เมียหมอมาเฟีย

3| ค่าตัว

ชีวิตนักศึกษาแพทย์ปีหกที่โคตรรันทด เรื่องราวถาโถมเข้ามาไม่ซ้ำ อาถรรพ์รึเปล่า? ไม่หรอกมั้งฉันก็ทำบุญออกบ่อย ปล่อยนก ปล่อยปลา ปล่อยเงินในกระเป๋าให้กับเด็กๆ ที่ยากไร้ หมายถึงสถานสงเคราะห์น่ะ

ชอบทำบุญกับเด็กยากไร้มากกว่าเอาเงินที่ปาป๊าปันผลให้ทุกปีไปเข้ากองทุนการกุศลจอมปลอม จะว่าบาป แม่ฉันก็กระอักกระอ่วนใจเรื่องพวกนี้เหมือนกัน ทนทำเพราะหน้าตาและหน้าที่ท่านผู้หญิงหมายเลขหนึ่งที่ไม่มีใครเทียม ยิ่งใหญ่เว่อ

เข้าเรื่อง วันนี้เป็นวันที่รู้สึกอึดอัดมากเป็นพิเศษ จะหยิบจับทำอะไรก็แล้วแต่ ทุกๆ อย่างอยู่ในสายตาของพี่อินเทิร์นคนนั้นหมด เขาจะกินฉันอีกรอบรึไง? จ้องซะ ประหม่าทำอะไรไม่ถูกแล้วรู้มั้ย

" หนูๆ เมื่อไหร่ยายจะได้กลับบ้าน เบื่อแล้วนะนั่งๆ นอนๆ" หนูก็เบื่อค่ะคุณยาย อยากถอดใจเลิกเป็นหมอแล้วเหมือนกัน การตรวจและทำงานจะสบายใจมากกว่านี้ถ้าไม่มีใครบางคนจ้องกดดันทางสายตาอยู่ไกลๆ

"ป่วยก็ต้องนอนพักผ่อนมากๆ จะได้หายไวๆ นะคะ " เป็นคำแนะนำทั่วไปที่ใช้ประจำแล้วก็ได้ผล เฮ้อ! ผู้สูงอายุนี่น๊า เอะอะก็อยากกลับบ้าน ลูกหลานก็ไม่เข้าใจป่วยนิดหน่อยก็หอบมาส่งโรงพยาบาลคนเฝ้าก็ไม่มี อ้างงานเยอะงานยุ่งทิ้งให้หมอพยาบาลดูแล

พอจบเตียงนี้ก็ต่อเตียงถัดไปโดยมีสายตาพี่อินเทิร์นจับจ้องไม่ห่างไปไหน จะบ้า! ร่วมๆ สองชั่วโมงกว่าจะราวน์คนไข้เสร็จ พอเสร็จฉันก็รีบเดินเลี่ยงออกทางด้านหลังลงบันไดหนีไฟหนีพี่อินเทิร์นกลับบ้านทันที

อยากพักมากกว่าอยากคุยตอนนี้ ขาแข้งเริ่มสั่นผับๆ จนแทบยืนไม่ไหว จะมีชีวิตรอดไปถึงคอนโดได้มั้ยยังไม่รู้เลย

ส่วนปาป๊ากับมาม๊ายังเงียบอยู่ท่านคงเข้าใจว่าฉันกำลังทำงาน ขอบคุณนะคะที่ไม่กดดันอันนาอีกทาง

ในที่สุดก็รอด! ฉันขับมินิคันเล็กน่ารักแต่ราคาไม่ค่อยน่ารักกลับคอนโดด้วยรอยยิ้มที่สดใส งานเสร็จแล้วไปไหนก็ได้ พี่อินเทิร์นจะตามมาหักคะแนนไม่ได้ เว้นเสียว่าเรื่องนัดวันนี้

ไม่ได้ ไม่เกี่ยวกันถ้าทำแบบนั้น เถียงขาดใจเลยเอาสิ!!

เพราะโลกส่วนตัวสูงของอันปันทำให้เราต้องแยกห้องกันอยู่ ดีแล้วล่ะ ฉันก็ไม่ค่อยชอบอยู่กับพี่สาวฝาแฝดที่บ้าศิลปะสักเท่าไหร่ บางครั้งก็พูดคนเดียวจนทำให้ฉันรู้สึกกลัว ผวาทุกครั้งที่นางพร่ำพรรณนาอยู่คนเดียว

ติ๊ง!

