Chapter 18
1294 คำ
เมื่อมาถึงที่บริษัทของเจมส์ วินเดินขึ้นไปอย่างไม่รอช้า เขาเปิดประตูเข้ามาในห้องประธานบริษัทโดยไม่มีการเรียกเลขาใดๆก่อนจะดึงคอเสื้อเพื่อนขึ้นมาแล้วเอ่ยถามเสียงดังลั่น
"หนูนิดอยู่ที่ไหน"
เจมส์หลุดขำออกมาเล็กน้อยก่อนจะจับมือเพื่อนให้ปล่อยเขาแล้วสั่งให้นั่งลงสงบสติอารมณ์ก่อน
"ใจเย็นสิครับเพื่อนรัก ทำแบบนี้ไม่สมเป็นมึงเลยนะเว้ย ทำอะไรหุนหันไม่รอบคอบแบบนี้มึงเป็นตั้งแต่เมื่อไหรกัน"
เมื่อได้ยินเพื่อนรักพูดแบบนั้นเขาก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองควบคุมอารมณ์ไม่ได้เลยเมื่อเป็นเรื่องของหนูนิด ทั้งที่ทุกอย่างเขาเป็นคนใจเย็นและมีสติที่สุด
"กูขอโทษวะ คือใจร้อนไปหน่อย มึงก็รู้ว่ากูตามหาหนูนิดมาตลอดสี่ปีนี้ ไม่คิดว่าจะมาโผล่ที่นี่"
เขานั่งลงก่อนจะกุมขมับตัวเอง เขาควรจะใจเย็นกว่านี้อีกมากไม่อย่างนั้นทุกอย่างอาจจะพังไปอีก
"กูเข้าใจมึงนะเว้ย แต่ฟังกูก่อนสิ ถ้ามึงไปหาน้องเขาตอนนี้คิดเหรอว่าเขาจะไม่หนีไปอีก มึงยังไม่รู้สาเหตุที่เขาออกจากบ้านไปเลยนะ ทำตามแผนกูดีกว่ารับรองว่าดิ้นไปไหนไม่ได้แน่นอน"
"ทำยังไงวะ"
วินตั้งใจฟังแผนของเพื่อเพราะคิดว่าน่าจะดีกว่าความคิดของเขาแน่นอน ถ้าเกิดว่าเป็นเขาคงบุกไปถึงที่แล้ว
"เดี๋ยวพรุ่งนี้จะให้ฝ่ายบุคคลโทรศัพท์ไปแจ้งผลการสมัครงานว่าเธอผ่านแล้ว ให้มาเซ็นสัญญาได้เลย มึงต้องรอจนกว่าน้องเขาจะเซ็นเรียบร้อยนะเว้ย เดี๋ยวใส่เงื่อนไขในสัญญาสักสองปีจะได้ไปไหนไม่ได้"
"แต่กูไม่อยากให้หนูนิดทำงานนะเว้ย! เดี๋ยวตามกลับบ้านแล้วจะไม่ให้ทำงานแล้ว"
"งั้นกูไม่ช่วยล่ะ ของแบบนี้มันต้องแลกเปลี่ยนกันสิ มึงดูโปรไฟล์น้องเขาด้วยดีกรีนักเรียนนอกและที่สำคัญผลการเรียนคือดีมาก ให้มาช่วยบริษัทกูก่อนสักสองปีก็ยังดีหลังจากนั้นมึงจะเอาไปกกไปกอดที่บ้านก็แล้วแต่ เอาไง"
วินเริ่มมีสีหน้าที่เคร่งเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ฟาร์ที่ยืนฟังอยู่ก็ขอแสดงความคิดเห็นนิดหนึ่ง
"ผมว่าทำแบบที่คุณเจมส์เสนอดีที่สุดครับ อย่างน้อยสองปีนี้คุณหนูนิดจะติดสัญญากับบริษัท ถึงคุณวินจะมาหาทุกวันเธอก็จะหลบหน้าไม่ได้อยู่ดี ถ้าคุณอยากใกล้ชิดเธอเดี๋ยวให้คุณเจมส์สั่งให้คุณหนูนิดมาดูแลลูกค้าซึ่งบริษัทของเรา ยังไงจะทำโปรเจคใหม่พอดีให้บริษัทคุณเจมส์ดูแลไปเลยก็แล้วกัน แบบนี้ดีมั้ยครับ"
วินกับเจมส์มองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ถ้าบริษัทของเขาให้บริษัทของเจมส์โปรโมทสินค้าให้ก็จะได้ผลประโยชน์ทั้งสองฝ่าย
"ก็ดีนะ งั้นแกให้ฝ่ายบุคคลโทรศัพท์ไปหาหนูนิดเลย พรุ่งนี้มาเซ็นสัญญาเลย"
"เร็วไปมั้ยวะ"
"ช่วยกูหน่อยเถอะ นะๆ"
วินเอ่ยอย่างขอร้อง เขาอยากเจอหญิงสาวใจจะขาดแล้ว ไม่รู้ว่าสี่ปีมานี้จะเป็นยังไงบ้าง จะโตขึ้นเยอะมั้ย จะผอมไปบ้างรึเปล่า ตอนอยู่กับเขาดูแลอย่างดีอยากกินอะไรก็ได้กิน เขากลัวเธอจะลำบากมากระหว่างที่ห่างเขา
"อ่ะๆ เดี๋ยวจัดการให้ พรุ่งนี้สักบ่ายโมงแล้วกันค่อยมาที่นี่น่าจะเจอกันพอดี แต่อย่าเพิ่งแสดงตัวนะต้องให้เธอเซ็นสัญญาให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยว่ากัน"
"โอเค ขอบใจมากนะเพื่อนรัก"
"เออ! หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆกูเนี้ย"
วินยิ้มออกมาก่อนจะลุกขึ้นตบบ่าเพื่อนแล้วเดินออกไปอย่างอารมณ์ดีสุดๆ พรุ่งนี้เขาจะได้เจอหนูนิดแล้วเพราะฉะนั้นวันนี้เขาจะไปสั่งให้แม่บ้านทำความสะอาดบ้านครั้งใหญ่และจะเปลี่ยนของในห้องหนูนิดด้วยพวกที่นอนต่างๆ
"พี่ฟาร์เดี๋ยวให้แม่บ้านจัดห้องให้หนูนิดใหม่นะ พรุ่งนี้ผมจะพาน้องกลับ"
"ได้ครับ แต่ผมหวังว่าคุณหนูจะยอมกลับดีๆ"
เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้เขา วินเริ่มมีสีหน้าที่เป็นกังวล ถ้าเกิดว่าหนูนิดไม่ยอมกลับขึ้นมาเขาจะทำยังไงดีล่ะ...
