ตอนที่ 9 แกล้ง
1736 คำ
ตอนที่ 9 แกล้ง
ที่แมนชั่น
ริสาต้มมาม่าใส่ผัก กลิ่นหอมกรุ่น ก่อนจะแบ่งใส่ถ้วยยกไปให้มาวินที่ห้อง แต่ใครจะคิดว่าเขากำลังอาบน้ำอยู่ ทันทีที่ริสาเคาะประตู มาวินก็เดินมาเปิดประตูห้อง โดยมีผ้าขนหนูที่พันไว้ที่รอบเอว
“ว้ายย”
ชามมาม่าของริสาแทบจะหก เมื่อเห็นหุ่นกำยำของมาวินที่ยังคงมีหยดน้ำไหลเกาะอยู่บนตัว
“ร้องว้าย อะไรวะ เข้ามาดิ” เขาเปิดประตูกว้างขึ้นให้ริสาเข้ามา
“ไม่เอาอะ ฉันไม่เข้า นายรับชามมาม่าไปเลย”
“เอาไปวางไว้ที่โต๊ะ แต่งตัวก่อน มือไม่ว่าง” ว่าแล้ว มาวินก็เอาผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดอยู่ตรงบ่ามาเช็ดหัวก่อนจะเดินหายไปห้องน้ำ ทิ้งริสาที่ยืนอึ้งถือชามมาม่าอยู่หน้าห้อง
เธอยืนลังเลอยู่พักนึง แล้วรีบเดินเข้ามาวางไว้ที่โต๊ะ ก่อนจะหมุนตัวออกจากห้องทันที แต่ก็ช้ากว่าที่มาวิน เดินออกมาจากห้องน้ำ เขาคว้าแขนเธอไว้ทัน
“เดี๋ยว”
ริสาเห็นเขาใส่กางเกงขาสั้นแล้ว แต่ก็ยังคงไม่ใส่เสื้อ หน้าเริ่มแดงเพราะความอาย แม้จะไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ก็เถอะ
“อะ อะไรอีก”
“นั่งกินเป็นเพื่อนหน่อยดิ ไม่ชอบกินคนเดียว”
“ไม่ เราอิ่มแล้ว เราไปล่ะ” ริสาสะบัดแขนก่อนจะรีบวิ่งหนีออกนอกห้อง ใจยังเต้นโครมครามเพราะไม่เคยเห็นซิกแพคผู้ชายคนไหน ใกล้ชิดขนาดนี้
มาวินยกยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นริสากึ่งเดินกึ่งวิ่ง หนีเขากลับไปที่ห้องของตัวเอง
“พรุ่งนี้เช้าเจ็ดโมงนะ เดี๋ยวไปเรียกที่ห้อง ไปทำงานด้วยกัน” เสียงมาวินตะโกนไล่หลัง
“รู้แล้ว” ริสาตะโกนกลับโดยไม่ได้หันหลัง แม้จะไม่ชอบหน้าหมอนี่เท่าไหร่นัก แต่ช่วงนี้เธอจำเป็นต้องรัดเข็มขัด เงินที่ได้จากการนอนกับนายแม็กซ์ครั้งที่แล้ว จ่ายค่าห้องค่ากินก็เกือบหมด เดี๋ยวค่าเช่าห้องเดือนต่อไปก็จะมาอีก เพราะงั้นการติดรถนายมาวินไปทำงานก็ช่วยเธอประหยัดได้อีกทาง
มาวินอมยิ้ม ยืนมองร่างบางของริสาที่เดินกลับห้องตัวเอง ก่อนจะคิดหาทางแกล้งเธออีก
ริสาปิดประตูห้องไม่ทันไร เสียง Line ก็ดังขึ้น เธอคิดว่าเพื่อน Line มาหาแต่เปล่าเลย
@Line :
แม็กซ์ : คิดถึงจัง
ริสาอึ้งเขาหายไปนานไม่ได้มารบกวนเธออีก ตั้งแต่วันที่เธอหอมแก้มกฤชตินในวันนั้น แต่เธอก็ไม่กล้าบล็อคไลน์เขาเพราะโดนขู่เอาไว้
แม็กซ์ : อ่านไม่ตอบอีกแล้ว
ริสา : กำลังจะนอน ง่วงค่ะ
แม็กซ์ : ออกมาหาหน่อย
ริสา : ไม่ค่ะ พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงาน แฟนฉันนอนอยู่ข้างๆ
แม็กซ์ : แฟน?
