ตอนที่ 8 รับส่ง
1456 คำ
ตอนที่ 8 รับส่ง
“นายฝึกงาน แผนกไหน ทำไมฉันไม่เห็นนายมารายงานตัวพร้อมกัน” ริสาใช้หลอดขนน้ำแข็งในแก้วไปมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจ้องหน้ามาวิน ที่ดูจะอึ้งไปนิดหน่อย
“การตลาด”
“เมื่อเช้า พี่สุดาก็พาฉันไปแนะนำตัวการตลาดทำไมไม่เจอ”
“ถามทำไมนักเนียะ ไม่กินข้าวแล้วไง” มาวินบ่นชักสีหน้าไม่พอใจ
“ก็กินอยู่นี่ไง ถามแค่นี้ก็ไม่ได้” ริสามุ่ยหน้าก่อนจะตักอาหารเข้าปาก เธอกินไปเงียบๆ จนหมด ก่อนจะพูดออกมาแบบเซ็งๆ
“เห้อ ไม่รู้นัชชา กับ ปลายฟ้าเป็นไงบ้าง ได้ข่าวว่าเตชิตเพื่อน นายก็ไปทำด้วยนิ เออแล้วกฤชตินล่ะ ไปทำที่ไหน”
“ทำไม ถามหามันทำไม”
“เอ้า ก็เพื่อนกลุ่มเดียวกัน ฉันก็แค่ถามเฉยๆ”
“หรือว่าชอบมัน?”
“ก็น่าชอบอยู่นะ รูปหล่อ พ่อรวย แถมดูจะสุภาพกว่าพวกนายสองคน ไม่น่าเชื่อว่ากฤชตินจะมาอยู่กลุ่มเดียวกับพวกนาย” ริสาพูดเย้าแกล้งเล่นๆ แบบไม่คิดอะไร แต่มาวินคิด
“มิน่า ถึงเลือกจะหอมแก้มมัน”
“เลือก เลือกอะไร”
“ก็พวกกูนั่งกันอยู่สามคน แต่มึงหอมแก้มมัน”
“ก็ดีกว่า หอมแก้มคนเถื่อนๆ แบบนายละกันน่า” ริสายักไหล่ ก่อนจะก้มลงดูดน้ำ
ทำไมเธอถึงไม่ชอบนายมาวินขนาดนี้นะเหรอ
ก็เมื่อตอนอยู่ปีหนึ่ง เธอเองก็เคยเกือบแอบจะปิ๊งเขาอยู่เหมือนกัน มาวินหล่อมากจนเป็นที่กรี๊ดกร๊าดของสาวๆ แต่ใครจะรู้ว่า บุคลิกภายนอกช่างแตกต่างกับคำพูดคำจาเสียเหลือเกิน มาวินไม่ใช่คนที่พูดจาสุภาพเท่าไหร่นัก มันทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยชอบ
ยิ่งวันนั้น ริสาบังเอิญไปได้ยินเขาคุยเรื่องของเธอกับกลุ่มของเพื่อนๆ ว่าพนันจะจีบเธอให้ติด
“โธ่ก็แค่ ยัยริสาเอง กูแกล้งจีบแปปเดียวกูก็ติด”
“แน่ใจ แต่กูพนันว่ามึงจีบไม่ติด คุณหนูเริ่ดๆ เชิดๆ แบบนั้นไม่เอาคนเถื่อนๆ แบบมึงแน่”
“มึงพนันกับกูไหมล่ะ กูว่ากูจีบติด กูจะเอาให้แม่งครางเป็นชื่อกูทั้งคืน”
ริสาได้ยินถึงกับเบ้หน้าอย่างรังเกียจ เป็นสาเหตุหลักที่ทำให้เธอไม่ชอบขี้หน้าเขาจนวันนี้ จะด้วยเพราะเขาพูดเพราะกลัวเสียหน้าหรือพูดจริงๆ เธอก็ไม่อาจรู้ได้ รู้แต่ว่าไม่ชอบ
ริสากำลังเหม่อ นัชชาก็โทรเข้ามาหาพอดี
“ริสาเป็นไงบ้าง”
“ดีจ้า พักเที่ยง เค้าออกมากินข้าวข้างนอก”
“โชคดีจังได้เพื่อนใหม่ มีคนกินข้าวเป็นเพื่อนด้วย”
“เพื่อนใหม่ที่ไหน นายมาวินต่างหาก”
“ห๊ะ เป็นไปได้ไง เธอไม่ชอบขี้หน้าไอหมอนี่ นี่นา” เสียงดังลอดโทรศัพท์ จนริสาเอามือปิดแทบไม่ทัน
