bc

จำเลยรักมัดใจสามีชั่วคืน

book_age18+
0
ติดตาม
1K
อ่าน
เศรษฐี
แต่งงานตามสัญญา
วันไนท์สแตนด์
ครอบครัว
จบสุข
ใช้กำลัง
พ่อเลี้ยง
ผู้สืบทอด
ดราม่า
โศกนาฏกรรม
หวาน
ชายจีบหญิง
ตึงเครียด
ฉลาด
ออฟฟิศ/ที่ทำงาน
friends with benefits
like
intro-logo
คำนิยม

เธอถูกวางยาจนเสียตัวให้กับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ ผ่านมาสองเดือนเพิ่งรู้ว่าท้อง พอมาเจอหน้ากันอีกครั้งเขากลับจำเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นไม่ได้ ซ้ำร้ายเขายังกักขังเธอไว้ในฐานะจำเลย หนียังไงก็ไม่พ้นสักที

เพราะถูกพี่สาววางแผนกำจัด

เธอจึงเสียตัวให้กับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้

ผ่านมาสองเดือน เพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังท้อง

คนที่สงสัยว่ามีอะไรด้วยในคืนนั้นก็ดันนิ่งเฉย

เธอจึงต้องท้องแบบไม่มีพ่อ จนถูกไล่ออกจากบ้าน !!!

เพลงขวัญ เป็นลูกที่  ภูริตไม่อยากให้เกิดมา เพราะเธอเป็นแค่ลูกคนใช้ แต่เพราะด้วยคำสัญญา พอแม่ตายจาก เขาก็ยังต้องให้เธออาศัยอยู่ในบ้านต่อไป แม้ว่าจะไม่ได้รับอนุญาตให้เรียกเขาว่า พ่อ ก็ตาม

ราเมศร์  นักธุรกิจหนุ่มที่แอบคบหากับดาราสาวอย่าง ขวัญชีวา จนเธอตั้งท้อง เขากำลังวางแผนสร้างครอบครัวด้วยกัน แต่ทุกอย่างต้องพังทลายลงเพราะ ขวัญชีวา ถูกรถชนจนตายจากไปพร้อมกับลูกในท้อง

ไฟแค้นก่อตัวขึ้นเมื่อ ภูริต ใช้อำนาจเงิน ปกปิดความผิดของลูกสาวคนโต อย่าง พิมพ์พลอย ทำให้ตำรวจไม่สามารถเอาผิดเธอได้ในคดีขับรถชนขวัญชีวาจนตาย

ราเมศร์ จึงต้องทวงความยุติธรรมให้ภรรยาที่ตายจากไป เขาเฝ้ารอและจัดการอย่างใจเย็น จนในที่สุด ทรัพย์สมบัติทุกอย่างของภูริตก็ตกมาอยู่ในมือเขา

แต่แล้วโชคชะตากลับนำพาเพลงขวัญกลับมาอีกครั้ง เธอแอบแฝงตัวเข้ามาทำงานใกล้เขา เพื่อหลอกเอาข้อมูลบริษัทและหาทางให้เขาเซ็นยกโรงแรมคืนให้

ความโกรธแค้น ครอบงำจิตใจอีกครั้ง เขาจึงจับตัวเพลงขวัญตรวจดีเอ็นเอ แล้วกักขังเธอไว้ในฐานะเมียจำเลย  !!

