รุ่นพี่แสนร้าย

รู้ความจริง

เหมือนกาลเวลามันหยุดหมุนอยู่ตรงนั้น คำพูดของชายหนุ่มร่างสูงทำเอาคนที่พึ่งยกแก้วเหล้าเทลงคอต้องหันมามองหน้า พร้อมสบตาเขา ดวงตาคู่คมเปล่งประกายวาววับแถมยังทำท่าทางทะเล้นใส่ฮันน่าอีกต่างหาก

"พี่หมายความว่ายังไง เมาแล้วจำอะไรไม่ได้"

"เปล่านิ พี่ก็พูดตามหลักความจริง ส่วนมากคนเมาจะจำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว"

พูดจบธามม์ก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว จากนั้นก็วางมันลงที่โต๊ะตามเดิม ส่วนฮันน่าเธอไม่ยอมลดสายตาออกจากใบหน้าเขา เพราะความสงสัยมากมายมันอยู่ในหัว

ดวงตากลมเริ่มสำรวจใบหน้าของชายหนุ่ม ทุกสัดส่วนจมูก ดวงตาพยายามนึกว่าเคยเจอกับเขาที่ไหนแต่เหมือนจะคลับคล้ายคลับคลาอยู่ในหัว แต่จังหวะนั้นเอง

"ดื่มอีกแก้วสิ"

"หนูดื่มไปสามแก้วแล้วนะ พี่ก็ยังไม่พูดอะไร หนูว่าเราควรแยกกันตรงนี้ดีกว่า"

"ได้ไง เธออุตส่าห์มาขนาดนี้จะหนีกลับมันเสียเชิง ถือซะว่าพี่เลี้ยงต้อนรับสายรหัสแล้วกัน"

คำหลอกล่อพวกนั้น มันอาจจะไม่ได้ช่วยอะไร แต่ธามม์เหมือนจะดื้อรั้นดึงดันให้สาวน้อยอยู่ ส่วนเพื่อนสองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็เหมือนจะสังเกตเหตุการณ์อยู่เงียบๆ

ระหว่างที่ความเงียบภายในโต๊ะเริ่มก่อตัวขึ้น คีรินและกวินก็มองคนทั้งสองที่เล่นสงครามสายตากัน จังหวะนั้น เป็นธามม์ที่พูดขึ้นก่อน

"โอเค พี่บอกก็ได้ แต่เธอต้องดื่มแก้วนี้ก่อน"

ฮันน่าไม่รอช้ารีบคว้าแก้วที่วางอยู่ก่อนหน้าขึ้นไปดื่มจนหมด จากนั้นก็วางมันลงดัง ปึก! พร้อมประโยคคำถาม

"เราเคยเจอกันที่ไหน"

"ก็ที่นี่ไง"

"....."

เพียงเท่านั้นเธอก็ถึงบางอ้อในทันที พร้อมใบหน้าที่ไม่สู้ดีนัก เรียวคิ้วสวยย่นลง พร้อมทั้งเรียวปากสีชมพูอิ่มก็เม้มเข้าหากันแน่น ส่วนดวงตาของเธอเสหลบไปทางอื่น

"เกล กัส กลับเถอะ!!"

"อะไรวะ"

เป็นคำสบถจากเพื่อนทั้งสอง เพราะพวกเธอยังไม่เข้าใจในเนื้อหาที่คนทั้งสองสนทนากัน ทว่าฮันน่าไม่ได้ใจเย็นเธอเดินตรงออกไปนอกตัวร้าน จนทำให้ธามม์ต้องลุกขึ้นตามทันที

"เดี๋ยวกูมา"

เขาหันมาสั่งเพื่อน แต่สองสาวก็เหมือนจะตามเพื่อนรักของตนไป จังหวะที่เตรียมตัวลุกขึ้น คีรินกับ กวินเหมือนจะทำหน้าที่ได้ดี

"เดี๋ยวครับน้อง ไม่ต้องตามออกไป เดี๋ยวพวกพี่ไปส่ง"

"แต่เพื่อนหนูไปแล้วนะคะ"