“เอ่อ เรามาฝึกงานที่นี่สองคน ก็เลยออกมาพักด้วยกัน”
“บริษัทพ่อของนายมาวินอะหรอ” นัชชาถามเพราะไม่รู้ แต่เธอได้ยินเตชิดบอกเธอเมื่อเช้า ว่ามาวินฝึกงานที่บริษัทพ่อของตัวเอง เลยพูดไปแบบนั้น
“หืม ไม่ใช่นะ เข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า” ริสางง
จะว่าเธอโง่ก็ได้ ที่ไม่ได้ศึกษาข้อมูลของบริษัทก่อนที่ตัวเองจะมาเริ่มทำงาน
“อ้าวไม่ใช่เหรอ สงสัยเค้าน่าจะเข้าใจผิด”
“อือ แล้วพวกตัวเองเป็นไงบ้าง”
“งานสบายมาก รุ่นพี่ทุกคนก็ใจดี ปลายฟ้าก็อยู่คุยเปล่า”
“คุยสิ คุยๆ”
ริสาได้คุยกับเพื่อนทางโทรศัพท์หัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข จนแทบจะลืมไปเลยว่า มากับมาวิน เขาได้แต่แอบลอบมองสีหน้าของริสา ที่เอาแต่หัวเราะอย่างมีความสุขกับเพื่อนๆ
-ผู้หญิงอะไร หัวเราะน่ารักชิบ สงสัยคืนนี้ต้องจัด-
“มองอะไรนัก” เธอหันมาแหวใส่เขา ก่อนจะวางสายกับเพื่อนๆ
“อิ่มแล้วก็กลับสิเดี๋ยวจะเข้างานสาย”
เธอควักแบงค์ร้อยส่งให้เขา “นี่เงิน หารกัน”
“ไม่เป็นไร กูเลี้ยง” เขาผลักเงินที่มือเธอกลับ
“รวยนักหรือไง เงินนายก็เงินพ่อแม่นายทั้งนั้น เอาไป”
“มึงไม่รู้เหรอ กูหัดเล่นหุ้นมาตั้งแต่ปีหนึ่ง กำไรจากหุ้นที่กูเล่น กูไม่เคยถอนเงินที่พ่อกับแม่ให้มาใช้เลยสักบาท”
“จริงอ่ะ” ริสาทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
“ถ้ามึงอยากเล่นกูจะสอน ได้ข่าวตอนนี้มึงลำบากอยู่หนิ”
ริสาหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งนึกถึงว่าตัวเองลำบากจนต้องขายตัวให้คนแปลกหน้าเพื่อเอามาจ่ายค่าเทอม ยิ่งปวดใจ
“อ่ะ นี่เงิน ฉันวางไว้ตรงนี้ ฉันออกไปรอข้างนอกก่อนนะ” ริสาลุกออกไปยืนรอเขาอยู่ที่หน้าร้านทันที
หลังจากกลับมาถึงบริษัท
มาวินแยกกับริสาที่หน้าลิฟต์ เธอรีบเดินกึ่งวิ่งมาที่โต๊ะทำงาน เพราะเกือบจะเข้ามาทำงานในตอนบ่ายไม่ทัน
“พี่ดาวขอโทษนะคะ หนูมาสายเกือบไม่ทัน เพื่อนพาไปกินข้าวไกลมาก” ริสายกมือไหว้ขอโทษ แม้จะเหลือเวลาอีกห้านาทีจะเข้างาน แต่เธอก็มองว่ามาฝึกงานวันแรก ดูจะไม่สมควรสักเท่าไหร่
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ” เลขาดาวยิ้มอย่างใจดีจนริสารู้สึกเกรงใจ
“ต่อไปหนูไม่ไปไกลๆ แล้วค่ะ”
“โอ๊ย ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร พี่ไม่ว่าอะไรเราหรอก คิดมาก ไปได้ไปเถอะ เดี๋ยวคุณมะ เอ๊ย เพื่อนหนูจะไม่มีเพื่อนไปกินข้าว อย่าคิดมากนะคะ”
