4| น่ารักดูแลเก่ง
1476 คำ
"มึงทำอะไรไอ้ไคล์ "
"เห็นแล้วจะถามเพื่อ"
"ดูหนังมากไปปะมึง ซุปก้อนก็มีเมื่อไหร่มึงจะเลิกห่อน้ำก๋วยเตี๋ยวกลับหอสักทีวะ " ผมรีดปิดถุงซิปล็อกควักถุงผ้าในกระเป๋าออกมายัดถุงน้ำซุปเข้าไปแล้วเก็บลงกระเป๋าสะพายอีกชั้นเพื่อความปลอดภัย เกิดแตกกลางทางก็อดดิวะ
สิ่งที่ผมทำสร้างความไม่พอใจให้ไอ้วินเป็นอย่างมาก
"ร้านนี้น้ำซุปอร่อย กูจ่ายเงินแล้วทำไมจะห่อกลับบ้านไม่ได้ ทำตามหนังก็ไม่แปลกมีแดกก็พอ "
"กูอาย! "
"หน้าบางเกินไปละ ต้มมาม่าอร่อยนะมึงลองมั้ยกูแบ่งให้ " ไอ้วินรีบส่ายหน้าไม่เอาด้วยทันที
"เมื่อไหร่มึงจะเลิกทำแบบนี้สักที อยากกินอะไรก็บอกดิวะกูเลี้ยงได้ ไม่ต้องทำขนาดนี้ กูชวนไปกินร้านอาหารก็ไม่ยอม " ไอ้วินบ่นอุบจนผมเริ่มรำคาญ แค่เรื่องน้ำก๋วยเตี๋ยวไม่เห็นต้องบ่นขนาดนี้เลย
"มันไม่แฟร์ ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องตามมา รึว่าไม่เห็นหน้ากูแล้วกินไม่ได้นอนไม่หลับ "
"ไอ้ไคล์ มึงอย่าพูดแบบนี้อีกนะกูขนลุก!!! " ผมหัวเราะเสียงดังแต่ไอ้วินไม่ขำด้วย ก็จริง ไปไหนก็ไม่ไปต้องตามไปด้วยทุกที่
"ตามติดกูซะ รุกรึว่าลับ กูจะได้ตั้งตัวถูก "
"ไอ้ไคล์กูชอบหญิงเว้ย เดี๋ยวกูก็ใช้ส้อมจิ้มตาบอด"
"แดกก๋วยเตี๋ยวใช้ส้อมหรอมึง "
"เออ อิ่มรึยัง " ผมพยักหน้าแล้วลุกเดินไปจ่ายเงินแต่ก็ถูกแย่งจ่าย
"กูจ่ายเองมีใส่ถุงกลับเพิ่มด้วย "
"สั่งไปเผื่อใคร? กูจ่ายเอง " ผมไม่ห้าม จ่ายให้ก็ดีจะได้ประหยัดไปอีกหนึ่งมื้อ นิสัยไอ้วินเป็นแบบนี้ ชอบเปย์เพื่อนเพราะความหวังดีแต่บางทีคนรอบข้างแม้กระทั่งตัวผมเองก็คิดว่ามันคิดไม่ดีกับผม
ผมแยกย้ายกับไอ้วินหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวแล้วโบกแท็กซี่พาก๋วยเตี๋ยวที่ซื้อใส่ถุงเดินทางไปหาใครบางคน
ตี๊ดๆ
ไข้ 38 องศา
ให้ตายเถอะ สัญญาณเครื่องติดตามที่แอบติดไว้ในห้องของอันนาแสดงบอกอุณหภูมิของสิ่งมีชีวิตในห้องว่ากำลังมีไข้ ความร้อนในกายเธอแผ่รังสีทำให้เครื่องทำงานแล้วแจ้งเตือนบนหน้าจอนาฬิกาข้อมือของผม
"ลุงครับเร็วหน่อยได้มั้ย " ผมออกคำสั่งด้วยความรีบร้อนใจ ไข้38ไม่ธรรมดาแล้วนะถ้าขึ้นสูงกว่านี้อีกนิดมีสิทธิ์ชักได้
"เร็วสุดแล้วไอ้หนุ่ม เร็วกว่านี้ก็ลงเดินเองเถอะ " ลุง ลุงไม่น่ารักแล้วนะ เฮ้อ! ถนนก็โล่งขับแบบนี้อีกกี่ชาติจะถึง
ตี๊ดๆ
40 องศา
"ลุงจอด เดี๋ยวผมขับเอง "
"ไอ้หนุ่มมันไม่ได้นะ เองจะมาขับแทนลุงได้ยังไง " รู้ว่ามันผิดกฎแต่ถ้ายังคลานอยู่แบบนี้จะถึงจุดหมายเมื่อไหร่ ถ้ามีเคสด่วนคนไข้คงตายก่อนพอดี
"อะ " ผมยื่นแบงก์สีเทาวาววับจนทำให้ลุงชะลอรถแล้วจอดสนิทในที่สุด
"ลงมาสิ เร็วๆ ลุงจะรีบไปส่งรถ " กูอยากเตะลุงฉิบหาย!!! เวลานี้รีบส่งรถขึ้นมาเชียว
"โอย หัวใจจะวาย เบาหน่อยๆ " ผมไม่สนใจเสียงลุง เหยียบคันเร่งจนมิด ขีดความเร็วมีแต่เพิ่มไม่มีลด ถนนโล่งเหมาะแก่การทำความเร็ว เสียงตี๊ดๆ กระตุ้นให้ผมเร็ว เร็วมากกว่านี้!
