ตอนที่ 11 คนเมา
2006 คำ
ตอนที่ 11 คนเมา
“หงุดหงิดโว้ย” มาวินกระแทกแก้วเหล้าลงที่โต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเขาพยายามส่งไลน์หาริสา ในนามคนชื่อแม็กซ์ แต่เธอกลับไม่ยอมอ่านไลน์ของเขาแม้แต่น้อย
ไม่ช้า เพื่อนเขา เตชิต และ กฤชติน ก็พากันเดินเข้ามาในร้านเหล้า หลังจากที่ มาวินโทรไปเอ่ยปากชวนให้มากินเหล้าเป็นเพื่อน
“ว่าไงวะ ไอวิน นึกยังไงนัดพวกกูมากินเหล้า” กฤชตินซึ่งเดินเข้ามาพร้อมเตชิตเอ่ยทัก เมื่อเห็นมาวิน กำลังกระดกเหล้าเข้าปากด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“กูเห็นไลน์ริสา เปลี่ยนเป็นรูปคู่กับมึง มึงฝึกงานด้วยกันแปปเดียว มันยอมคบกับมึงแล้วเหรอว่ะ” เตชิตเดินเข้ามากอดคอมาวิน เอ่ยถามขึ้นมาบ้าง
“หืม ริสา เปลี่ยนรูปในไลน์แล้วเหรอ” กฤชตินเปิดไลน์กลุ่มคณะ หาชื่อริสาทันที ก่อนจะเห็นว่าเธอเปลี่ยนไลน์เป็นรูปคู่มาวินจริง กฤชตินเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์มองมาวิน อย่างไม่เชื่อ
“มึงคบกับริสาแล้วเหรอ”
“เออ ทำไม” มาวินเหล่ตามองกฤชตินอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก เพราะยังเคืองที่ริสาเคยหอมแก้มของเพื่อนเขา
“มึงนี่มันไม่เข็ดเนอะ ไม่กลัวโดนแหกอกอีกหรือไง”
“กูต่างหากจะเป็นฝ่ายทำให้มันเข็ด ที่มาหยิ่งใส่กู”
“ไอวินมึงอย่าไปทำริสาเลยวะ กูสงสาร มึงก็รู้บ้านริสาเพิ่งโดนอะไรมา มึงจะไปซ้ำเติมริสาทำไมวะ”
“ทำไมวะ ไอติน หรือมึงชอบริสา”
“เออ ถ้ากูชอบ มึงจะเลิกยุ่งกับริสาหรือเปล่าล่ะ”
“…..” มาวินชักสีหน้าขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของกฤชติน
“ว่าไง ถ้ากูชอบริสา มึงจะเลิกคิดไปแกล้งริสาได้หรือเปล่า”
“ไม่! แต่ถ้ามึงชอบ รอกูเบื่อก่อน แล้วกูจะยกให้” มาวินกระดกเหล้าเข้าปากอีกครั้งอย่างไม่สบอารมณ์
“แหม ไอวิน รอมึงเบื่อเนียะนะ มึงจีบติดแล้วมึงก็พูดได้เนอะ แต่มึงก็เก่งนะ เห็นริสาหยิ่งๆ แบบนั้น ยังยอมเปลี่ยนรูปในไลน์เป็นรูปคู่กับมึงได้ เก่งจริงๆ กูยอมรับ” เตชิตพูดดูขำๆ ผิดกับสีหน้ากฤชตินกลับไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก
“กูก็จีบเล่นๆ ไปงั้น ปราบพยศ เสือกหยิ่งนัก” มาวินยักไหล่ทำท่าเหมือนไม่แคร์
กฤชตินเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เขารู้สึกไม่ค่อยพอใจกับคำพูดของเพื่อนเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่อยากมีปัญหากันกับเพื่อนเพราะเรื่องของผู้หญิง
