คำตอบของฉันทำให้เขาผ่อนแรงที่บีบข้อมือของฉันลง แต่ก็ยังไม่ปล่อยตัวฉันที่พิงอยู่กับรถของเขา
“ออ ในสายตาเธอฉันก็เป็นไอ้โรคจิตสินะ” เขาปล่อยมือจากฉันแล้วก็หัวเราะเบาๆ
คำพูดที่เหมือนกับตัดพ้อนั้นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดมากกว่าเดิม ลำคอแห้งผากไปหมดจนอยากขอน้ำสักแก้วแถมยังคิดอะไรไม่ออก
“ขอ…”
“หรือว่าเป็นตัวตลกที่เป็นโรคประหลาด” เขาพูดแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ
“ไม่ใช่แบบนั้น…”
“คิดว่าฉันอยากได้เธอนักหรือไง ต่อจากนี้ไปถ้าฉันจะเอาเธอก็เพื่อความสนุกกับระบายอารมณ์แค่นั้นแหละ”
“…”
“ระวังตัวไว้แล้วกัน” เขาพูดขณะที่ยังยิ้มแต่ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนพูดเล่นเลยสักนิดเดียว ประโยคนั้นมันคือคำขู่ชัดๆ
“อย่ามาขู่นะ แค่รู้มันผิดตรงไหน ไม่ได้ไปพูดให้ใครฟัง”
เขาหนีไปขึ้นรถและไม่สนใจฉันอีกต่อไป อารมณ์เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือในชั่วพริบตาเดียวเลย เพียงแค่คำพูดของฉันที่คงจะไปสะกิดโดนจุดอ่อนไหวในจิตใจของเขา
รถของเ