ไม่รู้ว่าคนในห้องทำอะไรอยู่ทำไมไข้ไม่ลดลงเลย อย่าบอกนะว่าตั้งแต่แยกกันเมื่อเย็นเธอยังไม่ยอมตื่นขึ้นมาดูเดือนดูตะวัน
ขี้เซาจริงๆ ยัยเจ้าหญิงอันนา
"ลุงเกาะแน่นๆ ยาดมมีมั้ย "
"ขับไปเลยเดี๋ยวนั่งหลับตา " สงสารเลยว่ะ ทรมานคนแก่ชัดๆ
เอี๊ยด!!
"ถึงแล้วลุง ค่าแท็กซี่ให้ไปแล้วนะ " ลุงไม่หือไม่อือนั่งพยักหน้าหงึกๆ พอลงรถได้ผมก็รีบวิ่งเข้าไปในอาคารหรูหรานั่นทันที
ไข้สูง40!!
ตี๊ด!
ผมไม่ได้เป็นโรคจิตแล้วก็พยายามคุกคามเธอแต่ไอ้แท่นสแกนคีย์การ์ดหน้าประตูเนี่ยมันอ่อนหัด ทำให้ผมเข้ามาในห้องได้อย่างง่ายดาย สิ่งแรกที่ผมทำคือพุ่งไปที่ห้องนอนที่มืดสนิท
เปิดไฟปุ๊บก็เห็นใครบางคนนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม
"อันนา " นอนไม่สนโลกขนาดนี้ตายได้ง่ายๆ เลยนะ ตัวร้อนจี๋ถึงขั้นเพ้อ สิ่งแรกที่ทำคือจับเธอถอดเสื้อผ้าออกจนหมดจากนั้นก็รีบไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวเอาไอร้อนออกจากตัว
"อื้อ ม๊าหรอคะ "
"ป๊าเอง เฉยๆ นะป๊าจะเช็ดตัวให้ " ไม่อยากโกหกเลยจริงๆ ช่วงไข้ขึ้นแบบนี้ คนไข้มักไม่รู้ตัวพูดเพ้อไปเรื่อย ถ้าบอกว่าตัวเองเป็นใครคงโดนไล่เฉดหัวออกจากห้อง
"อันนาขอโทษ "
"ป๊าอย่าโกรธเลยนะ อันนาผิดไปแล้ว " ถ้าหมายถึงเรื่องไอ้เอก ทำถูกแล้วที่ฟาดหัวไอ้นั่นแตกเย็บเกือบสิบเข็ม ตายห่าไปได้ยิ่งดี ผู้ชายเหี้ยอะไรกามไม่มีที่ติ
"อือ ฟาดแรงกว่านี้ก็ไม่โกรธ "
ผมยกแขนเธอขึ้นแล้วใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำบิดหมาดเช็ดซ้ำๆ ใต้รักแร้ ร้อนจี๋จนต้องชุบน้ำบิดผ้าหลายครั้ง ถ้ายังร้อนไม่ลงแบบนี้ไม่ดีแน่
ยังเพ้อไม่หยุดอุณหภูมิก็ไม่ยอมลดต้องเช็ดตลอดหยุดก็ไม่ได้
"ไม่ลดเลยหรอวะ! " อุปกรณ์ไม่มีติดตัวมาสักอย่าง พอหยิบกระเป๋ามาค้นๆ ดูเจอยาลดไข้อยู่สองสามเม็ด ผมก็เลยเตรียมจ่ายยาให้คนไข้ทันที
สภาพนี้จะกินยังไงวะ?! หลับไม่รู้เรื่องแบบนี้จะป้อนกันยังไง
เป็นหมอต้องทำได้ทุกอย่างแม้ยามคนไข้หลับมึงก็ต้องจับเขากรอกยาให้ได้! นี่คือคำสั่งที่วนอยู่ในหัวของผมตอนนี้ ถ้าอันนายังไม่ได้รับยาอาจต้องโทรตามรถฉุกเฉิินมารับตอนนี้
