Chapter 16
1376 คำ
ตกดึก...
หนูนิดนอนอยู่ในอ้อมกอดของคุณป๋า โดยที่ชายหนุ่มสลบเหมือดไปก่อนหน้านี้แล้วเพราะด้วยความที่เขาทำงานหนักสะสมมาหลายวัน เธอยื่นมือไปเกลี่ยแก้มชายหนุ่มอย่างเบามือ และนี่ก็ได้เวลาสมควรที่เธอจะต้องไปสนามบินแล้ว
"หนูนิดขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะคุณป๋า ถ้าไม่มีคุณป๋าในตอนนั้นคงไม่มีหนูนิดในตอนนี้ ขอบคุณช่วงเวลาดีๆของเราสองคนนะคะ หนูนิดจะไม่มีทางลืมพระคุณของคุณป๋าเด็ดขาด"
หนูนิดยื่นริมฝีปากไปจุ๊บริมฝีปากของชายหนุ่มก่อนจะค่อยๆขยับตัวออกจากเขาแล้วเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ใช้เวลาไม่นานเธอเดินออกมาพร้อมกับหิ้วกระเป๋าใบใหญ่ของเธอมาสะพายไว้บนบ่า หนูนิดเดินไปนั่งลงข้างเตียงก่อนจะยื่นมือหไปจับแก้มของชายหนุ่มเอาไว้อีกครั้ง
"หนูนิดรักคุณป๋านะคะ มีความสุขให้มากกับชีวิตต่อจากนี้ หนูนิดก็จะพยายามมีความสุขมากเช่นกัน"
เธอยิ้มออกมาทั้งน้ำตาก่อนจะเดินออกจากห้องไปแล้วเดินไปรอตรงหน้าบ้าน เธอมีรถมารอรับอยู่แล้วเพื่อนเป็นคนส่งมารับเองเพราะจะไปด้วยไม่ได้เดี๋ยวพ่อแม่ของเธอรู้อีก
"เชิญครับคุณหนูนิด"
"ค่ะ"
หนูนิดหันไปมองหน้าประตูบ้านของวินก่อนจะตัดใจหันหลังเดินขึ้นรถไปทันที ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆจนมาถึงสนามบิน หนูนิดหยิบบัตรเดบิตของตัวเองมากดเงินสำรองติดตัวไว้ สองวันก่อนเธอได้เปิดบัญชีเงินฝากใหม่และถอนจากบัญชีหลักมาใส่ไว้สามล้าน คาดว่าคงพอระยะเวลาสี่ปีในการเรียนที่นั้นและคุณป๋าของเธอจะได้ไม่ตรวจสอบได้ว่าเธอกดเงินจากที่ไหนบ้าง
"เห้อ! ไม่เคยใช้ชีวิตตัวคนเดียวด้วยจะอยู่รอดมั้ยเนี้ย"
หนูนิดถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน แจนที่ตอนนี้กำลังร่ำลาคุณพ่อคุณแม่ของเธออยู่ข้างนอกก็หันเข้าไปเห็นเพื่อนกำลังนั่งรออยู่ในนั้น
"แจนไปก่อนนะคะคุณพ่อคุณแม่ ไว้ว่างไปหานะคะ"
"จ๊ะลูก ว่างจากที่นี่แม่จะไปหานะ ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ"
"รับทราบค่ะคุณแม่"
เธอสวมกอดครอบครัวก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนข้างใน หนูนิดเงยหน้าขึ้นมาเจอเพื่อนพอดีก็บ่อน้ำตาแตกอย่าอั้นไม่อยู่
"แจน"
"อย่าร้องไห้เลยนะ แล้วได้บอกลาคนที่บ้านบ้างมั้ย"
แจนนั่งลงพร้อมกับเอ่ยถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง หนูนิดส่ายหน้าก่อนจะกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้
"ไม่ได้บอกเลย"
"โทรศัพท์ไปหาใครสักคนมั้ย อย่างน้อยเขาจะได้ไม่เป็นห่วง บางทีเราอาจจะเข้าใจผิดไปก็ได้นะ แกลองคุยกับคุณป๋าวินแล้วเหรอ"
แจนถามย้ำเพื่อนอีกครั้ง อย่างน้อยถ้าเธอได้คุยแล้วทุกอย่างมันเป็นความจริง เพื่อนของเธอจะได้ตัดสินใจไม่ผิดที่ทำแบบนี้
"ไม่ได้ถามแล้วก็ช่างมันเถอะ ถือซะว่าหนูนิดไปเรียนรู้การใช้ชีวิตด้วยตัวเอง พึ่งคุณป๋ามามากแล้วต่อจากนี้ไปหนูนิดจะดูแลตัวเองบ้าง"
"ตามใจแล้วกัน แกจะไม่เสียใจทีหลังใช่มั้ย ไม่ใช่ว่าไปแล้วร้องไห้หาคุณป๋าวินทุกวันก็ไม่ไหวหรอกนะ"
แจนแซวเพื่อนอย่างไม่จริงจังนักก่อนจะดึงเธอมากอดปลอบ อย่างน้อยหนูนิดก็ยังมีเพื่อนอย่างเธออยู่ ไม่เหงามากนักหรอกจริงมั้ย
"ไปได้ละเขาเรียกขึ้นเครื่องแล้ว"
เช้าวันต่อมา...