“แต่จะเที่ยงคืนแล้ว แม่งป่านนี้ ยังไม่ตอบไลน์กู” มาวิน ซึ่งเริ่มรู้สึกหงุดหงิด เพราะเขาพยายามส่งไลน์หาริสาในนาม แม็กซ์ เพื่อให้เธอมาหาเขา แต่เธอก็ไม่อ่านและไม่ตอบเขาเลย
“จีบเล่นๆ แต่มึงนั่งเครียด ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไอวิน! แค่เพราะริสาไปเที่ยวไม่ตอบไลน์ มึงถึงกับมานั่งเครียด ชวนพวกกูมากินเหล้า” เตชิตนึกขำ เพราะท่าทางของมาวินช่างสวนทางกับคำพูด
“กูรู้ว่าพวกมันอยู่ร้านไหน ถ้ามึงห่วงมัน กูจะพาไป”
“กูไม่ได้ห่วง”
“แน่ใจ”
“แต่กูโมโหที่ไม่ตอบไลน์กู”
“เออนั่นล่ะ เรียกว่าห่วง แบบนี้เขาเรียกว่าห่วงจนโมโห ไอเหี้ยแค่นี้ทำมาฟอร์มใส่พวกกู ป่ะ กูรูร้าน เดี๋ยวกูพาไป”
มาวินทำฮึดฮัด แต่ก็เดินตามเตชิต ออกไปที่รถก่อนจะพากันขับรถตามกันไปร้านที่นัชชานัดกับริสาไว้
ด้านริสาซึ่งเอาแต่คุยสนุกกับเพื่อนๆ เธอไม่ได้หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายของเธอเลยด้วยซ้ำ จึงไม่รู้ว่า มาวินส่งไลน์มาหาในนามของคนชื่อแม็กซ์
เสียงเพลงดังกระหึ่ม ท่ามกลางแสงไฟกะพริบที่สาดส่องไปมา หนุ่มสาว พากันเต้นโยกย้ายเป็นคู่ๆ
ต่างจากกลุ่มของริสากับเพื่อน ที่เอาแต่คุยกันสนุกสนาน ยิ่งดื่มกันก็ยิ่งเพลิน ริสาไม่ถนัดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เท่าไหร่นัก ดื่มไปนิดหน่อยก็เริ่มรู้สึกมึนเมายิ่งนายเอกรุ่นพี่ ที่พยายามชงเหล้าให้ทั้งสามคนดื่ม จากทีละน้อยจนค่อยๆ เข้มขึ้นไม่รู้ตัว
จนตอนนี้ริสาเริ่มโงนเงนไปมา
“นัช เค้าว่าพวกเรา กลับกันดีกว่า เค้าเริ่มมึนๆ ยังไงก็ไม่รู้”
“อืม ดีเหมือนกัน กลับกันเถอะ” ปลายฟ้าเห็นดีเห็นงามด้วย
“เดี๋ยวพี่ไปส่งริสาเอง ก็ได้ครับ น้องนัช น้องฟ้า ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ กลับกับพี่ปลอดภัย พวกมึง ไอต้น ไอเจมส์ มึงไปส่งน้องสองคนด้วยนะ” รุ่นพี่เอกเริ่มอาสา เมื่อเห็นท่าทางมึนเมาของริสา
“ได้เลยเพื่อน”
“เดี๋ยวไอต้นไปส่งน้องปลาย ส่วนไอเจมส์ไปส่งนัชชา”
“เออตามนั้น” พวกมันขยิบตาให้กันอย่างรู้งาน
“งั้นพวกฉันเอารถมา ฉันกลับกับตาลเอง” รุ่นพี่นกเอ่ยขึ้นมาบ้าง
“ว่าแต่เหล้ายังไม่หมด นัชชา กับปลาย อยู่อีกสักแป๊บนะ เดี๋ยวค่อยกลับ เหล้าใกล้หมดล่ะ”
“จะดีหรือคะ”
“น่าแป๊บเดียว”
โดนคะยั้นคะยอมากเข้า นัชชา กับ ปลายฟ้าก็ไม่กล้าปฏิเสธ เมื่อเห็นรุ่นพี่เอก ดูตำแหน่งหน้าที่การงาน ดูท่าทางน่าจะไว้วางใจจึงยอมให้ริสากลับไปด้วย