“ปล่อยให้เขาไปกินข้าวคนเดียวดีแล้วพี่ดาว หนูไม่ค่อยชอบขี้หน้าเขาสักเท่าไหร่” ริสาย่นจมูก
“อ้าว ทำไมล่ะคะ”
“เขาพูดจาไม่เพราะเอาแต่ใจ แล้วก็เป็นเสือผู้หญิงค่ะ”
“หาา คุณ เออ เพื่อนของหนูอะนะ เสือผู้หญิง”
“ใช่ค่ะ พี่ดาว เขากะล่อนเกินไป แต่เรื่องเรียนต้องยอมรับว่าเขาเรียนเก่งมาก เสียก็แต่เรื่องผู้หญิงคะ เพราะเขาเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยมาก”
“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ” เลขาดาวยิ้มแห้ง
เธอนึกอยู่ในใจ
-เพราะน้องคนสวยคนนี้ไม่ชอบคุณแม็กซ์ลูกชายของเจ้าของบริษัทนี่เอง มิน่าตอนเช้า คุณแม็กซ์ถึงมาย้ำนักย้ำหนา ห้ามบอกว่าเขาเป็นใคร
ว่าแต่ น้องคนสวยคนนี้ไม่รู้หรือว่าแม็กซ์ คือชื่อเล่นของคุณมาวิน!
“เออเพื่อนน้องเมื่อกลางวันชื่ออะไรนะคะ” เลขาดาวแกล้งถาม
“มาวินค่ะ ชื่อเล่น วิน” ริสายิ้มกว้าง
“อ่อ วิน- มาวิน อ่อ แหะ แหะ” พี่ดาวยิ้มก่อนจะชวนริสาทำงาน
ตกเย็น มาวิน ก็เดินมารับ ริสา กลับบ้าน
“ดีครับ พี่ดาว ผมมารับริสากลับบ้าน เลิกงานแล้ว” แทบจะตรงเวลาเป๊ะ มาวินก็ยืนที่หน้าโต๊ะทำงานของริสาแล้ว
“ใครบอกจะกลับด้วย”
“ก็พักหอเดียวกัน จะนั่งสองสามต่อให้เปลืองค่ารถทำไม จริงไหมครับพี่ดาว” มาวินหาแนวร่วม ท่าทางดูสนิทสนมกับเลขาดาว จนริสาแปลกใจ
“นั่นสิคะ น้องริสา กลับกับคุณมาวินดีแล้วค่ะ ปลอดภัย”
“พี่ดาวไม่ต้องเรียกคุณกับมาวินหรอกนะคะ หมอนี่ไม่ค่อยชินกับคำสุภาพ เรียกไอ ยังได้เลยค่ะ”
“แหะ แหะ ไม่เป็นไรค่ะ น้องริสา” เลขาดาวยิ้มแห้ง
สุดท้ายริสาจำต้องกลับบ้านกับมาวิน ไหนๆ ก็อยู่หอเดียวกัน
-ประหยัดค่ารถไปอีก-
“นายยังไม่ย้ายกลับบ้านอีกเหรอ เมื่อเช้าไม่เจอนายนึกว่ากลับไปอยู่บ้านแล้ว”
“ไปๆ มาหน่ะ แล้วแต่อารมณ์ ว่าแต่แวะกินไรก่อนกลับบ้านป่ะ”
“ไม่อ่ะ ไปกินกับนาย เดี๋ยวนายก็เลี้ยงอีก” ริสาบ่นเพราะสุดท้ายวันนี้ช่วงบ่าย มาวินก็ให้แม่บ้านเอาเงินมาคืนให้เธออยู่ดี
“แล้วตอนเย็นกินอะไร”
“ก็มาม่าไง ตุนไว้เยอะ”
“เออ งั้นทำเผื่อด้วย”
“ทำไมต้องทำเผื่อ”
“มาม่าซองสิบบาท แทนค่าน้ำมันรถ โอเค้”
“แล้วนายไม่ออกไปซื้อกินข้างนอกล่ะ”
“ไม่เอา ขี้เกียจ ทำมาเผื่อด้วย”
“เห้อ นึกว่าจะรับ-ส่งฟรี ซะอีก” ริสาแอบบ่นพึมพำก่อนจะมองค้อนใส่มาวิน
——————————
- ผู้เขียน
