อยากให้รู้จักหรือเปล่า
746 คำ
#หลังเลิกเรียน
ฮันน่าเดินออกมาจากรั้วมหาลัย พร้อมเพื่อนสาวทั้งสอง การเดินทางมาเรียนของพวกเธอคือนั่งรถเมล์ประจำทาง เพราะบ้านก็ไม่ได้รวยถึงขั้นต้องถอยรถให้ขับขนาดนั้น
ระหว่างที่เดินออกมานั้น รถยนต์คันสวยสีดำด้านยี่ห้อHonda ก็เคลื่อนออกมาตามหลังพวกเธอ ส่วนคนขับเขาเพ่งมองอยู่นานก่อนที่เขาจะกดแตรเสียงดัง
ปรี๊ก!!
ฮันน่าสะดุ้งโหยง คงไม่ต่างจากเพื่อนทั้งสองของเธอ เกลกับกัสจังถึงขั้นสบถหยาบทันที
"บีบหาพ่องมึงเหรอ" แล้วค่อย ๆ หันหลังกลับมามอง เมื่อเห็นรถก็จ้องมองเข้าไปด้านในคนขับ ยังไม่ทันได้สงสัยกระจกฝั่งคนนั่งก็เลื่อนลงช้าๆ
"นึกว่าใคร หลานรหัสพี่นี่เอง จะกลับบ้านเหรอ ให้ไปส่งไหม"
แน่นอนว่าฮันน่าเธอมองหน้ามองหลังจากนั้นก็เหลือบมองตัวเอง
"พี่พูดกับหนูเหรอ"
"พูดกับหมามั้งคะ ก็หนูเป็นหลานรหัสพี่ไม่ใช่หรือไง" อย่างที่พี่มายพี่รหัสเธอบอกไม่มีผิด ว่าลุงสายรหัสคนนี้เลี้ยงหมาไว้ในปาก หน้าตากับคำพูดดูสวนทางกันจนเห็นได้ชัด
"ฮันน่า ทำไมแกโชคดีอย่างนี้วะ เดือนคณะถึงขั้นเอ่ยปากไปส่ง"
เกลยังคงเอ่ยแซวเพื่อนตัวเล็ก แต่ฮันน่าเธอรู้สึกว่ามันแปลกมาก อยู่ ๆ คนที่พึ่งเคยเจอกันจะขอไปส่ง แถมรถคันนี้มันคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูเกรงใจ"
"จะเกรงใจทำไมก็..." เขาไม่พูดต่อ แถมยังค้อมตัว ทอดสายตามาพูดกับเธอผ่านฝั่งคนนั่งโดยที่ไม่ได้ลงจากรถ แต่คำพูดที่ทิ้งท้ายไว้มันดันทำให้ฮันน่านั่นแหละที่ต้องคิด
"ก็...อะไรคะ"
"ก็เห็นว่าเราพึ่งรู้จักกัน น่าจะทำความรู้จักให้มากกว่านี้"
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูเกรงใจพี่ธามม์"
ฮันน่าเหมือนจะไม่สนใจที่จะขึ้นรถกับธามม์ หากเป็นสาวคนอื่นละก็ ป่านนี้คงโดนตกไปแล้ว แต่นี่มันยิ่งทำให้ธามม์รู้สึกว่าอยากเขาชนะ เด็กที่แกล้งจำเขาไม่ได้ ทั้ง ๆ คืนนั้นเขาจัดเต็มให้เธอขนาดไหน
"น้องครับ?" เปลี่ยนจากฮันน่ามาเป็นเกลและกัสจัง
"ค่ะ"
"เป็นเพื่อนกันใช่ป่ะ พักอยู่ที่เดียวกันไหม"
"ใช่ค่ะ"
"ให้พี่ไปส่งไหม" สองสาวตาโตเท่าไข่ห่านกันเลยทีเดียว เป็นใครก็ต้องดีใจเพราะหนุ่มหล่อแห่งคณะอาสาที่จะไปส่ง แถมรถก็สวยขนาดนี้ ดีเสียอีกจะได้ประหยัด
"พี่จะไปส่งพวกเราจริงเหรอคะ"
"จริง"
ไม่รอช้า ทั้งเกลและกัสจังพร้อมที่จะเปิดประตูรถทว่า
"เกล กัส !! แกสองคนบ้าหรือเปล่าเนี่ย"
"แกนะสิบ้า มาขึ้นรถ ดีเสียอีกมีคนอยากไปส่ง"
ถูกเกลลากที่ข้อแขนมาขึ้นรถ ไม่เพียงเท่านั้นนะ เพื่อนสาวตัวดียังยึดใส่ด้านหน้า ข้างคนขับสุดหล่ออีก แม้ว่าไม่อยากไปแต่ก็คงปฏิเสธไม่ได้เพราะดันพักอยู่ที่เดียวกับเพื่อนทั้งสองอีก
ระหว่างทาง คนที่นั่งยิ้มบิดตัวเขินอายคือเพื่อนที่นั่งอยู่เบาะหลัง เพราะฮันน่าเธอนั่งเงียบ สายตาก็มองออกไปนอกตัวรถ
"จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ"
"ค่ะ?"
เลิกคิ้วถาม แล้วหันมามองคนที่นั่งข้าง แต่ฮันน่าเธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ในเมื่อเธอก็พึ่งรู้จักเขาแถมไม่ได้สนิทขนาดนั้นสักหน่อย
"โลกนี่ มันกลม เธอว่าไหม"
นี่เขาจะสื่ออะไรกันแน่
ฮันน่าได้แต่คิดในใจแต่เธอก็ไม่พูด เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหนดี สุดท้ายแล้ว ก็เป็นเพื่อนเธอนั่นแหละที่พูดขึ้น
"พี่ธามม์ รู้จักเพื่อนพวกหนูเหรอคะ เห็นฮันน่ามันบอกว่าพี่ทักเหมือนเคยเจอกัน!"
"ไอ้เกล!!"
เอี้ยวหน้าหันมาตะเบ็งเสียงใส่เพื่อน แต่ธามม์หนุ่มหล่อกับยิ้มกริ่ม จากนั้นก็พูดขึ้น ทว่าคำพูดของเขามันยังสร้างความสงสัยให้ฮันน่าเป็นอย่างดี
"แล้วอยากให้พี่รู้จักหรือเปล่าละ?"
หากไม่เป็นการรบกวนเกินไป ฝากกดใจและคอมเม้นเป็นกำลังใจ นักเขียนบ้างนะคะ
- ผู้เขียน