ริสาคออ่อนเป็นเดิมที กินเข้าไปไม่เท่าไหร่ก็รู้สึกเมามาก เธอเดินโซเซออกมา โดยที่มีเอกรุ่นพี่คอยพยุงร่างของเธอไว้ พากันไปที่รถ
“ไหวไหมริสา”
“อืม มึนๆ นิดหน่อยค่ะ”
“งั้นกินน้ำเปล่าก่อนนะ จะได้สดชื่น”
“อ่า ค่ะ”
“กินให้หมดนะครับ คนเก่ง” เอกยิ้มกริ่มเมื่อเห็นริสาค่อยๆ ยกน้ำดื่มไปครึ่งขวด ก่อนค่อยๆ พยุงเธอเข้ามาอยู่ในรถ ริสารู้สึกตาเริ่มปรือเพราะความง่วงพยายามส่ายหัวสองสามทีเพราะเริ่มจะลืมตาไม่ขึ้น
เอกกระหยิ่มยิ้มย่อง รีบสตาร์ทรถ แต่ไม่ทันได้เลื่อนออก เพราะติดรถคันข้างหน้าที่จอดขวางอยู่
"เชี้ย รถใครมาขวางกูวะเนียะ” เขาออกมายืนโวยวายนอกรถ เพื่อให้พนักงานมาเลื่อนรถ ก่อนจะกลับเข้าไปในรถอีกครั้ง
“บ้านริสาอยู่ทางไหนครับ พี่จะได้ไปส่ง” เขาทำท่าถามทางไปอย่างนั้น เจตนาเขาไม่ได้เอาเธอไปส่งบ้านเลยสักนิด เอกยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อมองริสาที่ตาปรือ ลมหายใจพ่นแรงขึ้น
ดูท่าจะรอให้ถึงโรงแรมไม่ไหวแล้ว
-เซ็กซี่ฉิบ-
เขาโน้มตัวลงมาหอมแก้มนุ่มของริสาเบาๆ ก่อนจะเริ่มซุกไซ้มาที่คอ
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะกระจกรถดังขึ้น เอกรีบผละจากริสาทันที ก่อนที่เขาเลื่อนกระจกลง พร้อมส่งเสียงโวยวาย
“เหี้ย อะไรวะ”
“ที่มึงทำอยู่อ่ะ เมียกู” สีหน้ามาวินเหมือนโกรธจัด
“ไปไกลๆ ไอเด็กเมื่อวานซืน อีนี่อะเด็กกู” เอกเลื่อนกระจกปิด แม้อยากจะขับรถหนีก็ดันออกไปไม่ได้ เมื่อยังมีรถจอดขวางทางรถของเขาอยู่ เขาโวยวายอยู่ในรถคนเดียว โดยที่ริสาเหมือนจะหลับไปสนิทไปแล้ว
สักพักการ์ดที่ผับก็เดินเข้ามาเกือบสิบคน ตรงมาที่รถของเอกด้วยสีหน้าเหี้ยม เอกเริ่มรับรู้ถึงชะตากรรมที่กำลังเกิดขึ้น รีบปลดล็อกรถ ให้มาวินเข้ามาอุ้มริสาออกไป
“เออ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดครับ” เขาหน้าเสียเริ่มยกมือไหว้ขอโทษ
“กูจัดการทางนี้เอง มึงพาริสาไปเหอะ กูให้ไอตินไปดูยัยนัชชากับปลายฟ้าในร้านก่อนล่ะ” เตชิตหันไปพยักหน้าให้มาวินอุ้มริสาออกไป ก่อนที่เขาจะหันมาเล่นงานเอกที่เริ่มหน้าเสีย
“เตชิต มึงก็เด็กฝึกงานที่บริษัทกูนี่หว่า กูประเมินมึงไม่ผ่านได้นะ” เอกเริ่มขู่กลับ
“มีหลายเรื่องที่มึงยังไม่รู้นะ ไอเอก” เตชิตยิ้มเหี้ยมก่อนสาวเท้าเข้าไปใกล้
“อะ อะไรวะ”
“อย่างแรกร้านนี้ พี่ชายกูเป็นหุ้นส่วน การ์ดก็เป็นคนของพี่ชายกูทั้งนั้น”
“ห๊ะ….”
“อย่างที่สอง คนที่มึงคิดจะมอมยา ก็เป็นเด็กของเพื่อนกู”
“คือ เอ่อ….”