วินขยับตัวไปมาก่อนจะควานมือหาหญิงสาวในอ้อมกอดแต่ว่าไม่มี เขาลืมตาตื่นก่อนจะมองซ้ายมองขวา
"หนูนิดหนูตื่นแล้วเหรอ"
เขาค่อยๆดันตัวลุกขึ้นก่อนจะลูบหน้าตัวเองช้าๆ ปกติหนูนิดเป็นคนตื่นเช้าแต่เธอจะไม่มีทางออกจากเตียงก่อนเขาเด็ดขาด ยังไงก็ต้องตื่นพร้อมกัน
"ไปไหนของเขานะเด็กคนนี้"
เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาชั้นล่างตามหาหญิงสาว หรือว่าจะทำอาหารเช้าให้เขาทานก็เลยตื่นก่อน
"คุณวินตื่นแล้วเหรอคะ รับกาแฟก่อนมั้ยคะ"
"ป้านมแจ่ม หนูนิดอยู่ไหนครับ"
"ยังไม่เห็นลงมาเลยนะคะ"
"อะไรนะ! ยังไม่ลงมาเหรอครับ"
เขาตกใจเล็กน้อยที่ไม่มีใครเห็นเธอ แต่เขาว่าดูในห้องดีแล้วนะไม่มีหนูนิดอยู่ตรงไหนเลย
"ป้านมแจ่มช่วยไปดูรอบบ้านทีนะครับว่ามีคุณหนูอยู่มั้ย ผมจะขึ้นไปดูชั้นบนอีกที"
เขารีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนตามหาเธอทั่วทั้งห้องก็ไม่เจอใคร กรอบรูปบนหัวเตียงนอนหายไปจากปกติจะอยู่ตรงนี้ตลอด
"เหมือนในห้องนี้มีอะไรหายไป"
เขาเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าลิ้นชักของหนูนิด เอกสารทุกอย่างของเธอหายไปหมดไม่เหลือสักอย่าง เขาเริ่มใจเสียวิ่งกลับห้องหยิบโทรศัพท์ไปกดโทรหาผู้ช่วยของเขา
"พี่ฟาร์มาหาผมที่บ้านด่วน"
(ครับคุณวิน)
ใช้เวลาไม่นานฟาร์เดินทางมาถึงที่บ้านของวิน เขาวิ่งเข้ามาในบ้านเจอป๋าวินนั่งหน้าเครียดอยู่ตรงโซฟาคนเดียวโดยมีป้านมแจ่มยืนอยู่ห่างๆ
"เกิดอะไรขึ้นครับคุณวิน"
"หนูนิดหายตัวไป เอกสารทุกอย่างเสื้อผ้าหนึ่งในสามหายไปหมด ส่งคนของเราออกตามหาเธอหน่อยตอนนี้เลย"
"ที่บ้านมีกล้องวงจรปิดเราลองเช็คก่อนมั้ยครับว่าคุณหนูถูกใครพาไปหรือว่าไปเอง"
"หนูนิดไม่มีทางไปไหนถ้าไม่มีคนพาไปเอง เด็กตัวแค่นั้นจะไปไหนได้"
เขากุมขมับหน้าเครียดก่อนจะหันไปสั่งให้คนในบ้านเช็คกล้องวงจรปิด ทั้งสามคนยืนดูตั้งแต่ช่วงเวลาเที่ยงคืนเป็นต้นไปเพราะเวลานั้นหนูนิดยังนอนอยู่กับเขาอยู่
"ใจเย็นๆนะครับคุณวิน"
เขาเท้าคางมองไปยังหน้าจอ มีหรือที่เด็กน้อยของเขาหายไปทั้งคนแล้วจะให้เขาใจเย็นอยู่ได้ ช่วงเวลาผ่านไปจนถึงตีหนึ่ง หนูนิดในชุดไปรเวทสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่บนบ่าเดินออกไปโดยไม่มีใครพาเธอไปสักคน เธอหันไปรอบๆตาแดงก่ำเหมือนคนร้องไห้ด้วย
"นั้นคุณหนูนี่ครับ สะพายกระเป๋าไปเองด้วย"
วินมองอย่างไม่เชื่อสายตา เขาปรับกล้องไปยังตัวที่อยู่หน้าบ้านก็เห็นหนูนิดขึ้นรถที่ขับมาจอดรับเธอหน้าบ้าน
"ท่าทางคุณหนูจะเต็มใจออกไปเองนะคะคุณวิน แต่ว่าเหมือนใบหน้าจะร้องไห้อยู่"
"มันเกิดอะไรกับหนูนิด ทำไมถึงทำแบบนั้น"
เขาลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องนั้นก่อนจะเดินไปเดินมาตรงหน้าบ้านอย่างกระวนกระวายสุดๆ ฟาร์เดินมายืนมองเจ้านายอยู่ห่างๆโดยมีป้านมแจ่มอยู่ข้างๆเช่นกัน
"คุณหนูนิดต้องน้อยใจคุณวินแน่นอนค่ะ คงคิดว่าคุณวินไม่รักถึงได้ไปแบบนั้น ป้าเตือนแล้วว่าอย่าห่างน้องก็ไม่ฟัง"
"ช่วงที่ผ่านมางานยุ่งจริงครับป้านม แต่ผมไม่คิดว่าจะทำให้หนูนิดน้อยใจถึงขั้นหนีออกจากบ้าน มันต้องมีอะไรที่มากกว่านั้นแน่ๆ"
"ตามหาหนูนิดให้เจอ ยังไงก็ต้องเจอ!"
เขาตะโกนออกมาลั่นบ้านก่อนจะหันไปหาฟาร์แล้วออกคำสั่งให้ส่งคนออกตามหาหนูนิด
"ใจเย็นนะครับ ผมจะส่งคนออกตามหาคุณหนูเอง"
"หาจนกว่าจะเจอ ไม่ว่าจะต้องพลิกแผ่นดินหาก็ต้องเจอ!"
- ผู้เขียน
