Chapter 15
1323 คำ
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา...
วินเดินลงมาชั้นล่างมานั่งลงที่โต๊ะอาหารเวลาเดิม แต่ที่แปลกไปคือเขาไม่ได้ร่วมโต๊ะอาหารกับหนูนิดเป็นอาทิตย์แล้ว
"น้องยังไม่ตื่นอีกเหรอครับป้านมแจ่ม"
วินเอ่ยถามป้านมที่ตอนนี้ถือแก้วกาแฟมาวางไว้ให้เขาที่โต๊ะ ป้านมแจ่มถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถาม
"จะทำแบบนี้กับน้องอีกนานแค่ไหนคะคุณวิน"
"งานผมยุ่งครับป้า แต่ผมก็ไปหาน้องทุกคืนนะ"
เขาเอ่ยออกมาเล็กน้อยก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ ช่วงนี้วินกลับบ้านดึกทุกวันเขาทำได้เพียงแค่เข้าไปหาเธอตอนหลับเท่านั้น อีกอย่างช่วงนี้เธอก็ไม่ไปโรงเรียนแล้วด้วยก็เลยคิดว่าตื่นสาย
"ทำแบบนี้ไม่ใช่คุณวินนะคะ ต่อให้งานยุ่งแค่ไหนก็ต้องมีเวลาให้น้อง ป้าเตือนแล้วนะคะว่าจะทำอะไรให้รีบทำ หนูนิดจิตใจไม่เหมือนคนอื่นบางทีการที่คุณห่างเธอแบบนี้มันอาจจะทำให้เด็กคนหนึ่งคิดอะไรมากมายก็ได้"
ป้านมแจ่มเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี ช่วงหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาหนูนิดแทบจะไม่ออกจากห้องนอน โดยอ้างว่าจะอ่านหนังสือสอบเข้ามหาวิทยาลัย ทานอะไรก็น้อยลงเหมือนมีเรื่องเครียดอะไรมากกว่า
"เย็นนี้ผมจะกลับมาไวๆ ฝากบอกหนูนิดด้วยแล้วกันครับว่าผมจะกลับมาหาเธอ"
เธอพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะลุกขึ้นออกไปทำงาน ใช่ว่าเขาไม่ห่วงเด็กน้อยของเขา แต่ที่บริษัทมีปัญหาที่ต้องแก้ไขเขาจึงไม่มีเวลาเลยสักวัน
ทางด้านของหนูนิดเธอตื่นนานแล้วแต่กำลังเก็บกระเป๋าอยู่เตรียมพร้อมจะบินไปเรียนเมืองนอกกับเพื่อนคืนนี้ เธอจะต้องออกบ้านตอนตีหนึ่งซึ่งเป็นเวลาที่ทุกคนคงจะหลับกันหมดแล้ว
"ขาดอะไรอีกนะ"
เธอมองกระเป๋าของตัวเองก่อนจะหยิบกรอบรูปถ่ายของเธอกับคุณป๋ามาถือไว้ในมือ ขอบตาเริ่มรื้นไปด้วยน้ำตาความรู้สึกของเธอในตอนนี้มันแหลกสลายไปหมดแล้ว ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา คุณป๋าไม่มาหาไม่มากอดเธอเหมือนเป็นคนอื่นไปแล้ว และแบบนี้มีอะไรต้องไปถามให้รู้ความอีก ทุกอย่างมันก็กระจ่างชัดเจนในตัวของมันแล้วว่า เขาไม่ได้รักเธออีกต่อไปแล้ว
"มีความสุขมากๆนะคะคุณป๋า หนูนิดรักคุณป๋ามากที่สุดเลย ฮึก!"
หนูน้อยลูบกรอบภาพถ่ายของเธอและคุณป๋าก่อนจะหยิบมันมาใส่ไว้ในกระเป๋าแล้วปิดซิบไว้อุ้มไปซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้า
ตกเย็นเธอเดินลงชั้นล่างหลังจากที่เก็บตัวอยู่แต่ในห้องไม่ยอมออกไปไหน เธออยากจะไปหาป้านมแจ่มคนที่ดูแลเธอมาตั้งแต่เด็ก ป้านมแจ่มคือผู้มีพระคุณของเธออีกคน
"คุณหนูอ่านหนังสือเสร็จแล้วเหรอคะ"
หนูนิดยิ้มออกมาบางๆก่อนจะเดินมาสวมกอดนมแจ่มอย่างคนต้องการที่พักพิง
"เป็นอะไรคะคนเก่งของนม ทำไมคุณหนูดูไม่สดชื่นเลย"
"อ่านหนังสือมากไปน่ะค่ะ แต่ไม่เป็นอะไรหรอกหนูนิดไหวค่ะ"
เธอยิ้มออกมาก่อนจะลูบท้องตัวเองป้อยๆ
"หิวจังเลยค่ะ มีกับข้าวฝีมือนมแจ่มมั้ยน้า"
"มีสิคะ จะรอทานพร้อมคุณวินมั้ยคะ เขาฝากบอกว่าวันนี้จะกลับมาทานข้าวกับคุณหนู"
หนูนิดมองป้านมแจ่มกลั้นอารมณ์ไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา
"จริงเหรอคะ หนูนิดไม่เจอคุณป๋าเป็นอาทิตย์แล้วค่ะ"
