รุ่นพี่แสนร้าย

ภาวนา

ใบหน้าหวานยังคงเปื้อนรอยยิ้ม ฮันน่ากรอกสายตาล็อกแล็ก มองรุ่นพี่ทั้งกลุ่ม เพราะคนที่นั่งจ้องเธอเขาคือเดือนคณะ

"สรุปว่า หนูทำภารกิจหาลุงรหัสเจอแล้วนะ พี่ธามม์เป็นลุงรหัสหนู"

เธอตัดบทโดยไม่รอช้า เพราะอายที่จะยืนอยู่ตรงนั้นนาน หญิงสาวร่างเล็กกำลังที่จะหันหลังจากไป ทว่าเสียงเข้มก็โพล่งขึ้นตามหลังทันที

"เดี๋ยว!!"

ฮันน่าหยุดเท้านิ่ง จากนั้นก็ค่อยๆ หันมามองอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มหวานๆอีกรอบ

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"นี่เธอจำอะไรไม่ได้เลยหรือไง"

"คือหนูไม่เข้าใจว่าพี่พูดเรื่องอะไรกันแน่"

ธามม์ยังคงจ้องตาเขม็งอยู่อย่างนั้น พร้อมทั้งเอียงคอสอดส่ายสายตามองรูปร่างของคนที่ตัวเล็ก แน่นอนว่าเขาจำไม่ผิดแน่ เนื้อในที่ซ้อนอยู่ในเสื้อผ้าเขาก็เห็นมาหมด

"ฮันน่า งั้นเหรอ" ธามม์มองที่ป้ายชื่อก่อนที่จะเปล่งเสียงเรียกชื่อเธอออกมาเบาๆ

"ไอ้ธามม์ มึงรู้จักน้องเขาเหรอวะ"เป็นกวินที่ถามเพราะสังเกตเพื่อนนานแล้ว แต่ธามม์ก็ไม่ได้ตอบอะไรเพื่อน เขาทำเพียงยกยิ้มที่มุมปาก จากนั้นก็พูดขึ้นอีกครั้ง

"ไปได้แล้ว" เขาเอ่ยบอกฮันน่า ทำให้คนตัวเล็กต้องงวยงงอยู่สักพัก จากนั้นเธอก็หันหลังจากไป ปล่อยไว้แค่ กลุ่มรุ่นพี่ปีสามที่นั่งอยู่

หลังจากที่ฮันน่าไปแล้ว คนที่สงสัยมากที่สุดน่าจะเป็นเพื่อนทั้งสองของเขา กวิน และ คีริน

"ตกลง มึงรู้จักน้องคนนั้นหรือวะ" กวินยังคงถามย้ำ แต่ธามม์หนุ่มหล่อกับยิ้มอยู่อย่างนั้น สักพักเขาจึงพูดให้เพื่อนได้รู้

"เรื่องมันนานแล้ว ช่วงปิดเทอม กูว่ากูจำคนไม่ผิดแน่ หลานรหัสกูคนนี้ไม่ธรรมดาหรอก"

"ยังไงวะ"

"กูว่ากู กินเธอไปแล้ว"

"เหี้ย!! จริงดิ แต่...ทำไมเขาไม่รู้จักมึงวะ"

"นั้นนะสิ หรือว่าเรียกร้องความสนใจ หรือว่า แกล้งจำไม่ได้เพราะอายกูหรือเปล่า ก็วันนั้นเธอเมามาก"

คำบอกเล่าแค่คร่าวๆ ของธามม์ ทำให้เพื่อนทั้งสองต้องหันไปจ้องตากัน กวินและคีรินถึงขั้น ต้องยักไหล่เพราะไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วมันเป็นมายังไง

ฮันน่าเดินกลับมาที่กลุ่ม ภารกิจของเธอยังไม่เสร็จก็จริง แต่ในหัวมันเกิดความสงสัยมากมาย รุ่นพี่ที่เป็นลุงรหัสคนนั้นทำเหมือนรู้จักเธอ ทั้งๆที่เธอไม่รู้จักเขา แถมจำอะไรไม่ได้สักอย่าง หากรู้จักกัน เธอกับเขาไปเจอกันที่ไหน

"ทำไมเขาพูดเหมือนรู้จักเราวะ"

เธอยังคนตั้งคำถามกับตัวเองอยู่อย่างนั้น พร้อมเรียวคิ้วที่ย่นเข้ามาหากันเล็กน้อย ความฉงนเกิดขึ้น แต่ในหัวกับมืดแปดด้านไปหมด

ภายในวันนั้นรุ่นพี่ให้น้องปีหนึ่งทำภารกิจจนแล้วเสร็จ และหลังจากนั้นก็ปล่อยตามอัธยาศัย ฮันน่าและเพื่อนเดินกลับมานั่งที่โต๊ะหน้าตึกคณะตน เป็นฮันน่าอีกที่นั่งเงียบสมองของเธอกำลังประมวลภาพรุ่นพี่สุดหล่อ

"ฮันน่า แกเป็นอะไรเนี่ย เงียบนานแล้วนะ" เกลเอ่ยถาม

"เปล่า คิดอะไรไปเรื่อย"

"ลุงรหัสแก พี่ธามม์ที่เขาร่ำลือกันหรือเปล่าว่าหล่อที่สุดในคณะ"

"อืมม"

"อิจฉาวะ ของฉันได้ป้ารหัสวะ แต่ก็ดูใจดีนะ" เกลยังคงพูดไม่หยุดผิดกับกัสจังที่นั่งเงียบ จนกระทั่ง กัสจังต้องพูดขึ้นบ้าง

"ของฮันน่า น่าจะได้สายรหัสเป็นรุ่นพี่ผู้ชายหมดใช่ป่ะ"

"ใช่"

"ของฉันสายรหัสเป็นผู้หญิงหมดเลย"

"ก็ดีแล้วนิ" ฮันน่าโต้ตอบ แต่ใบหน้าเธอยังคงเรียบเฉย เพราะคำถามคำพูดของพี่ธามม์มันยังค้างอยู่ในหัว

"ว่าแต่ แกเป็นอะไรหรือเปล่าวะ ดูแปลกๆ" เกลนั่งจ้องหน้าเพื่อน พร้อมคำถามที่ถามด้วยความสงสัย

"คือ...พี่ธามม์ลุงรหัสฉัน เขาเหมือนรู้จักฉันวะแก เขาพูดเหมือนเราเคยเจอกัน แต่ฉันนึกยังไงก็นึกไม่ออก ว่าเคยเจอเขาที่ไหน หรือว่าเขาจำคนผิดวะ"

"แกอาจจะเหมือนแฟนเก่าเขาหรือเปล่า ได้ยินมาว่าพี่ธามม์เสือผู้หญิงตัวพ่อเลยนะนั่น"

คำพูดของกัสจัง ทำให้ฮันน่าสะดุด ย้อนคิดกลับไปเมื่อสองเดือนที่แล้ว ภาวนาอย่าให้ผู้ชายคนนั้นกับลุงรหัสเป็นคนเดียวกันเลย ไม่อย่างนั้นเธอจบแน่!