Chapter 17
1728 คำ
เวลาผ่านไป...
ปัง!! โครม!!!
ฟาร์ที่ยืนอยู่หน้าห้องทำงานของวินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขาลืมตาขึ้นก่อนจะมองประตูหน้าห้องของประธานบริษัท
"ทำไมถึงไม่เจอ! ทำงานกันยังไง ถ้ายังไม่เจอฉันเอาพวกแกตายแน่"
วินตะโกนลั่นห้องก่อนจะมีคนเปิดประตูออกมาด้วยท่าทีตกใจกลัว พวกเขาเจอหน้าฟาร์ก็โค้งตัวทำความเคารพ
"คุณวินอารมณ์รุนแรงมากครับคุณฟาร์"
"พวกผมหาทั่วกรุงเทพจนไปถึงต่างจังหวัดก็ไม่เจอจริงๆครับ"
ฟาร์ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงให้พวกเขาออกไปก่อน
"เดี๋ยวคุยกันอีกทีไปก่อนเถอะ"
ฟาร์เดินเข้าไปในห้องทำงานของคุณวิน เอกสารกระจัดกระจายทั่วห้อง สภาพของเขาในตอนนี้แทบดูไม่ได้เพราะไม่ดูแลตัวเองเอาแต่ตามหาเด็กน้อยจนไม่เป็นอันทำอะไร
"คุณวินครับวันนี้มีประชุมใหญ่นะครับ"
"ผมไม่ประชุมผมไม่มีอารมณ์ทำอะไรทั้งนั้น"
"คุณวินครับ คุณต้องแยกแยะให้ได้นะครับ เรื่องของคุณหนูทุกคนช่วยกันสุดความสามารถแล้ว ไม่ว่ายังไงผมจะหาให้จนถึงที่สุด แต่คุณวินต้องห่วงปากท้องพนักงานด้วยนะครับ พวกเขาต้องกินต้องใช้เหมือนกัน ถ้าคุณไม่สนใจอะไรแบบนี้ถ้าคุณหนูนิดรู้ขึ้นมาเธอคงเสียใจ"
ฟาร์เอ่ยเตือนสติ คงมีแค่ฟาร์และป้านมแจ่มที่สามารถสั่งสอนเขาได้ในทุกเรื่องที่เขาเลี้ยวผิดไป ทุกคนเข้าใจความรู้สึกของเขาและเห็นใจมาก แต่ยังไงเขาก็ต้องดูแลสิ่งที่มีตรงหน้าด้วย
"ยังไงพี่ต้องหาหนูนิดให้เจอนะพี่ฟาร์ ไม่ว่าจะอีกปี สองปี ห้าปี หรือสิบปีพี่ต้องหาให้เจอ"
"ผมจะพยายามอย่างสุดความสามารถครับ แต่ตอนนี้คุณควรตั้งสติให้ดีแล้วทำสิ่งตรงหน้าให้เรียบร้อยก่อน เรื่องคุณหนูนิดพวกเราจะช่วยกันครับ"
วินนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะก้มหน้าลงร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด แล้วต่อจากนี้เขาจะอยู่ยังไงชีวิตที่มีตลอดเวลาที่ผ่านมาก็เพื่อหนูนิดคนเดียวเท่านั้น ทุกสิ่งที่เขาสร้างมาก็มีแค่เพื่ออนาคตของเขาและหนูนิดเท่านั้น
"ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะพี่ฟาร์"
"ผมเชื่อว่าวันหนึ่งคุณหนูนิดจะต้องกลับมาครับ"
"ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ"
อีกด้านหนูนิดที่ตอนนี้กำลังยกจานอาหารเสิร์ฟลูกค้าอย่างสนุก หลังจากที่มาที่นี่เธอก็เรียนไปด้วยและหาอะไรพิเศษทำไปด้วยจะได้ไม่ฟุ้งซ่านคิดถึงคุณป๋า
"อาหารมาแล้วค่ะ"
เธอตั้งใจทำงานอย่างคล่องแคล่ว จริงๆเรียนอย่างเดียวเธอก็สามารถทำได้ แต่ในเมื่อมีเวลาว่างแล้วมันฟุ้งซ่านก็ต้องหาอะไรทำดีที่สุด
"หนูนิดเลิกงานยังฉันอยากไปเดินห้างแล้วนะ"
แจนที่ตอนนี้เท้าคางมองเพื่อนวิ่งวุ่นเสิร์ฟอาหารก็อดสงสารไม่ได้ เงินก็มีจะลำบากมาหางานทำทำไมกัน คงลืมคุณป๋าวินไม่ได้นะสิถึงได้ทำตัวยุ่งตลอดเวลาแบบนี้
"แปปหนึ่งสิโต๊ะสุดท้ายแล้ว"
