รุ่นพี่แสนร้าย

เริ่มหวงก้าง

#ช่วงพักกลางวัน

อย่างที่รู้กันว่าคนที่เป็นพี่รหัสของฮันน่าก็คือ มาย หนุ่มปีสองที่มีเอกลักษณ์คือ ลักยิ้มข้างแก้ม โดยปกติแล้ว ชายหนุ่มก็จะนั่งเล่นกันอยู่หน้าตึกไม่ค่อยได้ไปที่ไหน ยิ่งตอนนี้มีน้องปีหนึ่งที่เข้ามาแทนที่ และเธอยังเป็นน้องสายรหัส มีหรือที่จะไม่เข้าไปคุยเล่นทำความคุ้นเคยสนิทสนม

"ฮันน่า เป็นยังไงบ้าง รู้สึกแตกต่างจากมอปลายไหม"

ชายหนุ่มเดินเข้ามาสอบถามด้วยมิตรไมตรี อีกทั้งตนก็เป็นพี่รหัสของสาวน้อยร่างเล็ก การที่จะเข้ามาทำความรู้จักพูดคุยมันก็เป็นเรื่องปกติ

"แตกต่างสิคะ รู้สึกว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกต่างหาก"

เธอพูดพร้อมรอยยิ้มที่ประดับขึ้นบนใบหน้า ส่วนมาย หนุ่มหล่อปีสองก็ยิ้มหวานไม่ต่างกัน ส่วนสองสาวเพื่อนของเธอก็แอบอิจฉาเพื่อนอยู่บ้าง เพราะรุ่นพี่สายรหัสของฮันน่ามีแต่คนหน้าตาดีทั้งนั้น

"ฮันน่า เดี๋ยวฉันกับกัสไปซื้อน้ำนะเดี๋ยวมา"

เกลเอ่ยบอกจากนั้นก็ปล่อยเพื่อนให้คุยกับพี่รหัสรอที่โต๊ะ เธอสองคนเดินคุยกันมาที่โรงอาหารเพื่อซื้อน้ำไปนั่งดื่ม แต่ใครจะไปคิดว่าระหว่างที่เดินมานั้น จะเจอลุงรหัสสุดหล่อของเพื่อนตัวเอง

"น้อง เกลใช่ป่ะ เพื่อนไปไหนละ ไม่เห็นเดินมาด้วย" ธามม์เอ่ยถามพร้อมจ้องมองสาวทั้งสองอย่างไม่กะพริบตา

"อ้อ...ฮันน่ามันมีพี่รหัสคอยดูแล หนูก็เลยมาซื้อน้ำค่ะ ว่าแต่พี่ธามม์ทานข้าวแล้วเหรอคะ" คนที่ตอบก็คือเกลนั่นแหละ และเธอยังอุตส่าห์ถามเขาต่อ ทว่าธามม์เหมือนจะไม่สนใจคำถามของรุ่นน้องด้วยซ้ำ เขามองผ่านสองสาวไปที่ตัวตึกของตัวเองจากนั้นก็หันมาพูดเสียงเรียบ

"ขอตัวนะ!"

และแล้วก็เดินจากไป ปล่อยให้กัสจังและเกลยืนมองตามแผ่นหลังกว้าง ก่อนที่จะหันมาสบตากันด้วยความงงงวย

"อะไรของเขาวะ" เป็นกัสจังที่พูด

ทันทีที่รู้แล้วว่าฮันน่าอยู่กับพี่รหัส หนุ่มหล่อเดือนคณะอย่างเขามีหรือจะรอช้า ชายหนุ่มสาวเท้าไปที่หน้าตึกคณะที่มีโต๊ะไม้อยู่ ปกติกลุ่มของเขาจะนั่งอยู่ข้างมุมตึกแต่วันนี้ธามม์เดินผ่านโต๊ะตัวเองจนทำให้คีรินและกวินต้องตะโกนเรียกเพื่อนเสียงดัง

"ไอ้เหี้ย ธามม์!!...แม่งจะไปไหนวะ"

