บทที่ 17 โดนยา
“ไหนๆ ก็เจอกันแล้ว ให้เกียรติดื่มกับฉันสักแก้วสิ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกพร้อมกับส่งแก้วเหล้าที่มันชงเองมาให้ฉัน แต่ฉันก็สะบัดหน้าหนีเป็นการปฏิเสธไป
“ไม่!”
“อย่าขัดใจฉันดีกว่า เพราะฉันอาจจะไม่เลิกยุ่งกับเพื่อนเธอก็ได้นะ” ประโยคนั้นทำให้ฉันรีบหันไปมองหน้าคนพูดพลางขมวดคิ้วแน่นทันที นี่กำลังขู่กันอยู่สินะ หมอนี่มันร้ายจริงๆ
“นายจะเอาอะไร ต้องการอะไรก็พูดมาเลย!”
“ดื่มก่อนสิ” เวย์ส่งแก้วในมือมาให้ฉันอีกรอบ ซึ่งรอบนี้ฉันดันยอมรับมาถือไว้เพราะต้องการตัดรำคาญไป
“ถ้าดื่ม จะปล่อยฉันกลับมั้ยล่ะ?”
“แน่ใจเหรอว่าดื่มแล้วจะอยากกลับ”
รอยยิ้มมุมปากดูยังไงก็ไม่น่าไว้ใจหลุดออกมาจากใบหน้าหล่อเหี้ยมของเวย์ แฟนเก่าเพื่อนฉันคนนี้ต้องบอกเลยว่าเขาเป็นผู้ชายที่อันตรายเข้าขั้นสุดๆ เลยล่ะ
แต่มีทางไหนให้ฉันเลือกได้บ้าง?
“ฉันดื่มแค่แก้วเดียวเท่านั้นนะ”
“ได้เลย”
จบประโยคนั้นมือน้อยๆ ก็ค่อยๆ กระดกเหล้
