บทที่ 3 ลองดี
1308 คำ
แชะ!
“สวยครับ”
แชะ!
“ดีมากครับ ผมขอโพสต์ท่านี้นิ่งๆ เลยนะครับคุณญดา”
แชะ!
“โอเค เรียบร้อยแล้วครับ เลิกกองได้!”
ขาเล็กสับขาเดินออกมาจากหน้าเซ็ตด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ฉันรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่จะเดินออกมาหาหญิงสาวหน้าตาสวยคมที่กำลังยืนรอฉันอยู่หน้าห้องเปลี่ยนชุดสำหรับพวกนางแบบ
“คิวงานวันนี้หมดแล้วใช่มั้ย?” ฉันถามพลางใส่ต่างหูไปด้วยอย่างรีบๆ
“อืม หมด”
“แล้วพรุ่งนี้ล่ะ”
“พรุ่งนี้มีงานเช้า ถ่ายแบบชุดว่ายน้ำ”
“แคนเซิลได้รึเปล่า พอดีฉันน่าจะยุ่ง”
“ไม่ได้! ยังไงก็ต้องมา”
“ไว้ดูก่อนแล้วกัน”
“แกต้องมาญดา ฉันรู้นะว่าคืนนี้แกจะไปไหน ฉันขอสั่งไว้เลยว่าถึงแกจะเมายังไงแกต้องมาทำงานให้ไหว”
“ไม่เอาน่าคิริน!” ฉันมองเพื่อนตัวเองตาละห้อย โดนยัยนี่จับได้ทุกทีเลย นอกจากจะเป็นเพื่อนซี้ฉันแล้ว ยัยนี่ก็มีอีกหน้าที่นึงก็คือเป็นผู้จัดการอย่างไม่เป็นทางการของฉันเองล่ะ
จริงๆ ฉันเพิ่งเลิกจ้างผู้จัดการไปเมื่อไม่นานมานี้ แล้วระหว่างที่กำลังหาผู้จัดการคนใหม่ก็ได้คิรินอาสาเข้ามาช่วยทำหน้าที่ผู้จัดการนี้เพียงชั่วคราว
“งานก็คืองาน ฉันไม่ตามใจแกหรอกนะ”
“โธ่ ยัยเพื่อนคนนี้”
“อยากดื่มก็ดื่ม แต่ถ้ามาทำงานไม่ไหวฉันจะตามไปลากแกถึงห้องนอน” ว่าแล้วยัยเพื่อนสุดโหดก็ก้าวขาเดินหนีออกไปหน้าตาเฉยหลังจากที่ทิ้งระเบิดไว้ให้ฉัน
ครืดดดด ครืดดด
ฉันละสายตาจากแผ่นหลังบางของยัยคิรินก่อนที่จะหันมาสนใจมือถือที่กำลังส่งเสียงเรียกเข้าอยู่ในกระเป๋าขึ้นมาดูชื่อคนโทรเข้า
พี่เจโรม
“อืม ฮัลโหล” ถึงแม้ในใจอยากจะเพิกเฉยแต่มือเจ้ากรรมกลับรีบกดรับสายแทบจะทันที ฉันไม่เคยเย็นชาใส่ผู้ชายคนนี้ได้สำเร็จเลย
[อยู่ไหน]
“กองถ่าย เพิ่งเลิกงาน”
[รีบไปไหนรึเปล่า]
“พี่โทรมาทำไมบอกมาเลยดีกว่า”
[หายไปไหนมา ติดต่อก็ไม่ได้]
“สนใจด้วยเหรอ ก็นึกว่าอยู่กับเอวาจนลืมฉันไปแล้ว” ถอยคำประชดประชันที่ฉันต่อว่าคนปลายสายทำให้เขาถึงกับชะงัก
[….]
“ถ้าไม่มีอะไร งั้นแค่นี้นะ”
[เดี๋ยว!]