ถ้ารักษาอาการเบื้องต้นแล้วอาการทุเลาลงค่อยไปพบแพทย์แล้วตรวจอย่างละเอียดอีกรอบจะดีกว่า ไปสภาพนี้ยังไงก็ต้องถูกจับเช็ดตัวอยู่ดี ผิวขาวเนียนอาจเป็นรอยช้ำจากพี่พยาบาลหุ่นโดเรมอน เช็ดเองนี่แหละดีแล้ว
"อ้าปาก ขมหน่อยนะแบบนี้น่าจะง่ายที่สุดแล้ว " ยาเม็ดบดละลายน้ำคือนรกแตกสำหรับเด็กๆ ทุกคนและผู้ใหญ่บางคนอย่างผมด้วย อันนาด้วยรึเปล่าไม่แน่ใจเหมือนกัน
เธอไม่ยอมอ้าผมต้องบีบเบาๆ ให้ปากของเธอเผยอออกเล็กน้อย
"กลืนนะอันนา "
"อุก "
"น้ำๆ " พอกรอกยาเสร็จก็รีบกรอกน้ำตามทันที เห็นแล้วขมแทน ได้ยาเข้าไปคงดีขึ้น
"แค่กๆ " โล่งอกที่ไม่อ้วกสวนออกมา ถ้าเป็นแบบนั้นงานใหญ่มาเยือนจะแย่เอาทั้งคนป่วยแล้วก็คนดูแล พอกรอกยาเสร็จก็เช็ดตัวต่อ เช็ดจนกว่าไข้จะลดและตัวเย็น
ตี๊ดๆ
36.7
ลงสักที
คงไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว เช็ดตัวเกือบทั้งคืน กรอกยาไปสองรอบ คนที่น็อกน่าจะเป็นผมมากกว่า เจ้าของใบหน้าหวานนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงเจ้าหญิงอย่างสบายใจ สีหน้าดูดีขึ้นมาก ไม่พูดเพ้อตัวเย็นลง วางใจได้
ถึงเวลากลับไปนอนพักผ่อนของผมสักที อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าหลับสักหน่อยคงดี พรุ่งนี้มีราวน์แต่เช้าถ้าไม่นอนเกิดวูบขึ้นมาจะถูกอาจารย์ตำหนิเอาได้
ก่อนกลับผมอุ่นก๋วยเตี๋ยวใส่ถ้วยตั้งทิ้งไว้ให้เธอบนโต๊ะแล้วมียาลดไข้ที่เหลืออีกหนึ่งเม็ด เธอจะกินหรือไม่ก็แล้วแต่ ตื่นมาคงรู้สึกบ้างล่ะว่าตัวเองไม่สบาย
ผมไม่รู้หรอกนะว่าอันนาต้องเจอกับอะไรบ้าง ถ้าต้องการความช่วยเหลือผมพร้อมเต็มที่ ในฐานะผู้พรากพรหมจรรย์อันเป็นที่รักของเธอไป ผมจะรับผิดชอบและชดใช้ให้ถึงที่สุด
โดนไล่ว่าเจ็บแล้ว โดนเงินฟาดให้ไปไกลๆ เจ็บกว่าว่ะ แม่สอนให้ผมเป็นสุภาพบุรุษห้ามรังแกผู้หญิง พลาดไปแล้วก็อยากรับผิดชอบกากระทำของตัวเองแต่ดันโดนผลักไสแล้วข่มขู่สารพัด
ผมน่ารักแล้วก็ดูแลคนเก่ง ได้โปรดเห็นใจผมบ้างเถอะ
"พี่ไปนะ ดูแลตัวเองดีๆ " สุดท้ายก็ต้องหันหลังแล้วเดินจากเธอไปอีกรอบ
__________________________
- ผู้เขียน