chap-preview
อ่านตัวอย่างฟรี
บทนำ (1)
“ยัยขวัญ ยัยขวัญ อยู่ไหนเนี่ย ยัยขวัญ!” เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นในบ้านหลังใหญ่ เมื่อนุชรี คุณหญิงของบ้านนำเสื้อที่เพิ่งจะซื้อมาเมื่อวานลงมาหาตัวต้นเหตุที่เป็นคนทำให้เสื้อผ้ามันมีรอยเลอะ “หายหัวไปไหนเนี่ย ยัยขวัญ!” “ค่ะคุณป้า มาแล้วค่ะ” หลังจากเอ่ยเรียกอยู่นาน ในที่สุดเจ้าของร่างบอบบางก็วิ่งออกมาจากในครัวในสภาพที่เหงื่อไหลชุ่มเพราะยังทำงานบ้านไม่เสร็จ ถึงจะสวมเสื้อผ้าตัวใหญ่โคร่งมอมแมม ทว่าเสื้อผ้าและใบหน้าที่ไร้ซึ่งเครื่องสำอางนั้น กลับปกปิดความสวยของเธอไม่ได้เลยสักนิด “กว่าจะเสด็จมาได้ ฉันเรียกจนปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว หายหัวไปไหนมาย๊ะ” “เอ่อ...หนูช่วยป้าบุปผาทำครัวอยู่ค่ะ คุณป้าเรียกหนูมีอะไรหรือเปล่าคะ” “แหกตาดูนี่สิ เมื่อวานแกเป็นคนเอาเสื้อผ้าฉันไปซักใช่ไหม แล้วทำไมมันถึงมีรอยเปื้อนแบบนี้” นุชรีตวาดกร้าว ปาเสื้อที่ถืออยู่ในมือใส่ใบหน้านั้นด้วยความโกรธเกรี้ยว “หนูขอโทษค่ะ เมื่อวานฝนตก สงสัยจะเลอะตอนที่หนูเก็บ หนูขอโทษ...” “แกรู้ไหมว่าเสื้อผ้าพวกนี้ราคาเท่าไหร่ แกจะรับผิดชอบยังไง” คนสูงวัยกว่าสวนกลับทั้งที่อีกฝ่ายยังพูดไม่ทันจบ “ราคามันคงจะแพงมาก หนูไม่มีปัญญารับผิดชอบหรอกค่ะ” “ไม่มีปัญญารับผิดชอบทีหลังแกก็หัดระวังบ้างสิ” นิ้วเรียวจรดลงบนหน้าผากกลมกลึงก่อนจะออกแรงดันศีรษะจนคนตัวเล็กล้มลงหงายหลัง ทำให้เธอต้องรีบกระพุ่มมือไหว้ด้วยความรู้สึกผิด “หนูขอโทษจริง ๆ ค่ะคุณป้า หนูไม่ได้ตั้งใจ...” “ฉันล่ะเกลียดขี้หน้าแกจริง ๆ เลย” นุชรีอดไม่ได้ที่จะจิกเรือนผมสีดำขลับของหญิงสาวขึ้นมาแล้วฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้านั้นเต็มแรงอย่างสาแก่ใจ แต่ถึงกระนั้น มือเรียวก็ยังไม่ยอมปล่อยจากเรือนผมของเธอ “ทำไมนะ ทำไมแกถึงไม่ตายตามแม่แกไปสักที จะอยู่เป็นเสี้ยนหนามตำใจฉันไปถึงไหน” “อะไรกันคุณ เสียงดังเอะอะโวยวาย ไม่อายชาวบ้านชาวช่องเขาบ้างหรือไง” เสียงทรงอำนาจตวาดกร้าวพร้อมกับเจ้าตัวที่เข้ามาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของคนตัวเล็ก ทำให้นุชรีต้องปล่อยมือจากเรือนผมของอีกฝ่าย “นี่ใช้กำลังกันอีกแล้วสินะ” ภูริต นักธุรกิจหนุ่มวัยห้าสิบต้น ๆ ตำหนิภรรยาแต่ถึงกระนั้นเขากลับไม่สนใจจะหันไปมองหน้าคนถูกกระทำเลยแม้แต่น้อย “ปกป้องมันจังเลยนะคะ ยังคิดถึงอีนังเมียน้อยอยู่สิท่า” “ผมก็ต้องปกป้องอยู่แล้ว ถึงเพลงขวัญจะเป็นลูกเมียน้อยอย่างที่คุณตราหน้า แต่เธอก็ยังเป็นลูกสาวของผมอยู่นะ” คำว่าลูกสาวที่ได้ยินจากปากผู้เป็นพ่อ ทำให้เพลงขวัญ สาวน้อยที่อาศัยอยู่ในบ้านเยี่ยงคนใช้แอบคลี่ยิ้มออกมาจาง ๆ จ้องมองเท้าของภูริตด้วยความรู้สึกปริ่มเล็ก ๆ ในหัวใจ “ลูกที่คุณไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดมางั้นเหรอคะ ถามจริง ๆ เถอะ ตอนนี้คุณแม่ก็ไม่อยู่แล้ว คุณจะรับเลี้ยงดูมันอีกทำไม” “ผมก็บอกคุณแล้วไงว่าที่ผมส่งเสียให้เพลงขวัญเขาเรียนจนจบปริญญาตรีเพราะว่าผมต้องการให้เธอมาช่วยดูแลงานที่บริษัทน่ะ” เขาให้เหตุผล “เหอะ อยากให้อยู่ก็อยู่ไป แต่บอกเอาไว้เลยว่าฉันไม่มีทางยอมรับมันแน่ แล้วอีกอย่าง อย่าให้มันมาล้ำเส้นยัยพิมพ์ก็แล้วกัน” “เรื่องนั้นผมรู้อยู่แล้ว คุณไม่ต้องย้ำหรอก” พอพูดจบภูริตก็ก้มลงหยิบเสื้อผ้าที่ภรรยาปาทิ้งลงพื้นส่งคืนมาให้เจ้าของก่อนจะหันไปบอกคนตัวเล็กที่ยังก้มหน้านิ่ง “ขวัญมีอะไรทำก็ไปทำเถอะ” “ค่ะ...” หญิงสาวรีบรับคำแล้วเดินจากไป อันที่จริงเธออยากจะเรียกเขาว่าพ่อลงท้ายด้วยแต่ก็ทำไม่ได้เพราะภูริตเน้นย้ำเอาไว้ว่าเธออยู่ที่นี่ได้ในฐานะคนใช้เท่านั้น แม้แต่นามสกุลเขาก็ไม่อาจจะให้เธอใช้ได้ “ตายแล้วขวัญ นี่โดนตบอีกแล้วเหรอ” บุปผา แม่บ้านวัยกลางคนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนตัวเล็กกลับเข้ามาในครัวพร้อมกับรอยช้ำบนใบหน้าทำให้เธอต้องรีบยกมือขึ้นปิดไว้ทันที “นิดหน่อยเองค่ะป้า” “ใช่ นิดหน่อย ปัญหาน่ะแค่นิดหน่อยถึงกับลงไม้ลงมือกันเลยเหรอเนี่ย” คนสูงวัยกว่าส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เพลงขวัญถูกทำร้ายร่างกาย “เจ็บมากไหม ไปพักก่อนเถอะ เดี๋ยวป้าทำเอง” “ไม่เป็นไรค่ะป้า หนูทำได้” “อะไรกัน โดนตบแค่นิดเดียวถึงกับต้องให้พักเลยเหรอ นี่ป้าทำตัวเป็นเจ้านายตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่าลืมสิว่าคนจ่ายเงินเดือนคือฉัน” เสียงแหลมเล็กดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้เพลงขวัญต้องรีบหยิบตะกร้าผักที่หั่นทิ้งไว้เดินอ้อมไปนั่งหลบที่หลังบ้าน ส่วนบุปผาเองก็ต้องก้มหน้าทำอาหารต่อไป ไม่กล้าที่จะตอบโต้อะไรเหมือนกัน ดวงตาคู่สวยมีน้ำหยดใสไหลรื้นออกมาอีกครั้งในขณะที่กำลังนั่งหั่นผักเพื่อเตรียมอาหาร เพราะเธอเกิดมาอาภัพมีแม่เป็นคนรับใช้ที่แอบมีความสัมพันธ์กับภูริตจนตั้งท้อง หลังจากคลอดเธอออกมาลืมตาดูโลก ผู้เป็นแม่ก็ตายจากไปเพราะอาการตกเลือดอย่างหนัก เนื่องจากนุชรีไม่ยอมพาส่งโรงพยาบาลในตอนที่เจ็บท้องจะคลอดปล่อยให้ผู้เป็นแม่ต้องคลอดเธออย่างน่าอนาถในบ้านหลังใหญ่เพียงลำพัง กว่าภูริตจะกลับมาเห็นมันก็สายไปเสียแล้ว ถึงนุชรีจะไม่ยอมรับแต่ก็นับว่าโชคยังดีที่คุณหญิงสมฤทัย ผู้เป็นย่าเกิดเมตตาและสงสารเลยรับเลี้ยงเธอไว้ ให้บุปผาเป็นคนช่วยดูแล เมื่อเติบโตมาเธอจึงรู้ว่าภูริตคือพ่อแท้ ๆ แต่ก็ไม่อาจจะเอ่ยปากเรียกได้เพราะสมฤทัยไม่อยากให้ใครรู้ว่าลูกชายมีความสัมพันธ์กับคนรับใช้จนท้อง เพลงขวัญ จึงต้องโตมาอย่างโดดเดี่ยวจนอายุยี่สิบสองปี ผู้เป็นย่าก็ตายจากไปอีกคน เธอจึงต้องเผชิญหน้ากับนุชรีและพี่สาวต่างแม่อย่างพิมพ์พลอยที่เกลียดเธอเข้าไส้แต่เพียงลำพัง อีกไม่กี่วัน พิมพ์พลอยที่ถูกส่งไปเรียนต่อต่างประเทศก็กำลังจะกลับมาแล้ว ถึงตอนนั้นเธอเองก็รู้ดีว่าชีวิตของเธอคงไม่มีทางเป็นสุขเพราะถูกพี่สาวกับแม่เลี้ยงรังแกมาตั้งแต่เด็ก โดยที่ผู้เป็นพ่อเองก็ไม่เคยช่วยอะไรได้เลย บ่อยครั้งที่เธออยากจะหนีออกไปจากบ้านหลังนี้ แต่ก็นึกเห็นใจภูริตที่อุตส่าห์ส่งเสียเลี้ยงดูจนจบปริญญาตรี เธอจึงก้มหน้ารับชะตากรรมเพื่อรอวันที่จะเข้าไปช่วยงานในโรงแรมที่เป็นธุรกิจหลักของครอบครัวเป็นการตอบแทนพระคุณโดยที่เธอเองก็ไม่รู้เลยว่ามันจะไปสิ้นสุดตอนไหน

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

download_iosApp Store
google icon
Google Play
Facebook