Episode 5 เรียนไปก็ปวดหัว
1273 คำ
Episode 5
ช่วงเวลาเที่ยงๆ
เราก็ได้มานั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาของคฤหาสน์กับบรรดาภรรยาหนึ่ง สอง สามของคุณเหมันต์ พวกเธอทั้งสามก็เอาแต่คุณกันเรื่องความสวยงาม กระเป๋า และรองเท้า คงเป็นเพราะเราเด็กกว่าบวกกับหน้าที่ของเราคือเรียนล่ะมั้ง...
เราเลยไม่ค่อยสุงสิงกับพวกเธอ
คุณผู้หญิงก็นอนพักผ่อนอยู่ที่ห้องส่วนตัวของท่าน ส่วนคุณเหมันต์ก็กำลังทำงานอยู่บนห้องทำงาน แม้ว่าจะเป็นวันอาทิตย์ก็ตามน่ะนะ แต่ก็ถือว่าดีเพราะเราไม่ต้องการเวลาจากเขา เราต้องการไปให้เขาไปตาย เอ่อ...ไปทำงานตามหน้าที่ของเขาน่ะ!
“ฉันว่าจะไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ พอดีว่าที่มีอยู่ฉันใส่ครบทุกชุดแล้ว กลัวว่าเหมันต์จะเบื่อเอา” กวางพูดกับกระต่ายและเหมียวตามประสาของพวกเธอ ส่วนเราที่นั่งข้างๆ ก็แค่อ่านหนังสือคนเดียวเงียบๆ โดยไม่สนโลก
“ฉันก็อยากไปซื้อน้ำหอมใหม่พอดี เหมันต์เขาบอกว่าเขาชอบกลิ่นเก่ามากกว่า กลิ่นใหม่มันหอมเกินไปจนฉุน” เหมียวที่เปิดนิตยสารพูดตอบ พร้อมยื่นหนังสือให้กับกระต่าย “เธอล่ะกระต่าย อยากจะไปซื้อกับฉันไหม ไหนว่าน้ำหอมเธอก็หมดเหมือนกัน”
“ก็ดีเหมือนกันนะ พวกครีมทาหน้า ทาผิวก็เริ่มลดลงเรื่อยๆ ละ สงสัยต้องหาวันว่างนัดกันแล้วให้เหมันต์พาไป”
“.....” เราถอนหายใจเบาๆ ด้วยความรำคาญก่อนที่จะดีดตัวลุกออกจากโซฟาขึ้นไปหาคุณเหมันต์ที่ห้องทำงาน ทุกคนจะรู้ดีว่าถ้าเขาทำงานอย่าได้โผล่หน้าไปกวนใจเด็ดขาดถ้าไม่มีเรื่องสำคัญจริงๆ และมันเป็นอีกที่ที่เหมาะแก่การอ่านหนังสือโดยที่จะไม่ถูกใครรบกวน
ห้องทำงานของคุณเหมันต์
ก๊อกๆ
“เชิญ” ร่างสูงที่อยู่ด้านในพูดอนุญาตเสียงเรียบนิ่ง เมื่อเขาอนุญาตเราก็ได้เปิดประตูเข้าไปนั่งที่โซฟาทันที
แอ๊ด!
“มีอะไร? ใครทำอะไรเธอหรือเปล่า?” เขาที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานเอ่ยถาม ร่างบางส่ายหัวเบาๆ และตอบกลับไป
“จะมาขออ่านหนังสือด้วยค่ะ”
“ทำไม?” เขาเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย ในหัวของเขาคงจะแปลกใจไม่น้อยที่อยู่ๆ เรามาขออ่านหนังสือในห้องทำงานของเขา เพราะโดยปกติแล้ว ที่ไหนมีเขาที่นั่นจะไม่มีเรานั่งอ่านหนังสือ
“ข้างล่างเสียงดังค่ะ”
“ที่มาขออ่านหนังสือกับฉัน เพราะเธออดใจไม่ไหวใช่ไหมล่ะ? คิดถึงฉันล่ะสิ” เขายิ้มกรุ้มกริ่มพร้อมเปิดเอกสารในมือขึ้นมาอ่านแก้เขิน มันน่าเขินตรงไหนกับอีแค่มาขออ่านหนังสือด้วยเนี่ย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ!
“ใครๆ ก็รู้ว่า เหมันต์ วรพิพัฒน์เป็นคนยังไง โหดเหี้ยม อำมหิต และที่สำคัญถ้าถึงเวลาที่ต้องส่วนตัวแล้วล่ะก็ ห้ามใครมายุ่งเด็ดขาดถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญปางตาย หนูก็เลยมาขออ่านที่นี่ไงคะ”
“แล้วเธอไม่คิดว่าฉันจะฆ่าเธอเหรอ เพราะที่เธอเข้ามามันรบกวนการทำงานของฉัน?”
“ถ้าคุณจะฆ่าหนูเพราะหนูรบกวน ตอนหนูเคาะประตูคุณจะอนุญาตทำไม จริงไหมคะ?” ร่างบางนั่งไขว่ห้างพร้อมเอนตัวพิงไปกับโซฟาและเปิดอ่านหนังสืออย่างมีความสุข คุณเหมันต์นี่...พูดอะไรแล้วไม่จำ
“ช่างมันเถอะ! จะอ่านก็อ่านเถอะ!” เขาวางเอกสารแผ่นเดิมลงบนโต๊ะอย่างไม่พอใจ ก่อนที่จะหยิบอีกแผ่นมาอ่านต่อด้วยความไม่พอใจอีรกเช่นกัน “อยากงัดหน้าฉิบหาย!”