"น้องน่าจะรู้ว่าเพื่อนพี่กำลังจีบเพื่อนน้องอยู่ พี่ว่าปล่อยให้เขาทำความรู้จักกันมากกว่านี้ดีไหม"

สองเท้าที่เตรียมท่าจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ก็ต้องชะงัก แล้วแนบก้นลงตามเดิม ที่รุ่นพี่พูดมามันก็เป็นเรื่องจริง หากจะไปขัดขวางเขาตอนนี้ก็เหมือนจะเสียมารยาท

ฮันน่าสาวเท้าตุบตุบออกมาจากตัวร้าน เธอมุ่งหน้าหมายจะเรียกแท็กซี่ที่วิ่งผ่านบริเวณถนนใหญ่ จังหวะนั้นก็ต้องถูกมือหนาของธามม์คว้ามันไว้แน่น

"เดี๋ยวก่อน!!!"

"ปล่อยหนูค่ะ"

"เธอโกรธอะไรพี่เนี่ย"

"พี่ยังจะกล้าถามอีกเหรอ พี่คือไอ้ชั่วคนนั้นที่พาหนูเข้าโรงแรม พี่ภูมิใจมากนักเหรอที่เล่นกับความรู้สึกคนอื่น"

"นี่...เธออย่ามาโทษพี่ฝ่ายเดียวสิ วันนั้นเธอเมา แล้วรู้หรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา"

ประโยคของชายหนุ่มทำเอาฮันน่า ชะงักไปชั่วขณะ แน่นอนว่าคำพูดของเธอในวันนั้นเธอเองก็จำมันไม่ได้ สุดท้ายธามม์ต้องพูดขึ้นอีก

"เธอเป็นคนขอมีอะไรกับพี่เอง พร่ำเพ้อว่าเพื่อนหนีไปมีคู่หมด พี่ก็แค่สนองความต้องการของเธอก็เท่านั้น แล้วพี่ผิดอะไร"

คำพูดของเขาเหมือนจะไม่สนว่า ตอนนั้นเธอก็แค่คนเมาที่อาจพูดไปเรื่อย แต่สิ่งที่เขาทำคือฉวยโอกาส

ฮันน่าถึงขั้นพ่นลมร้อนกรอกสายตามองบน จากนั้นเธอก็ตัดสินใจพูดในมุมของเธอ

"งั้น ทุกอย่างก็ควรจบตั้งแต่วันนั้นค่ะ ส่วนที่เราบังเอิญเจอกันอีก ก็ขอให้เป็นแค่พี่ร่วมคณะก็พอ"

ทิ้งประโยคแล้วก็ทำท่าจะเดินหนี้ ยิ่งทำแบบนั้นธามม์ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเสียหน้า เพราะไม่เคยมีผู้หญิงที่ไหนปฏิเสธเขามากขนาดนี้มาก่อน

มือหนารีบคว้าไปที่แขนของฮันน่า จากนั้นก็ไม่พูดอะไรมาก เขาจับแขนเธอลากมาที่รถในขณะที่อีกคนพยายามคัดค้าน

"พี่ธามม์ปล่อยหนูนะ"

"....."

"พี่หูหนวกหรือเปล่าเนี่ย หนูบอกว่าปล่อยไง!!"

พอมาถึงรถก็รีบไปเปิดประตูฝั่งคนนั่ง แล้วเหวี่ยงร่างน้องแทรกลงไป พร้อมกับประโยคที่เค้นเสียงหนัก

"ขืนลงมาเธอโดนแน่ เรามีเรื่องต้องคุยกัน"

วินาที ที่ฮันน่าไม่กล้าลงจากรถ เธอนั่งมองเขาที่เดินอ้อมมาฝั่งคนขับ พอธามม์แทรกตัวขึ้นมานั่ง ชายหนุ่มก็รีบเคลื่อนรถออกไปทันที

ภายในรถที่เงียบสนิท แม้แต่เสียงหายใจก็ยังไม่ได้ยิน ฮันน่าเธอไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร อีกใจก็กลัวลุงรหัสคนนี้ จนวินาทีที่รถเลี้ยวลงที่เปลี่ยว ทำเอาฮันน่าต้องหันไปมองทาง

"พี่จอดทำไม"

ความร้ายของอิพี่ละ