เตชิตมองด้วยสายตาเย็นชา ก่อนพยักหน้าสั่งให้คนลงมือกระทืบเอก เสียงตุบตับดังอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนเตชิตจะสั่งให้หยุด เพราะกลัวว่ามันจะตายคาตีนพวกเขาไปเสียก่อน เตชิตต้องการเพียงแค่สั่งสอนมันเบาะๆ ก็เท่านั้น
“อย่างที่สาม กูมีกล้องวงจรปิดที่มึงใส่ยาให้เพื่อนกู ถ้ามึงไปแจ้งความเรื่องที่มึงโดนยำวันนี้ กูก็จะเอาคลิปมึงวางยาให้ตำรวจเหมือนกัน”
เตชิตนั่งยองๆ ก่อนจะเอามือบีบคาง รุ่นพี่เอกที่ใบหน้าพังยับ นั่งพิงข้างๆ ประตูรถของตัวเองอย่างหมดแรง
“อย่างสุดท้าย อันนี้สำคัญที่สุด มึงคงไม่รู้เนอะ บริษัทที่มึงทำตอนนี้ เป็นบริษัทของพี่เขยกูเอง คนที่จะประเมินกูให้ผ่านหรือไม่ผ่าน ไม่ใช่มึง เข้าใจนะ”
เขาแสยะยิ้มให้เอกอีกครั้ง ก่อนจะสะบัดมือที่จับหน้าเอกอย่างรังเกียจ
หลังจากจัดการกับเอกจนสิ้นสภาพ เตชิตก็เดินกลับเข้าไปในร้าน เจอกฤชตินที่ออกมากับสองสาวนัชชา และปลายฟ้า
“ข้างในกูกับการ์ดจัดการเรียบร้อยละ” กฤชตินเอ่ย
“เออดี เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะให้พี่เขยกูไล่ออกแม่งยกชุด”
ปลายฟ้ากับนัชชาที่กึ่มๆ ยืนโงนเงนพยุงแขนกันอยู่
“พวกมึงเป็นเพื่อนหี้ยอะไร ปล่อยริสาไปกับเสือผู้หญิงแบบนั้น” เตชิตบ่นทันทีเมื่อเห็นสภาพของสองสาว
“ก็พวกเราไม่รู้นี่” นัชชาเอ่ยปากเถียง “พวกนายก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก เสือผู้หญิงเหมือนกันแระ”
“เมาแล้วปากดีเนอะ มึงเนียะ”
เตชิตมองนัชชาอย่างโมโห
“ไอตินมึงไปส่งปลายฟ้า ส่วนนัชชากูไปส่งเอง”
“แล้วริสาล่ะ” กฤชตินอดไม่ได้ที่จะถามหาริสา
“ไอวินอุ้มไปล่ะ มึงไปส่งปลายฟ้าเหอะ” เตชิตตอบ พลางเข้ามากระชากแขนนัชชา ที่เอาแต่โวยวาย
“เราไม่ไปกับนายนะ ปล่อย ปล่อย โอ๊ย เจ็บ”
เตชิตไม่ฟังเสียง เขาดึงแขนนัชชากึ่งลากเธอไปอย่างแรง ก่อนจะจับยัดเข้าไปในรถของเขา
“นั่งลง ถ้ามึงออกมาจากรถ กูจะให้ไอรุ่นพี่ที่กอดมึงในร้านเมื่อกี้ จัดการมึงเอาให้ยับ”
พอโดนขู่ นิชาได้แต่ฮึดฮัด แต่ไม่กล้าลงจากรถ
ส่วนกฤชตินที่ยังยืนอึ้งพักใหญ่ เพราะลึกๆ เขาก็รู้สึกห่วงริสา เมื่อรู้ว่าเธอโดนมาวินพาไปแล้ว เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปเรียกปลายฟ้าให้เดินตามเขามา
“พวกเราไปกันเถอะ”
“ขอบคุณนะกฤชติน ที่มาช่วยพวกเราไว้ได้ทัน”
“ขอบคุณทำไม เราแค่บังเอิญมาที่นี่ ไม่ได้ตั้งใจมา” เขาตอบเสียงเรียบ ก่อนจะเดินนำปลายฟ้าไปที่รถ
ทิ้งให้ปลายฟ้ายืนอึ้งก่อนก้าวเท้าเดินตามกฤชตินไปเงียบๆ
———————----
- ผู้เขียน