หนูนิดกระซิบบอกเพื่อนก่อนจะรับถาดไปเสิร์ฟอีกโต๊ะ เธอเดินกลับมาพร้อมกับถอดชุดกันเปื้อนออก เดินไปด้านหลังหยิบกระเป๋าสะพายออกมาก่อนจะเดินตรงมาหาเพื่อนที่ยืนเช็คบิลอยู่
"จะไปห้างที่ไหน"
"ไหนก็ได้ฉันเบื่อ เลิกทำงานเถอะนะฉันเหงา แกไม่มีเวลาให้เพื่อนเลยอ่ะ"
"แจนก็หาอะไรทำสิจะได้ไม่เบื่อ มาทำงานกับนิดมั้ย"
"พ่อแม่รู้เอาตายนะสิ พวกเขาไม่ให้ทำหรอก นี่มันก็ผ่านมานานแล้วนะยังไม่ลืมอีกเหรอป่านนี้ลูกเขาคงใกล้คลอดแล้วมั่ง"
แจนเอ่ยอย่างไม่จริงจังแต่มันบังเอิญไปจี้ใจดำเพื่อนอย่างแรง เธอรีบเอามือปิดปากตัวเองก่อนจะยิ้มแห้งๆออกมา
"ขอโทษนะหนูนิด"
"ที่แจนพูดมามันก็ถูก ตอนนี้หนูนิดดีขึ้นเยอะแล้ว ว่าจะทำงานอีกสามวันจะลาออกแล้วละ หลังจากนี้การเรียนคงจะยุ่งมากจนไม่มีเวลาทำงาน หนูนิดอยากตั้งใจเรียนให้มันจบจะได้โล่งใจสักที"
"ดีมากเลย อร๊าย! ฉันรอคำนี้เลยอยากให้แกเลิกทำงานสักที"
แจนเอ่ยอย่างดีใจก่อนจะกระโดดกอดคอเพื่อนแล้วพาขึ้นรถไปที่ห้าง หวังว่าเมื่อเรียนจบมาเพื่อนของเธอคงจะเข้มแข็งและสามารถต่อสู้กับความรู้สึกภายในใจของตัวเองได้ดีขึ้น
สี่ปีต่อมา....
ประเทศไทย...
หนูนิดบินกลับมาพร้อมกับเพื่อนสนิทเมื่อมาถึงเธอก็ทำเรื่องเช่าคอนโดชั่วคราวอยู่ก่อน จากนั้นหนูนิดก็เตรียมเอกสารสมัครงานเพื่อไปสัมภาษณ์งานที่บริษัทยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่ง เธอกลับมาครั้งนี้ไม่มีใครรู้และโลกมันคงไม่กลมขนาดที่จะต้องมาเจอกันอีก คุณป๋าของเธอเป็นคนใหญ่คนโตจะให้มาเดินเจอกันตามข้างทางไม่มีทางได้เจอแน่นอน
"ฉันไปส่งนะหนูนิด"
"ขอบคุณจ๊ะแจน แล้วไม่ไปสมัครด้วยกันเหรอ"
"คุณพ่อให้ไปทำที่บริษัทนะ ขอให้แกได้งานนะ แต่ถ้าเป็นฉันคงรับแกเข้าทำงานอ่ะเรียนโคตรดีเลย เปลี่ยนใจทันนะ"
แจนเอ่ยถามเพื่อนอีกครั้ง ก็ชักชวนให้เธอไปทำงานด้วยกันแล้วแต่เธอไม่ยอมบอกว่าไม่อยากจะใช้เส้นสายเข้าทำงาน แต่จะใช้ความสามารถของตัวเอง ก็แล้วแต่เพื่อนอ่ะเนาะ
"ไม่อ่ะรีบไปได้แล้วเดี๋ยวสาย"
"อื้ม โอเค"
ทั้งสองคนขับรถไปถึงบริษัท หนูนิดเดินลงไปพร้อมกับเพื่อน แจนไปรอตรงล็อบบี้ส่วนเธอเดินไปยังห้องฝ่ายบุคคลเพื่อกรอกเอกสารสมัครงานพร้อมสัมภาษณ์ ใช้เวลาคุยกับหัวหน้าฝ่ายบุคคลอยู่นานพอสมควร คนสัมภาษณ์มีความถูกใจในคำพูดของผู้สมัครคนนี้เป็นอย่างมาก เหมือนเด็กรุ่นใหม่และการตอบคำถามเหมือนคนมีสติปัญญาที่ดีกว่าคนอื่นทั่วไปมากและระวังคำพูดในการพาดพิงถึงคนอื่นสุดๆ
"เราจะแจ้งผลสัมภาษณ์ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปภายในสามวันค่ะ ตำแหน่งนี้มีห้องทำงานเป็นของตัวเองเลยค่ะ เป็นตำแหน่งพิเศษที่ทางบอสของเราตั้งขึ้นใหม่"
"น่าตื่นเต้นจังเลยนะคะ ดิฉันยังพอมีหวังที่จะได้ร่วมงานกับที่นี่ใช่มั้ยคะ"
หนูนิดเอ่ยออกมาแต่ไม่ได้ต้องการคำตอบใดๆ ทั้งสองคนส่งยิ้มให้แก่กันก่อนจะขออนุญาตกลับไปก่อนเพื่อรอผลในอีกสามวันข้างหน้า