"เขาบอกว่างานยุ่งค่ะ กลางคืนน่าจะไปดูคุณหนูที่ห้องอยู่นะคะ เห็นเขาว่าแบบนั้น"
หนูนิดยิ้มออกมาก่อนจะหันไปมองทางประตู เสียงรถเคลื่อนที่เข้ามาจอด หนูนิดยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นก่อนจะมองคนที่เดินเข้ามา วินหยุดชะงักไปเมื่อเจอหนูนิดยืนอยู่ตรงนั้น เขาไม่ได้คุยกับเด็กน้อยเลยตั้งแต่วันนั้น แต่เขาหายโกรธเธอนานแล้วเพียงแต่งานยุ่งมากจริงๆเลยไม่มีเวลามาอธิบาย
"หนูนิด"
เด็กสาวปรับสีหน้าใหม่ เปลี่ยนเป็นยิ้มสดใสเหมือนที่เคยทำก่อนจะเดินเข้าไปหาพี่ชายของเธอ
"กลับมาแล้วเหรอคะคุณป๋า"
"ค่ะ หนูอ่านหนังสือสอบเข้ามหาวิทยาลัยเหรอเห็นป้านมบอก ไม่ลงมาทานข้าวกับป๋าเลย"
หนูนิดพยักหน้าหน้ายิ้มกว้างออกมาก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงใส
"ค่ะ คุณป๋าขา"
"ขา ว่าไงเอ๋ย"
"หนูนิดขอกอดคุณป๋าหน่อยได้มั้ยคะ"
เธอเอ่ยออกมาน้ำตาคลอ วินรู้สึกแปลกใจในท่าทีของเด็กสาวแต่ก็ไม่กล้าถามอะไร เขายื่นมือมาดึงเธอเข้าไปกอดแน่น ใช่ว่าเขาไม่คิดถึงเธอแต่งานมันเยอะจนไม่มีเวลา แต่หลังจากนี้เขาจะมีเวลามากขึ้นแล้วเพราะเรื่องทุกอย่างถูกแก้ไขหมดแล้ว
"ฮึก! หนูนิดรักคุณป๋าที่สุดเลย"
"ป๋าก็รักหนู เป็นอะไรรึเปล่าทำไมถึงร้องไห้คะ"
หนูนิดส่ายหน้าในอ้อมกอดของเขาก่อนจะผละออกแล้วยิ้มออกมาอย่างดีใจที่เขายอมคุยกับเธอแล้ว
"เปล่าค่ะ หนูนิดแค่อยากบอกเฉยๆ วันนี้คุณป๋าจะทานข้าวกับหนูนิดเหรอคะ"
"ใช่ หิวหรือยังทานข้าวกันมั้ย"
"ค่ะ"
หนูนิดยิ้มออกมาก่อนจะปาดน้ำตาให้มันหายออกไปจากใบหน้าสวย วันนี้เธอจะใช้เวลาทั้งหมดอยู่กับเขา เพราะคืนนี้เธอจะต้องไปแล้ว
จากนั้นทั้งสองคนก็ทานข้าวด้วยกันเหมือนปกติ หนูนิดตักกับข้าวให้ชายหนุ่มเอาใจเขาทุกอย่างจนวินรู้สึกมีความสุขมาก เขาลูบผมเธอก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ จากนี้เขาจะดูแลเธอเหมือนเดิมไม่ให้เธอรู้สึกว่าเขาทอดทิ้งอีกแล้ว
"ทานข้าวเสร็จไปอาบน้ำนะคะ คืนนี้ป๋าจะไปนอนด้วย"
"ค่ะ"
หนูนิดยิ้มกว้างออกมาก่อนจะรีบขึ้นไปชั้นบนเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุด ไม่ลืมที่จะซ่อนของทุกอย่างไว้ในตู้เพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น
วินที่ตอนนี้อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินเข้ามาในห้องของหญิงสาว เขาลงไปนอนข้างเธอบนเตียงก่อนจะหอมแก้มเด็กน้อยซ้ายขวาอย่างคิดถึง
"ง่วงยังคะ"
"ยังเช้าอยู่เลยค่ะ แต่ว่านอนก็ได้ค่ะคุณป๋าคงอยากพักผ่อน"
"ช่วงนี้ป๋างานยุ่งนะหนูนิดเข้าใจป๋าใช่มั้ย"
หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะซุกใบหน้าลงในอ้อมกอดของชายหนุ่ม ต่อจากนี้ไปขอให้คุณป๋าของเธอมีความสุขมากๆ ขอให้เขามีครอบครัวที่อบอุ่นมีแต่คนรักเขา หวังดีกับเขาตลอดไป ส่วนเธอก็จะไปมีชีวิตของตัวเองแล้ว คงไม่ได้เป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกอีกต่อไปแล้ว
"หนูนิดรักคุณป๋านะคะ จะรักแบบนี้ตลอดไปเลย"
เธอหลับตาลงพร้อมกับน้ำตาที่มันไหลออกมาช้าๆ เธอจะจดจำความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้ไปตลอด คงไม่มีใครใจดีและทำให้เธอได้มากกว่าคุณป๋าอีกแล้ว แต่หลังจากนี้คุณป๋าควรจะใจดีกับครอบครัวของเขาเอง ส่วนเธอตอนนี้คงเป็นคนนอกคนหนึ่งที่เวลาผ่านไปก็จะกลายเป็นคนอื่นที่เขาเคยรู้จัก
- ผู้เขียน