ทางด้านของหนูนิดเธอตัดสินใจค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับคุณป๋าของเธอ สถานะล่าสุดยังโสดอยู่เลยแถมมีข่าวตามหาน้องสาวคนเดียวอีกด้วย
"นี่คุณป๋าตามหาหนูนิดเหรอคะ ทำไมถึงใจร้ายกับลูกเมียขนาดนั้น ไม่คิดจะเปิดเผยพวกเขาเลยเหรอ"
เธอเลื่อนดูข้อมูลไปเรื่อยๆก่อนจะกดเข้าไปดูในโซเชียลของคุณป๋า มีแต่โพสต์ที่เศร้าทั้งนั้นเลย อยู่ๆก็มีแจ้งเตือนเด้งขึ้นมาเธอกดเข้าไปดูก่อนจะนิ่วหน้าด้วยความประหลาดใจ
'อดทนอีกวัน พรุ่งนี้จะได้เจอกันแล้ว'
หนูนิดอ่านข้อความแต่พยายามทำความเข้าใจก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
"พรุ่งนี้จะได้เจอกันแล้ว อย่างนั้นเหรอ..."
ตู้ดดดดดด
เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น หนูนิดกดรับสายทันทีเพราะเป็นเบอร์โทรศัพท์ของบริษัทที่เธอไปสมัครงานไว้
"สวัสดีค่ะ หนูนิดพูดสายค่ะ"
(สวัสดีค่ะคุณหนูนิด ทางเราจะโทรมาแจ้งผลการสัมภาษณ์งานค่ะ คุณได้รับคัดเลือกให้เข้ามาร่วมงานที่บริษัทของเรา พรุ่งนี้ตอนบ่ายโมงมาเซ็นสัญญาได้เลยนะคะ)
"จริงเหรอคะ! ขอบคุณนะคะ"
(ยินดีที่ได้ร่วมงานกันค่ะ ยังไงพรุ่งนี้บ่ายโมงตรงนะคะ)
"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"
หนูนิดยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะวางโทรศัพท์แล้วกระโดดไปมาอย่างมีความสุข เธอเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าก่อนจะเลือกชุดที่จะใส่ไปเซ็นสัญญาพรุ่งนี้
วันต่อมา....
วินมาถึงที่บริษัทของเพื่อนตั้งแต่เที่ยงเพราะเขาตื่นเต้นมากที่จะได้เจอกับหนูนิดในวันนี้ เจมส์เห็นเพื่อนก้มมองนาฬิกาก่อนจะหลุดขำออกมา
"มึงนี่มันโคตรบ้าเลยไอ้วิน กูบอกมาบ่ายโมง"
"กูตื่นเต้นไง ไหนล่ะหนูนิด"
"บอกว่านัดบ่ายโมงไง เห้อ! มึงนี่มันสุดยอดจริงๆวะ"
เจมส์หันไปมองฟาร์ที่ตอนนี้หลุดขำออกมาเช่นกัน เขาบอกเจ้านายแล้วว่าให้มาสักบ่ายโมงก็ได้แต่เขาไม่ฟังรบเร้าจะมาตอนนี้ให้ได้
"คุณแพเปิดกล้อววงจรปิดให้ผมหน่อย ห้องประชุมเล็กนะ"
เลขาของเขาจัดการเปิดภาพกล้องวงจรปิดโดยดูแบบปัจจุบัน และเวลาเที่ยงสี่สิบนาทีหนูนิดก็เดินเข้ามานั่งรอในห้องประชุมเล็ก วินเท้าคางมองเด็กน้อยผ่านหน้าจอด้วยความคิดถึง เธอนั่งคุยกับผู้จัดการด้วยท่าทียิ้มแย้ม
"หนูนิดของป๋า โตขึ้นเยอะเลย"
เขาปาดน้ำตาเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ โคตรคิดถึงเลยหนูนิดจะรู้บ้างมั้ย และครั้งนี้เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าสาเหตุอะไรที่ทำให้เธอออกจากบ้านไป คงไม่ใช่แค่น้อยใจที่เขาไม่มาหาเพียงแค่งานยุ่งหรอก
"มองตาละห้อยเลยไอ้หมาหงอย"
"วันหนึ่งมึงก็จะเป็นเหมือนกู เหอะ!"
"ฝันเหอะ!"
- ผู้เขียน