ดูเหมือนว่าธามม์จะไม่สนใจด้วยซ้ำ เขายังคงมุ่งหน้าไปที่หน้าตึก จนกระทั่งให้สาวร่างเล็กรุ่นน้องฉีกยิ้มให้รุ่นพี่ของเธอ นั่นยิ่งทำให้ธามม์ต้องตัวสั่นเพราะความไม่พอใจ

"ชิ!! เห็นคนหล่อเป็นไม่ได้ ยัยสมองขี้เลื่อย"

บ่นขึ้นกับตัวเองก่อนที่จะ สาวเท้าเข้ามาโต๊ะของรุ่นน้องทั้งสองคน จากนั้นก็กระแอมให้รู้ว่าตัวเองกำลังเดินเข้ามา

แอ้ม!!

"อ้าวพี่ธามม์ ทำไมวันนี้มาหน้าตึกได้ละครับ" ในความสงสัยของมาย จึงทำให้ชายหนุ่มต้องเอ่ยถาม แต่คำตอบที่ได้

"การที่จะเดินไปที่ไหนเนี่ย เขาห้ามด้วยเหรอวะ"

"ก็...ปกติผมเห็นพี่ชอบนั่งที่มุมตึกมากกว่านี้ครับ แล้วพี่กวินกับพี่คีรินละครับ"

"ไอ้มาย เดี๋ยวนี้หัดถามเยอะนะมึง ตั้งแต่ขึ้นปีสองพูดเก่งขึ้นเยอะ"

สีหน้าของคนพูดดูจะจริงจัง จนมายไม่กล้าที่จะพูดต่อ จากนั้นเขาก็หันมาคุยกับฮันน่าตามเดิม

"ฮันน่า ไม่ใช่เพื่อนทิ้งให้อยู่กับพี่เลยเหรอ รู้สึกว่าเพื่อนฮันน่าจะไปนานนะ"

"นั่นสิคะ เกลกับกัสไปซื้อน้ำถึงไหนกัน"

เธอหันไปมองที่โรงอาหาร แต่ก็ไม่ได้หันมามองคนที่ยืนหัวโด่อยู่หรอกนะ ธามม์เป็นคนที่หล่อ รูปร่างดี บ้านรวย แต่ที่เขาแปลกใจมากถึงมากที่สุดคือ ฮันน่าไม่สนใจในตัวเขา

ชายหนุ่มตัวสูงกว่าร้อยแปดสิบถือโอกาสหย่อนสะโพกลงนั่งข้างสาว จากนั้นก็พูดในสิ่งที่ฮันน่าเหมือนจะอยากรู้

"พี่เห็นเพื่อนเธอ พึ่งเดินสวนไป คงแวะที่ไหนมั้ง"

"อ้อ...ค่ะ"

เธอตอบธามม์ไปสั้น ๆ ชนิดที่ว่าตอบแล้วก็ก้มดูตำราที่เธอพึ่งเรียนมา จากนั้นธามม์ก็แอบสังเกตเห็นมายมองแล้วยิ้ม มันอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น

"ไอ้มาย ไม่กลับโต๊ะไปนั่งกับเพื่อนวะ"

"ก็ผมอยู่เป็นเพื่อนน้อง พี่ก็เห็น"

"กูก็อยู่นิ หรือมึงกลัวอะไร"

คนที่ดูหนักใจมากที่สุดคงเป็นฮันน่าแล้วตอนนี้ เธอไม่รู้หรอกว่ารุ่นพี่ทั้งสองมีจุดประสงค์อะไร สิ่งที่เธอทำได้คือช้อนสายตาขึ้นมองคนนั้นที คนนี้ที สุดท้ายแล้วมายก็ต้องลุกขึ้นจากโต๊ะ เหลือไว้แค่ธามม์รุ่นพี่ ที่เป็นพี่รหัสของตัวเอง

"เพื่อนทิ้งบ่อยละสิ!!"

"...."

ฝากกดเข้าชั้นด้วยนะคะ ที่สำคัญกดเลิฟๆ ให้พี่ธามม์หน่อยนะ พี่ธามม์อาจจะไม่ได้ร้ายในแบบที่เราคิดก็ได้