ริสา : ใช่ค่ะ เพราะงั้นเลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว
แม็กซ์ : ไม่ อยากนอนกับคุณตอนนี้ ถ้าไม่ออกมาคืนนี้ งั้นผมจะไปเอาคุณตอนกลางวันที่บริษัท
ริสาอ่านไลน์ถึงกับอึ้ง ลืมไปว่าเธอฝึกงานอยู่ที่บริษัทของเขา
ริสา : คุณแม็กซ์ ขอร้องล่ะ เลิกยุ่งกับฉันสักที
แม็กซ์ : ไม่ คุณต้องออกมาเดี๋ยวนี้
ริสา : ไหนคุณว่าไม่ชอบนอนซ้ำกับคนที่นอนกับคนอื่นแล้วไงคะ ฉันมีแฟนแล้วนะ
(มาวินอ่านแล้วนึกขำอยู่ในใจแต่เขายังอยากแกล้งเธออยู่ ยิ่งเมื่อกี้ใส่กางเกงขาสั้นในชุดลำลองน่ารักแบบเมื่อกี้ โคตรน่าฟัด)
แม็กซ์ : ให้เวลาครึ่งชั่วโมง เจอกันที่โรงแรมเดิม
ริสา : ไม่ค่ะ ไม่ไป (ประโยคหลังที่ริสาส่งให้เขาไม่ถูกเปิดอ่าน) จนริสาใจแป้ว
- งื้อ ทำไงดีไม่อยากจะไปเลย หรือจะขอความช่วยเหลือจากนายมาวินอะไรนั่น-
ริสากระสับกระส่ายเดินวนเวียนไปอยู่ในห้องผ่านไปสิบนาทีเธอยังคงเดินไปเดินมาอยู่ที่เดิม เธอตัดสินใจจะไปหามาวินที่ห้องเพื่อขอถ่ายรูปคู่กับเขา ตั้งใจจะส่งให้นายแม็กซ์ดู ว่าจะแกล้งว่า ตอนนี้อยู่กับแฟนออกไปหาเขาไม่ได้
แต่เธอเคาะประตูอยู่นานมาก มาวินก็ไม่เปิดประตูออกมา
-หลับแล้วเหรอ-
ในที่สุดเมื่อขอความช่วยเหลือจากเขาไม่ได้ ริสาจำต้องกลับมาที่ห้องเพื่อแต่งตัว แม้จะแต่งตัวเสร็จแล้วแต่เธอยังนั่งอยู่ที่เตียง เพื่อหาทางเลี่ยงจากมือนายแม็กซ์นั่น
Line : ติ้งงง
แม็กซ์ : ครึ่งชั่วโมงแล้ว ทำไมยังมาไม่ถึง
คราวนี้เป็นมาวินที่เป็นห่วงริสา เพราะจากแมนชั่นมาโรงแรมไม่ได้ไกลมากนัก เขารอเธอจนครึ่งชั่วโมงแต่เธอเงียบหายไปเลย
-หรือว่าเธอไม่กลัวที่เขาขู่ หรือว่าเธอเป็นอันตรายระหว่างทางหรือเปล่า เพราะตอนนี้มันก็เริ่มที่จะดึกมากแล้ว-
ริสา : ฉันรอรถTaxi อยู่แต่ไม่มีรถเลย มันมืดแล้วก็น่ากลัวมาก (ริสาเริ่มโกหก จริงๆ ครั้งก่อนๆ ที่ออกไปโทรเรียกแกรปมารับที่หน้าแมนชั่นด้วยซ้ำ)
เห็นเขาอ่านแต่ไม่ตอบเธอจึงหาข้ออ้างโกหกอีก
ริสา : อีกอย่างฉันเพิ่งนอนกับแฟนมาเลยยังเพลียๆ อยู่ นี่เขาก็ยังหลับอยู่ข้างๆ ฉันไม่รู้ว่าจะมีอะไรกับคุณต่อไหวไหม
มาวินอ่านแล้วอึ้งไปสักพัก
-ยัยบ้าโกหกชัดๆ -
แม็กซ์ : งั้นถ่ายรูปคุณกับแฟนนอนกอดกันมา แล้วคืนนี้ผมจะยอมปล่อยคุณ ไม่งั้นผมจะตามไปที่แมนชั่นคุณ ให้เวลาครึ่งชั่วโมง ส่งรูปถ่ายมาให้ผม
-ห๊าาาาา-
ริสาเครียดหนัก เธอเริ่มกลัวจนตัวสั่น เมื่อกี้เธอไปหามาวินที่ห้องเขาหลับไปแล้วด้วย แล้วเธอจะไปขอความช่วยเหลือจากใครที่ใกล้ที่สุดละตอนนี้
ก็มีแต่ ‘มาวิน’
เธอรีบค้นหาเบอร์โทรรายชื่อเขา กดไปหามาวินทันที
“ฮัลโหล มาวินนายหลับหรือยัง”
“ยัง ออกมาซื้อเบียร์ข้างนอก”
“โอ้ยย โชคดีจัง ฉันนึกว่านายหลับแล้ว ฉันมีเรื่องขอความช่วยเหลือ”
“เออ ถึงห้องก่อน แล้วจะเรียก”
มาวินแอบยิ้มอยู่มุมปาก ตอนแรกคิดจะแกล้งเธอแค่เล่นๆ ไปๆ มาๆ เขาเริ่มสนุกกับการได้ปั่นหัวเธอเล่นแบบนี้ เขารีบขับรถกลับไปที่หอทันที ไม่ถึงยี่สิบนาทีเขาก็กลับมาถึงแมนชั่น
ก๊อก ก๊อก
“ว่าไงริสามีอะไร” มาวินยิ้ม แต่เห็นสีหน้าของริสาที่เปิดประตูเข้ามา ดูท่าเธอกลัวจนตัวสั่น สองมือจับโทรศัพท์ไว้แนบอก ใจเขาก็รู้สึกกระตุกวูบเช่นกัน
-ดูท่า ริสาจะกลัวมาก-
“คือ ฉัน ฉัน” เสียงตะกุกตะกัก แถมขอบตายังแดงๆ จนมาวิน ที่ตั้งใจจะแกล้งเล่นๆ รู้สึกผิด
“มีอะไร ว่ามา”
“ฉันถูกคนโรคจิตรังควาน!”
