บทที่ 18 เข้าแผน
“มานี่” ไม่ว่าเปล่า ล่ามคว้าแขนฉันจากนั้นก็ออกแรงลากฉันออกไปด้านหน้าทางออกอย่างรวดเร็วจนฉันเดินแทบไม่ทัน
“ปะ ไปไหน”
“กลับสิ! จะอยู่รอให้ไอ้เวรนั่นมันมาเอาตัวไปรึไง”
พรึ่บ!
แต่เป็นเพราะไอ้อาการบ้าๆ ที่เป็นอยู่จึงทำให้ฉันค่อยๆ เดินอย่างเชื่องช้าราวกับคนไร้เรี่ยวแรง หัวสมองมันพร่ามัวไปหมดจนแทบไม่รู้สึกตัวว่าตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรอยู่
สิ่งเดียวที่ฉันยังรับรู้ได้ดีก็คือ คนที่กำลังลากแขนฉันออกไปเขาคือ ล่าม
“ล่าม คือฉัน…”
“ไม่ต้องพูด ฉันรู้!”
“นายรู้?”
“อืม เดี๋ยวไปส่งที่ห้อง แล้วก็อย่าออกไปไหนจนกว่าฤทธิ์ยาจะหมด!”
“ยา!!” สิ้นคำนั้นดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างอย่างตกใจทันที อย่าบอกนะว่าที่ฉันเป็นแบบนี้เพราะเหล้าแก้วนั้นที่เวย์ส่งมาให้ดื่ม
“อยู่เฉยๆ ตั้งสติไว้ ถ้ามาอ่อยเยอะฉันจับปล้ำไม่รับผิดชอบด้วยนะ!!”
20 นาทีต่อมา
[บันทึกพิเศษ : ล่าม]
“ญดา อยู่นิ่งๆ ดิ้!” ผมดุร่างบางที่