เธอเดินถือแฟ้มเอกสารก่อนจะชนเข้ากับใครคนหนึ่ง ชายหนุ่มช่วยเก็บเอกสารทั้งสองคนมองสบตากันก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
"ขอโทษนะครับผมเดินไม่ระวังเอง"
"ดิฉันก็ต้องขอโทษนะคะที่เดินไม่ดูเลย ยังไงขอโทษด้วยนะคะ"
หนูนิดยิ้มออกมาก่อนจะยกมือขึ้นไหว้ขอโทษเขาอีกครั้ง ชายหนุ่มรับไหว้ก่อนจะนิ่วหน้าอย่างสงสัยแต่ไม่พูดอะไร จนคล้อยหลังหญิงสาวเดินออกไปเขาถึงนึกอะไรบางอย่าง
'หนึ่งธิดา ฤทธิ์กร'
"ทำไมคุ้นชื่อนี้จัง"
เขาหยิบโทรศัพท์มากดดูข้อความในแชทก่อนจะเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อชื่อนี้เหมือนคนที่เพื่อนสนิทของเขากำลังตามหาอยู่
"คุณแอนเด็กคนเมื่อกี้มาสมัครงานเหรอ"
"ใช่ค่ะบอส ดีกรีนักเรียนนอกค่ะเก่งมาก ลองอ่านดูประวัติเธอก่อนมั้ยคะคนนี้น่าสนใจค่ะ"
"ผมขอถ่ายภาพไว้นะแล้วเดี๋ยวผมพิจารณาเอง"
"ได้ค่ะบอส"
เขากดถ่ายภาพใบสมัครไว้ก่อนจะกดตัดภาพแค่รูปติดใบสมัคร ชื่อนามสกุลเท่านั้นก่อนจะกดโทรออกไปหาเพื่อนสนิท
"ว่าไง"
วินเอ่ยออกมาเสียงเหนื่อย ตลอดสี่ปีมานี้เขายังมีความพยายามในการตามหาหญิงสาวอยู่ ถึงแม้ว่าตลอดเวลาจะไม่มีวี่แววอะไรเลยก็ตาม
(น้ำเสียงเศร้ามากเลยนะเพื่อนรัก เอางี้มั้ยกูมีอะไรให้ดู สาวน้อยน่ารักมาสมัครงานที่บริษัทกูวะ สวยมากดีกรีนักเรียนนอก)
"ถ้าจะมาไร้สาระกูขอพักก่อน แค่นี้นะ"
วินกดวางสายทันทีก่อนจะกุมขมับตัวเองอย่างเครียดสุดๆ ไม่รู้จะไปขอให้ใครช่วยตามหาแล้วเขาก็จนปัญญาเหมือนกัน
เจมส์ที่ถูกเพื่อนวางสายก็ยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกดส่งรูปที่เขาจัดไว้พร้อมกับพิมพ์ข้อความประโยคสั้นๆ
'เอาไว้ดูเผื่อถูกใจน้องเขาแล้วอยากจะจีบขึ้นมา เผื่อจะลืมคนเก่าได้บ้าง สู้ๆนะเพื่อนรักทำงานละ'
เขากดปิดเสียงก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ตรงหน้า เดี๋ยวบริษัทเขาคงจะมีทัวร์ลงแน่นอน เตรียมรับมือเพื่อนแล้วกัน
ทางด้านของวินเขากดดูข้อความหน้าจอก่อนจะกดดูตามที่เพื่อนบอก มันจะอะไรกันนักกันหนาแค่ผู้หญิงคนเดียวมาสมัครงานเนี้ย คนอย่างเขารักเดียวใจเดียวเท่านั้น หัวใจของเขาในตอนนี้มีแค่หนูนะ... เห้ย!!!
"น.ส.หนึ่งธิดา ฤทธิ์กร หนูนิด!!!!"
เขากดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนทันทีก่อนจะต้องหัวเสียเมื่อปลายสายไม่ยอมรับโทรศัพท์ของเขาสักที
'ไอ้เจมส์อย่ากวนตีน รับโทรศัพท์กูเดี๋ยวนี้'
เขากดส่งข้อความไป เจมส์ยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะส่งข้อความกลับไปเช่นกัน
'ไม่ว่างวะทำงาน'
"ไอ้เจมส์! โอ๊ยยยย พี่ฟาร์อยู่ไหน!!!"
เขาตะโกนเรียกผู้ช่วยลั่นห้อง ฟาร์ที่เดินมาพอดีก็รีบเปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทีตกใจ
"เกิดอะไรขึ้นครับคุณวิน"
"ผมจะไปบริษัทของไอ้เจมส์ หนูนิดมาสมัครงานที่นั้น พาผมไปเดี๋ยวนี้!!"
"ได้ครับๆ เชิญเลยครับ"
- ผู้เขียน