“ว่าไง”
[รอนั่น เดี๋ยวไปรับ]
ร้านอาหารอิตาลี่
ฉันทอดมองออกไปนอกกระจกร้านสุดหรูอย่างใช้ความคิดโดยที่ยังไม่ได้ปริปากพูดอะไรตั้งแต่เข้ามานั่งในร้าน และแน่นอนว่าคนที่พาฉันมาที่นี่ก็คือเขา พี่เจโรม หลังจากมารับฉันที่กองเขาก็พาฉันมาหาอะไรกินต่อที่ร้านประจำของเรา
“จะเอาแต่เงียบรึไง”
ในที่สุดเขาก็อดทนต่อความอึดอัดระหว่างเราไม่ไหวจึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากถามฉันก่อน ซึ่งลักษณะนิสัยของพี่เจโรมมักเป็นผู้ชายนิ่งขรึม ไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้าง รวมถึงฉันด้วย แต่น่าแปลกที่ครั้งนี้เขากลับสน
“แล้วจะให้พูดอะไร พี่เองก็เงียบเหมือนกัน”
“เธอหนีหน้าพี่” ไม่ว่าเปล่า สายตาคมตวัดมาจ้องฉันทำนองต้องการคำตอบ ฉันจึงส่งยิ้มบางๆ กลับไปให้เขาเป็นการประชด
“ก็พี่ไม่ว่าง”
“รู้ได้ไง”
“รู้สิพี่โรม พี่ยังทิ้งฉันเพื่อไปหายัยนั่นอยู่เลย”
“มันทำอะไรเธอรึเปล่า”
“มันไหน”
“ล่าม” ได้ยินชื่อนั้นผุดขึ้นมาทำเอาฉันถึงกับต้องรีบหุบยิ้มลงทันที แค่นึกถึงคำดูถูกกับใบหน้าแสนร้ายกาจของคนๆ นั้นฉันก็หัวเสียขึ้นมาซะดื้อๆ
เกลียดชะมัด
“พี่คิดว่าไงล่ะ พี่น่าจะรู้จักเขาดีอยู่แล้วนี่”
“ล่ามมันทำอะไร?”
“ไปถามเขาเองสิ ถ้าเขากล้าบอกพี่น่ะนะ” แค่ชื่อฉันก็ไม่อยากเอ่ยถึงหมอนั่น เขาทั้งหยาบคาย นิสัยเสีย และเสื่อมทรามเกินมนุษย์มนา ฉันไม่เคยแหยงขี้หน้าใครเท่าล่ามมาก่อนเลยสาบานได้!
“มันทำอะไรเธอ!”
“เขาก็ทำสิ่งที่เขาถนัดไง ด่า ว่า ดูถูก แล้วก็…”
“แล้วก็อะไร” ภาพเหตุการณ์ที่เขาทำเรื่องป่าเถื่อนกับฉันบนโซฟาในวันนั้นยังตราตรึงในหัวสมองของฉันได้เป็นอย่างดี แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่พูดถึงให้อายตัวเองเปล่าๆ ถ้าพี่เจโรมรู้ ต้องไม่ดีแน่ๆ
“ช่างมันเถอะ” ฉันว่าพร้อมเบือนหน้าหนี ไม่อยากถูกคนตรงหน้าใช้สายตาดุดันคู่นั้นกดดันให้ฉันจนมุม
“เธอปิดบังพี่?” แต่แล้วไงล่ะ สุดท้ายพี่เจโรมก็อ่านเกมส์ออกทุกอย่างเสมอ ถึงฉันไม่พูดเขาก็รู้จักนิสัยน้องชายตัวร้ายของเขาดี
“แล้วแต่พี่จะคิด แต่เอาเป็นว่าอย่าให้หมอนั่นมาเข้าใกล้ฉันอีก เพราะฉันเกลียดเขา”
ปึง!!
