เขายืนกอดอกพิงกับรถสุดหรูของตัวเอง สายตาคมคู่นั้นกำลังจับจ้องอยู่ที่ฉันจนทำตัวไม่ถูก ทว่าสีหน้าของเขากลับเรียบเฉยไม่ได้สื่ออารมณ์ใดออกมาให้คาดเดาได้เลย แต่เจอกันก็ดีคันปากอยากต่อว่าสักหน่อยเรื่องที่เขากล่าวหาฉัน
“มีอะไรกับรินอีกไหม มองทำไมนักหนา” ฉันเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขาเว้นระยะห่างพอสมควรจนเจ้าตัวต้องเป็นฝ่ายเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับรอยยิ้มกวนประสาท
“เสน่ห์แรงเนอะ” เขาเอ่ยออกมาสั้นๆ “ทั้งหมอรุ่นพ่อ ทั้งรุ่นพี่ที่เพิ่งขอไลน์”
“แล้วไง เกี่ยวอะไรกับพี่เหรอคะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่” ฉันกอดอกถาม อยากกวนมาก็กวนกลับ
“เห็นแล้วมันขัดตา สรุปชอบรุ่นไหนล่ะ”
“รุ่นไหนก็เรื่องของรินเนอะ”
“...” เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก “แล้วจะทำเป็นเล่นตัวทำไม ไม่ลองเล่นกับฉันหน่อยล่ะค่อยแยกย้าย”
ฉันปล่อยแขนทั้งสองข้างลงข้างตัวเพราะความปากจัดของพี่ไมเนอร์ การที่เขาเป็นโรคแปลกๆ นั่นไม่