พอถึงชั้นเก้าฉันก็รีบควานหาคีย์การ์ดในกระเป๋าตัวเอง ส่วนอันปันก็อยู่ห้องข้างๆ ฉันเนี่ยแหละ อยู่ห้องติดกันแต่ความรู้สึกเหมือนอยู่คนละโลก ฉันโดนฆ่าตายนางก็คงไม่รู้เรื่องรู้ราวเพราะวันๆ เอาแต่ขลุกตัวอยู่ในนั้นกับงานของตัวเอง

อินดี้ซะ! ผิดกับโลกของฉันอย่างสิ้นเชิง โลกของเจ้าหญิงที่มีแต่ความสวยงามและมีสีสัน

"หนีกลับ? รับปากพี่แล้วทำไมต้องหนี "

"พี่! มาได้ไง " ช็อกทำอะไรไม่ถูก ก็ว่าเลี่ยงได้ไม่ให้เห็นแล้วนะ

พี่อินเทิร์นยืนพิงประตูเก็กขรึมแล้วมองมาที่ฉัน

มาตอนไหน มาได้ยังไง? อะไรวะเนี่ย!? หนีไม่พ้นแถมยังถูกเขาล่วงหน้ามาถึงก่อนอีก

"ให้เพื่อนมาส่ง หนีกลับก่อนทำไม? พี่บอกให้รอก่อนไง " พี่ไคล์เดินใกล้เข้ามาใกล้เรื่อย ๆ เรื่อย ๆ เหลืออีกนิดเดียวก็จะโดนตัว

"พี่มีอะไรคะ พูดมาเลย ตอนนี้ด้วย น้องอยากพักแล้วก็อยากนอนมาก " เหตุผลคงเข้าท่า พี่คงเข้าใจและเห็นใจอยู่บ้าง เมื่อคืนก็แอบแซ่บกันแล้ว ให้ฉันได้พักบ้างเถอะ

"ยังเจ็บอยู่มั้ยพี่ซื้อยามาให้ อะ " หลอดยาขนาดกลางถูกยื่นมาข้างหน้าฉันรีบรับเอาไว้แล้วเก็บใส่กระเป๋า

"แค่นี้ใช่มั้ยคะ น้องบอกแล้วไงว่าไม่ต้องเป็นห่วง น้องก็เรียนหมอเหมือนกัน ส่วนเรื่องยาคุมเหลืออีกหนึ่งเม็ดค่ะที่ยังไม่ได้กิน "

"พี่คิดว่ามันง่ายไป" ง่ายอะไร? ง่ายๆ นั่นแหละดีแล้ว จะเอาอะไรกับฉันอีกเนี่ย

"ง่ายตรงไหนคะ น้องบอกแล้วไงว่าพี่ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรน้องเลย น้องไม่ได้ท้อง เรื่องนี้ก็มีแค่เราเท่านั้นที่รู้ อ่อ มีอีกเรื่องที่น้องอยากขอร้อง ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาด ถ้าเรื่องแดง อย่าหาว่าน้องไม่เตือน " ถ้าป๊าไม่ใหญ่คงขู่แบบนี้ไม่ได้ ขอโทษนะคะที่ต้องพูดออกไปแบบนี้ เพื่อปกป้องและรักษาสิทธิ์ของตัวเอง

"พี่ไม่ทำอยู่แล้ว ทำไมขู่เก่ง? "

"ไม่ได้ขู่ค่ะ แค่ระวังตัว" เรื่องแดงขึ้นมาปัญหาที่จะตามมามีเป็นร้อย อีกอย่างฉันกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับพี่อินเทิร์นคนนี้ ประวัติพี่เขาฉันไม่รู้ เท่าที่เห็นพี่เขาก็ไม่ได้ร่ำรวยบ้านถูกหวยไม่บ่อย ไม่เกี่ยวกับหวยสิ!

"แล้วถ้าพี่รวย น้องจะยอมให้พี่รับผิดชอบมั้ย "

"ไม่เกี่ยวกับรวยไม่รวยหรอกค่ะ อันนาคิดแค่ว่ามันเป็นความผิดพลาดของเราทั้งคู่ บ้านอันนาก็ไม่ธรรมดาป๊าดุมาก ท่านคงไม่อยู่เฉยถ้ารู้ว่าอันนาเสียหายแบบนี้ "

"พ่อใหญ่มากเลยเหรอ " เป็นคำถามที่อยากรู้ แต่ก็แฝงไปด้วยความกวนตีนเล็กๆ

"ปาป๊าของน้องทำได้ทุกอย่างเพื่อปกป้องครอบครัว ไม่ได้ทำเพราะความสนุก ฆ่าคนตายมาแล้วหลายคน พี่อยากลองมั้ยล่ะคะ " ขอโทษนะคะปาป๊าที่ต้องพูดแบบนี้ออกไป ถ้าไม่ทำพี่อินเทิร์นคนนี้คงไม่ไปสักที

"อืม โหดดี " เขาไม่มีท่าทีสลดเลยสักนิด ไม่รักชีวิตตัวเองเลยรึไง บ้าจริง!

