รุ่นพี่แสนร้าย

พูดเป็นปริศนา

ฮันน่าต้องเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นก็สบตาคนที่นั่งจ้องหน้าตน จนทำให้สาวน้อยร่างเล็กเสหลบไป เพราะความอาย

"ไม่ได้ทิ้งนิค่ะ เขาแค่ไปซื้อน้ำ"

"จริงเหรอ?"

เชื่อไหมว่าการที่ธามม์ใช้น้ำเสียงแบบนั้น มันทำให้ฮันน่าต้องวางทุกอย่างในมือแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา สาวน้อยเริ่มย่นคิ้วเรียวเข้าหากัน จากนั้นก็ตัดสินใจถามเขาทันที

"พี่ธามม์ พี่ทำให้หนูอยากรู้ว่าเราเคยเจอกันหรือเปล่า หนูยอมรับว่าหนูไม่รู้จักพี่ หากพี่เคยเห็นหนูที่ไหนพี่ก็พูดมาตรง ๆ เลยดีกว่า"

"เอาแบบนั้นเลยเหรอ...งั้นเย็นนี้...เจอกันเดี๋ยวบอกว่าที่ไหน"

"เจออะไรคะ หนูว่าพี่บอกตอนนี้เลยดีกว่า"

"ใจร้อนจังเลย ไม่เคยเปลี่ยน แต่พี่ว่าเราเจอกันเย็นนี้ดีกว่านะ"

บอกฮันน่าแบบนั้นก็ลุกขึ้นจากที่ เป็นจังหวะที่สองสาวเดินกลับมาพอดี แต่ธามม์ไม่ได้หันไปยิ้มหรือทักทายใดๆ เขาเดินสวนไปพร้อมใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม จนทำให้กัสจังที่พึ่งหย่อนก้นลงนั่งต้องเอ่ยถามเพื่อนที่นั่งอยู่

"พี่ธามม์ มาทำไมวะ"

"จะรู้เหรอ เข้ามาพูดเป็นปริศนาแล้วก็นัดเจอกันตอนเย็น เอาจริง ๆ นะ ฉันจะเป็นประสาทแดกเพราะลุงรหัสชอบใบ้ให้คิดตามแล้วเนี่ย"

ใบหน้าสวยเริ่มบึ้งตึงขั้น ยิ่งคิดว่าพี่ธามม์กำลังล้อเล่นกับเธอ เธอยิ่งหงุดหงิด ครั้นเขาจะบอกเธอตรง ๆ มันก็ไม่น่าใช่เรื่องเสียหายอะไรสักหน่อย ว่าเคยเจอที่ไหน ดีกว่าปล่อยให้คิด พอคิดไม่ออกมันก็ต้องหงุดหงิด

#เย็นของวันนั้น

คงเรียกว่าเป็นแผนลวงเด็กมากกว่า ก็สถานที่นัดมันคือร้านเหล้า แถมเป็นร้านเดิมที่เธอเคยมากับเพื่อนเมื่อสองเดือนที่แล้ว

"ทำไมเขาต้องนัดที่นี่ด้วยวะ"

ฮันน่าเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดี ก็สถานที่แห่งนี้เธอเคยถูกพาเข้าโรงแรมมาก่อน แต่ก็ช่างเถอะ เธอคิดแค่ว่าคงเป็นเรื่องบังเอิญ เพราะร้านดื่มใคร ๆ เขาก็มากันอยู่แล้ว

"ไอ้กัส เกล หากแกสองคนทิ้งฉันอีกรอบนะ เราเลือกคบกัน"

"ใครจะไปทิ้งแกวะ วันนั้นแกเองต่างหากที่บอกว่าไหว ให้ฉันไปหาความสุขได้ แต่ที่ไหนได้เอาตัวเองไม่รอด อีกอย่างหากรู้ว่าตัวเองดื่มแล้วรั่ว อย่าแดกค่ะ!"

เป็นคำตำหนิของเพื่อน เพราะมันคงเป็นเรื่องจริง เธอเมาจนจำอะไรไม่ได้ หากถูกลากไปรุมโทรมก็คงไม่รอด

ตบเท้ากันเข้ามาในร้าน ภายในร้านเริ่มมีผู้คนเข้ามากันเรื่อยๆ จนกระทั่งเจอหนุ่มหล่อนั่งอยู่ที่โต๊ะ ทว่าเขาไม่ได้มาคนเดียว ต้องเรียกว่ามากันทั้งแก๊ง

อันน่าสาวเท้าเข้ามาใกล้ หญิงสาวในชุดสายเดี่ยวสีครีมกางเกงยีนขาสั้น แต่ต้องเรียกว่าสั้นจนโชว์ขาอ่อน คงเป็นปกติของวัยรุ่นทั่วไป

"ทำไมต้องนัดที่นี่คะ"

"นั่งก่อน ไหน ๆ ก็มาแล้วดื่มสักแก้วสองแก้วก่อนสิ"

เป็นที่รู้กันของกวินและคีริน ก็เพื่อนบอกไปตั้งแต่วันแรกแล้วว่าเคยกินฮันน่าแต่เธอเมาจนจำไม่ได้ เขาเลยอยากใช้โอกาสนี้รื้อฟื้นความจำสาวน้อย ทว่า

"หนูไม่ดื่มค่ะ"

"มาแล้วก็ดื่มหน่อยสิ"

"เข้าเรื่องเลยดีกว่า พี่ทำเหมือนรู้จักหนูมาก่อน เราเคยเจอกันที่ไหน"

"ดื่มก่อนไม่ดื่มไม่เล่า!"

เหมือนจะคะยั้นคะยอ จนฮันน่าต้องกรอกสายตามองบน แน่นอนว่ามันรู้สึกรำคาญลุงรหัสมาก ไม่รู้จะเล่นใบ้ไปถึงไหน

ฮันน่า ยังคงยืนนิ่งไม่ยอมนั่งลงที่เก้าอี้ สุดท้ายกวินและคีริน ต้องช่วยเพื่อน

"น้องทั้งสอง นั่งก่อนสิครับ ไหน ๆ ก็มาแล้ว อีกอย่างเราก็เรียนที่เดียวกัน คณะเดียวกันทำความคุ้นเคยกันไว้ไม่เสียหาย"

คำพูดของคีริน เหมือนจะเป็นแรงจูงใจได้ดี จากนั้นเกลและกัสจังก็หย่อนสะโพกลงที่เก้าอี้ คงมีแต่ฮันน่าที่ยืนกอดอกมองเพื่อนทั้งสอง ทว่าสายตาที่ธามม์มองเธอนั้นเหมือนจะหวานอยู่ไม่น้อย

"เพื่อนนั่งแล้ว ฮันน่าคงไม่ทำให้เสียบรรยากาศใช่ไหม?"

ขัดอะไรใครไม่ได้สักอย่าง อีกทั้งเพื่อนสาวทั้งสองก็เหมือนไม่เป็นใจให้เธอเลยสักนิด ทั้ง ๆ ที่ก่อนมาตกลงว่าจะมาถามแล้วกลับ แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าถูกคะยั้นคะยอให้ดื่มเหล้าเสียได้ แถมเขาจะพูดเป็นประโยคปริศนาไม่หยุด

"ร้านนี้เหล้ามันแรง เมามากถึงขั้นจำอะไรไม่ได้เลยนะ!!"

เอ้..หลอกมอมเหล้าเขาหรือเปล่าเนี่ย ติดตามตอนต่อไป