ไหล่ทั้งสองข้างกระตุกอย่างแรงเพราะความตกใจ หลังจากที่พี่เจโรมใช้มือหนาของเขาทุบลงเข้าไปที่โต๊ะอาหารด้วยใบหน้าโกรธจัด
“พี่โรม”
“พี่จะจัดการเอง”
“ว่าไงนะ”
“วันนี้กลับเองนะ” ฉันไม่ทันจะได้ตอบอะไรคนตัวสูงก็หยัดตัวลุกขึ้นและจ้ำอ้าวออกไปจากร้านอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ฟังเสียงเรียกของฉันเลย แผ่นหลังกว้างค่อยๆ ลับตาไปจนกลายเป็นความว่างเปล่า
จะไปไหนของเขา แล้วจัดการอะไร ล่ามงั้นเหรอ?
คอนโดย่านดัง
“รู้แล้วๆ ยังไงพรุ่งนี้ฉันก็ตื่นทันอยู่แล้วล่ะ”
[แน่เหรอ?]
“แน่สิ เลิกจับผิดฉันสักที เธอจะทำตัวเป็นคุณป้าบ้างานเกินไปแล้วนะคิริน” ฉันตอบกลับคนปลายสายในขณะที่มือก็กำลังถือแก้วไวน์เครื่องดื่มที่แสนโปรดปรานไปพลางๆ
[ฉันแค่โทรมาเตือนย่ะ!]
“อืม ไปทันอยู่แล้ว”
[ดี แค่นี้ละกัน แล้วอย่าดื่มจนดึกล่ะ]
“อ่าห้ะ ตู้ดๆ…” ถึงจะตอบไปแบบนั้นแต่ใครบ้างล่ะที่จะไม่ดื่มเวลาที่มีเรื่องให้คิด โดยเฉพาะเวลาแบบนี้
10 นาทีต่อมา
ปิงป่อง ปิงป่อง!
ในขณะที่ฉันกำลังนุ่งผ้าขนหนูเพื่อที่จะเตรียมตัวไปอาบน้ำหลังดื่มไวน์เสร็จ แต่จู่ๆ ก็มีเสียงกดออดดังมาจากหน้าห้องทำให้ฉันต้องหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำขึ้นมาใส่ทับ และก้าวขาเดินไปเปิดประตูต้อนรับผู้มาเยือนอย่างไม่เต็มใจ ดึกดื่นแบบนี้ไม่เพื่อนฉันก็คงเป็นพี่เจโรม
ปิงป่อง!
“รู้แล้วน่า รอแป๊บเดียวไม่ได้รึไง…นาย!!!”
ตาคู่สวยเบิกกว้างอย่างอึ้งๆ เมื่อฉันดันเปิดประตูออกไปเจอร่างสูงของใครบางคนที่ไม่คาดคิดว่าเขาจะกล้าโผล่มาถึงที่นี่!!!
“ไง ญดา” ใบหน้าคมคายเต็มไปด้วยรังสีของความโกรธอย่างหนัก หน้าฉันซี๊ดได้แต่ยืนจ้องหน้าเขาอยู่แบบนั้น
“มาทำไม!!”
“ไปฟ้องเฮียเหรอ?” ฉันพยายามสูดหายใจเข้าให้เต็มปอดก่อนจะเชิ่ดหน้าตอบเข้าไป ทั้งที่สายตายังคงแอบมองรอยช้ำที่อยู่บริเวณมุมปากและข้างแก้มเขา
เขาต้องไปมีเรื่องกับใครมาแน่ๆ
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม ก็นาย…อ๊ะ!”
ปัง!!
ร่างใหญ่โถมตัวเบียดร่างฉันและบังคับให้ฉันถอยหลังกลับเข้ามาอยู่ในห้องโดยที่มีร่างของเขาตามเข้ามาไม่ห่าง ฉันกำหมัดแน่นและตั้งท่าจะเงื้อหมัดต่อยผู้บุกรุกแต่ทว่าล่ามกลับรับมันไว้ได้ทัน
“ทำบ้าอะไร!!!”
“เธอทำให้ฉันกับเฮียแตกคอกัน!!”
“….”
“อยากลองดีกับฉันสินะ…เยล!”
- ผู้เขียน