" เลิกยุ่งกับน้องได้แล้ว " เมื่อไหร่จะเข้าใจแล้วเดินจากไปสักที ขี้เกียจอธิบายมากแล้วนะ พูดไม่รู้เรื่องหรือไงรึว่าต้องถึงมือป๊าถึงจะเลิกยุ่งสักที

"ทำไม น้องจะบอกพ่อมาฆ่าพี่เหรอ ทำลงเหรอครับพี่เป็นคนแรกของน้องนะ " อีบ้า!! พี่อินเทิร์นเริ่มโรคจิตแล้วนะ ก็บอกว่าไม่ไงโว้ย! ฉันไม่ต้องการ เสียแล้วก็เสียไปฉันไม่แคร์ ถึงแม้บางคราวจะแอบน้ำตาซึมก็ตาม

"พี่ต้องการอะไร น้องไม่ต้องการพี่ ได้ยินมั้ยคะ เอางี้ " ฉันหยิบกระเป๋าตังค์เจ้าหญิงสีชมพูของตัวเองออกมาแล้วหยิบเงินสดออกมาจำนวนหนึ่ง คงมากพอสำหรับตัดขาดเรื่องบ้าๆ นี่สักที

"อะไร ดูถูกพี่ขนาดนี้เลยเหรอ "

"น้องไม่ได้ดูถูก นี่สำหรับน้ำที่พี่เสียให้น้อง แล้วก็ค่าเสียเวลาด้วย เอาไปค่ะรับไปน้องเต็มใจให้ ถ้าคิดว่าน้อยไปทิ้งเลขบัญชีไว้ให้น้องได้เลย "

"เหอะ! ดีจริงๆ "

"รับไปค่ะ "

"ใจคอจะไม่ชวนพี่เข้าห้องหน่อยเหรอ "

"รับไปสิ! เลิกยุ่งกับน้องสักที ทีแรกน้องเป็นห่วงกลัวว่าพี่จะเป็นอันตรายเพราะปาป๊า แต่ตอนนี้น้องไม่ห่วงแล้ว น้องจะเกลียดพี่แล้วนะ! "

"โอเคๆ "

"รับปากแล้วก็ช่วยทำตามด้วยค่ะ ถ้ายังไม่เลิกยุ่ง น้องจะย้ายไปเรียนที่อื่น " ถ้ายังไม่หยุดคุกคามตัวเลือกสุดท้ายจะถูกหยิบยกขึ้นมาใช้

"โอเค เก็บเงินพวกนั้นไว้เถอะ น้ำพี่ไม่มีราคามากขนาดนั้น จากนี้ไปพี่จะเลิกยุ่ง เลิกตาม เราสองคนจะเป็นแค่พี่น้องร่วมงานกันเท่านั้น พี่ไปละ ดูแลตัวเองดีๆ อย่าเที่ยวเมาไม่รู้ตัวเหมือนครั้งที่แล้วอีกล่ะ ครั้งต่อไปอาจจะไม่ใช่พี่ที่น้องจะเจอ " อะไรของเขา!? แต่ก็ขอบใจที่เป็นห่วง ควรจบตั้งนานแล้วมัวยืดเยื้ออยู่นั่น!

"ค่ะ น้องไม่เดินไปส่งนะคะ "

"เข้าห้องเถอะ พักผ่อนเยอะๆ นะ "

"ค่ะ "

จบสักที! ฉันถอดถุงเท้าแล้วกระโดดขึ้นเตียง

ผ้าปูผืนใหม่ ส่วนผืนเก่าฉันสั่งให้แม่บ้านซักเก็บไม่ต้องเอาออกมาใช้อีกจนกว่าฉันจะลืมว่าเคยมีมัน เอาล่ะ เริ่มใหม่อะไรที่พลาดไปแล้วปล่อยมัน! ช่างมัน! จากนี้ไปฉันจะตั้งใจฝึกงานไม่สนไม่แคร์อะไรทั้งนั้น

ส่วนเรื่องพี่อินเทิร์นมั่นใจว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้ว เราจะเป็นแค่พี่น้องร่วมคณะกันเท่านั้นแม้ว่าต้องเจอหน้าเขาทุกวันฉันก็ต้องผ่านไปให้ได้

นอนมองเพดานสักพักฉันก็เริ่มเคลิ้มแล้วหลับไปในที่สุด

_________________________