
“เป็นยังไงบ้างคะหมอ นี่ให้กลับแล้วเหรอ คิดว่าจะให้นอนดูอาการสักคืนเสียอีก” พลับพลึงเอ่ยถามหมอประจำอนามัย
“คนไข้ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ จากการซักประวัติพบว่าก่อนหน้านี้คนไข้ไปอยู่ในที่ที่อากาศถ่ายเทไม่สะดวกก็เลยเป็นลมไป” หมอตอบด้วยท่าทีสนิทสนมกันเพราะพลับพลึงเองก็มักจะแวะมาที่นี่บ่อย ๆ “ได้ยินว่าเธอทำงานแผนกทำความสะอาด เห็นทีคุณพลับพลึงคงต้องย้ายแผนกหรือปรับงานใหม่ให้เธอแล้วล่ะครับ”
“ทำไมล่ะคะ หรือว่าเพลงเป็นโรคร้ายแรงอะไร”
“ไม่ได้ร้ายแรงหรอก แต่คนไข้ตั้งครรภ์ได้สี่เดือนกว่าจะห้าเดือนแล้ว ก็เลยเหนื่อยง่ายกว่าคนทั่วไป ยังไงก็ฝากด้วยนะครับ” พูดจบหมอก็ขอตัวกลับไปทำงานต่อ ถึงตอนนั้นคนที่กำลังช็อกจึ