“แค่ก แค่ก” มาวินแทบสำลัก
-คนโรคจิต งั้นรึ ยัยนี้เรียกเขาว่าคนโรคจิต งั้นรึ-
“แล้ว แล้วไง จะให้ฉันช่วยอะไร”
“เข้ามาก่อนสิ” ริสายอมเปิดประตูกว้างให้มาวินเข้ามา
“ว่ามา” มาวินนั่งลงตรงโซฟา มีริสาที่นั่งอยู่ใกล้ๆ
“นายช่วยเป็นแฟนฉันได้เปล่า”
เจอริสามาขอเป็นแฟน มาวินถึงกลับเป็นฝ่ายสะอึก หน้าแดงมาถึงหู
“อะ อะไรเนียะ อยู่ดีๆ มาขอเป็นแฟนกันเขินนะเนียะ” เขายกมือถูจมูกตัวเองเบาๆ แก้เขิน
-แผนนี้ได้ผลแหะ-
“ไม่ใช่ แฟนจริงๆ แค่แกล้งๆ”
“อ้าวว”
“อย่างที่บอกตอนนี้ฉันโดนโรคจิตรังควาน แต่ถ้าฉันมีแฟนแล้ว เขาอาจจะไม่มารังควานฉันอีก”
“มันรังควานอะไรเธอ”
“เออ ก็แค่ไลน์มารังควานน่ะ” ริสาไม่กล้าบอกเรื่องที่ไปนอนเพื่อแลกเงินมาจ่ายค่าเทอม
“แค่นั้น?” มาวินหลี่ตามอง แอบอมยิ้มที่มุมปาก
“อือ แค่นั้น” ริสาหลบสายตามองลงต่ำ ใครจะกล้าบอกเรื่องแบบนั้น
“งั้นจะให้กูทำอะไร”
“ถ่ายรูปคู่กับเราหน่อยได้ไหม เราจะเปลี่ยนรูปโปรไฟล์ในไลน์เป็นรูปคู่กับนาย”
“แค่นี้หรอ งั้นก็มานั่งใกล้ๆ” มาวินตบเบาะนั่งตรงโซฟาให้ริสาเขยิบเข้ามาใกล้
ริสาลังเลพักหนึ่งก่อนเขยิบเข้าไปใกล้ สีหน้าไม่ค่อยสบายใจนัก ก่อนจะยกกล้องมือถือขึ้นมาถ่าย
หมับ!
มาวินโอบบ่าริสาเข้ามาชิด
“เอ๊ะ ทำไมต้องโอบบ่า”
“มึงไม่เคยมีแฟนหรือวะ คนเป็นแฟนกันใครเข้าถ่ายรูปห่างขนาดนั้น เอ้ายิ้มด้วย หน้าตึงแบบนี้ใครจะเชื่อ มาเอามือถือมานี่ กูถ่ายเอง”
ริสาจำต้องฉีกยิ้มปล่อยมาวินเอามือโอบบ่า ปล่อยให้เขาถ่ายรูปอย่างสนิทสนม
“พอแล้วเหอะ หลายรูปแล้ว” ริสารีบขืนตัวเมื่อรู้ว่าน่าจะได้รูปตามต้องการ
“ยัง ขออีกรูป ยิ้มด้วย” ว่าแล้วก็หันไปหอมแก้มริสาฟอดใหญ่ ริสาที่ยิ้มรออยู่แถมจะหุบยิ้มไม่ทัน เพราะตกใจ
“อ๊ะ ว้ายยย” เธอผลักมาวินไปสุดแรง
“ทะ ทำไมต้องหอมแก้มด้วย” ริสาถูแก้มเช็ดไปมา
“ก็มึงกลัวหมอนั่นมารังควานไม่ใช่ไงว่ะ ทำอะไรให้มันเนียนๆ หน่อย กูช่วยมึงอยู่นะเนียะ”
“พอล่ะ แค่นี้ไปเหอะ” ริสาไล่
“เอารูปแค่นี้พอแล้วเหรอ” มาวินจำได้ว่าเขาขอรูปกับเธอ เป็นภาพที่นอนกอดกันกับเธอด้วย
ริสาเม้มปากแน่น ชั่งใจอยู่นานก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา
“นอนกอด แค่นอนกอดนะ ห้ามทำอย่างอื่น”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แค่นี้เอง มาไปนอนกัน”
-เข้าแผน-
มาวินกระตุกยิ้มที่มุมปาก แกล้งริสานี่มันสนุกมากสำหรับเขาจริงๆ
————————
- ผู้เขียน