“Thank you!” ร่างบางยิ้มหน้าบานตอบกลับร่างสูง แต่เรามันก็เหมือนคนที่มีกรรมหนักแค่จะอ่านหนังสือยังมีมารมาผจญ
กริ๊งๆๆๆ!
เสียงโทรศัพท์ราคาแพงดังขึ้น ร่างสูงที่นั่งทำงานอยู่ก็ได้แอบชะโงกหน้ามาดูเมื่อรู้ว่าเสียงนั้นมาจากโทรศัพท์ของเรา ปลายสายที่โทรเข้ามานั้นคือ เค เพื่อนผู้ชายในห้องของเรา มันเป็นแบบนี้ประจำ โทรมาขอลอกการบ้านและขอลอกสิ่งที่จดจากสไลด์ตลอด ไอ้เด็กไม่รู้จักจด ตอนเรียนเอาแต่หลับ ภาระเราตลอด!
“ฮัลโหล” ร่างบางกดรับสายแต่พูดไปได้เพียงประโยคเดียว คุณเหมันต์ก็ตวาดดังลั่นห้องให้เราเปิดลำโพง
“เปิดลำโพง!” ดวงตาสีน้ำตาลหันไปมองจิกสามีของตัวเองก่อนที่จะกดเปิดลำโพงและรับสายเพื่อนในห้องที่โทรเข้ามา
“ว่า?”
“อาเซียนออกอะไรวะ?” เมื่อทราบสาเหตุที่โทรมาเราก็ได้แต่กลอกตามองบนให้กับเพื่อนที่ไม่รู้จักจด ไม่รู้จักฟังจนทำตัวให้เป็นภาระคนอื่น หรือต้องให้เราโพสต์ลง face book
“อาจารย์ก็จดให้บนกระดานแล้วไหม?” เราเหลือบสายตาไปมองสามีของตัวเอง เขาไม่ได้จับต้องงานของตัวเองอีกเลยหลังจากที่รู้ว่ามีผู้ชายโทรมาหาเรา แม้ว่าจะเป็นเพื่อนในห้องก็ตาม แต่เราก็หวังเพียงแต่ว่าเขาจะแยกแยะเป็นน่ะนะ
“กูไม่ได้จด”
“กลุ่มมึงก็คือไม่ได้จดเลย?” เราเองก็ใช่ว่าจะจดครบอะไรหรอกนะ อันไหนที่เราจดไม่ทันหรือว่าไม่เข้าใจ เราก็มีถามเพื่อนเราบ้างเหมือนกัน กลุ่มของเคนับว่าเป็นกลุ่มที่ใหญ่สุดในห้อง มีมากถึงเก้าคน อย่าบอกนะว่า...จะไม่มีใครจดเลยสักคน!
“ใช่ 5555”
“เดี๋ยวถ่ายส่งไปให้!” แม้ว่าเจ้าตัวจะขำ แต่เราเนี่ยสิ! ไม่ขำกับมันเลย หงุดหงิดจริงๆ มีกลุ่มใหญ่ก็ใช่ว่าจะดี อันนี้มันคงจะจริงอย่างที่เขาว่าสินะ เฮ้อ...!
“เออๆ” เรายังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เคก็รีบกดวางสายทิ้งไปทันที สงสัย...จะกลัวเราด่า
ตู๊ดๆ
เมื่อวางสายจากเค เราก็รีบถ่ายแนวข้อสอบที่เรามีทั้งในสมุดประจำวิชา ในหนังสือเรียนรวมไปถึงสมุดโน้ตของเราเอง ถ่ายส่งไปให้เค เพื่อที่จะได้รีบถ่ายและรีบกลับมาอ่านต่อแต่ทว่า...
มันกลับไม่ได้จบเพียงแค่เค...
กริ๊งๆๆๆ!
“อีพวกไม่รู้จักฟังเวลาอาจารย์บอกแนวข้อสอบ! ทักมาอยู่นั่นแหละ! แม่ง!” ร่างบางสบถหยาบพร้อมรีบกดรับสายทันที ร่างสูงก็ยังคงไม่แตะงานตัวเอง มองเรายิ้มๆ เหมือนกับว่าตนนั้นมีความสุขที่เห็นเราหงุดหงิดจากการถูกรบกวน “โหล!”
“ใจเย็นๆ” ปลายสายที่โทรมานั้นคือคิง เพื่อนร่วมห้องของเราแต่ว่าอยู่กันคนละกลุ่มแก๊งกับเค เหมือนกันว่าสองคนนี้จะไม่ถูกกันมาตั้งแต่มอต้น
“ว่ามา!” เราตวาดใส่ปลายสายด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“คณิตออกไร”
“ในหนังสือ หน้าที่ 124 ถึง 127 จะเอาไปแทงหวยด้วยก็ได้นะ บน-ล่าง ร้อยคูณร้อยไปเลย!”
“ใจเย็นๆ”
“แค่นี้!” ด้วยความหงุดหงิดเราจึงรีบกดตัดสายทันที
ร่างบางหันไปมองร่างสูงที่เอาแต่นั่งมองเราแล้วยิ้ม ส่วนงานของตัวเองก็กลับวางทิ้งไว้ทำเหมือนมันไม่มีค่า ก่อนที่เขาจะพูดแซวเราขึ้นว่า....
“เรียนไปก็ปวดหัว...”
“มีผัวก็ปวด...” พูดตอบ
“ห๊ะ!”
“ปวดใจค่ะ คิดลึกนะเรา”
- ผู้เขียน
