บทที่.2 จรสจันทร์ ปัทมาพร
1540 คำ
บทที่.2
จรสจันทร์ ปัทมาพร
จรสจันทร์เก็บเสื้อผ้าของใช้อันน้อยนิดที่มีอยู่ในห้องใส่ลงในถุงผ้า หลังจากกวาดสายตาดูจนทั่วว่าไม่เหลือสิ่งใดตกหล่น เธอจึงก้าวออกไปจากห้องนอน พีลาแม่บ้านประจำเหมืองมีหน้าที่ทำอาหารแจกคนงานในเหมือง และดูแลบ้านพักของเกอร์เตส สาวใหญ่ใจดีกับเด็กสาวแบบจรสจันทร์ สอนให้ทำอาหารและสอนภาษาสเปนให้ ไม่ตวาดข่มขู่เหมือนคนงานอื่น ที่มักจะตวาดจรสจันทร์เสียงดัง ยามที่เด็กสาวทำงานผิดพลาด พีลารูปร่างเจ้าเนื้อผิวดำ เพราะเป็นคนท้องถิ่นเชื้อสายอินเดียแดง จรสจันทร์เรียนรู้เร็วเพราะชื่นชอบที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ เวลาเกือบ3เดือนที่อยู่ในเหมืองแร่แห่งนี้จรสจันทร์สามารถเรียนรู้และสื่อสารกับคนอื่นๆ ได้ มีเพื่อนพูดคุยปรับทุกข์ได้ก็คือ ราเชษฐหนุ่มใหญ่วัย35ปีที่ทำงานเป็นคนงานในเหมืองแร่แห่งนี้ด้วย ชายหนุ่มมักจะแวะมาคุยด้วยจนจรสจันทร์คลายความกลัว
เกอร์เตสให้จรสจันทร์ทำงานในโรงครัวมีน่าที่จิปาถะทั่วไปแล้วแต่จะมีใครใช้กับเก็บถ้วยจานไปล้างทำความสะอาด หลังจากที่คนงานทานกันจนอิ่มหนำสำราญ กว่าจะได้หลับได้นอนก็ดึกดื่น แต่ต้องตื่นแต่เช้าตรู่ขึ้นมาเตรียมของเพื่อเริ่มงานวันใหม่ จรสจันทร์คิดว่ามันก็คงดีกว่าเข้าไปทำงานในเหมืองที่มีแต่ฝุ่นและโคลนตม
“โอ...มาๆ นึกแล้วเชียวคุณว่าสักวันต้องเกิดเรื่อง อยากจะขอให้หนูรสมาอยู่ด้วยกันเสียที่นี่ก็เกรงใจคุณเห็นว่าแบกภาระเยอะแล้ว แต่รับมาดูแลแล้วก็น่าจะช่วยให้ถึงที่สุด นึกว่าทำบุญช่วยเหลือลูกนก ลูกกา พระองค์ท่านตรัสไว้ อีกอย่างคุณจะได้มีคนดูแลเพิ่มขึ้น พีลาไม่ไหวแล้วล่ะแก่แล้วก็อยากนอนพักเยอะๆ” พีลาตบอกอวบๆ ของตัวเองฉาดใหญ่หลังจากที่เกอร์เตสปลุกสาวใหญ่ขึ้นมาเพื่อหาห้องหับให้เด็กสาวได้มีที่นอน
“อืม...ไปเถอะ เช้าต้องลุกขึ้นมาแต่เช้านี่ แยกย้ายกันไปนอนดีกว่า ฉันง่วงเต็มที” เกอร์เตสโบกมือไล่ทั้งสองคน เขาเดินจากไปเงียบๆ เขาทรุดนั่งในห้องรับแขกภายในบ้านพักของตัวเอง เงยใบหน้ามองฝ้าเพดานบ้าน ย้อนนึกถึงอดีตในวัยหนุ่ม กว่าจะมีวันนี้ได้...เขาต้องต่อสู้ดิ้นรน ล้มลุกคลุกคลานอยู่นาน จนสามารถผงาดขึ้นมาในถิ่นธุระกันดารแบบเม็กซิโกได้ ความโชคดีบวกกับความมานะ ทำให้ตอนนี้เกอร์เตสมีพร้อมทุกสิ่ง ยกเว้นครอบครัวและคนรู้ใจ ชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นยืน เขาสะบัดหน้าแรงๆ ให้เรื่องราวเลวร้ายแต่หนหลังหลุดออกไปจากความทรงจำ แล้วจึงเดินขึ้นไปชั้นบนของตัวบ้าน เหลือบมองแสงไฟที่ห้องพักของพีลาอย่างหมายหมั้นปั้นมือ เด็กสาวอยู่ใต้จมูก อีกไม่นานก็คงจะได้ชื่นชมหล่อนสมใจ แค่รอจังหวะ และเวลาสุกงอมจะได้ดื่มกินผลไม้หอมหวานรสชาติละมุนละไมให้เต็มคราบ
บ้านไม้สะอาดดูดีกว่าที่จรสจันทร์เคยอยู่ ประตู หน้าต่างแข็งแรงแน่นหนาปลอดภัย แถมยังอยู่ติดๆ กับห้องของพีลาแม่บ้านประจำเหมือง จรสจันทร์จัดข้าวของอันน้อยนิดที่มีอยู่ เก็บไว้ในตะกร้าใบหนึ่งมุมห้อง หล่อนคลานไปซุกตัวบนที่นอนยับๆ คู้หัวเข่าขึ้นกอดไว้ และซบหน้าลงสะอื้นไห้ออกมาแผ่วๆ เธอทั้งหวาดกลัวและทุกข์ตรม ดินแดนห่างไกลแปลกถิ่น ภาษาที่ใช้ก็แตกต่าง แถมยังจนปัญญาที่จะหาทางช่วยเหลือพ่อกับแม่ เพราะอยู่ไกลคนละมุมโลก ในเมื่อตัวเองยังยากที่จะอยู่รอดปลอดภัยในถิ่นแดนเถื่อนๆ เช่นนี้ น้ำตาอุ่นๆ ไหลกลบหน้า ขดตัวหลับใหลบนที่นอนเก่าโทรมด้วยความอ่อนเพลีย เพราะทำงานหนักมาตลอดทั้งวัน
ก็อกๆ...
จรสจันทร์สะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนใกล้ฟ้าสาว เธอผวาสุดตัว!! เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าห้อง ดวงตากลมโตจ้องเขม็งไปที่ประตูห้องนอน แม้จะปิดสนิท แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหวั่นวิตก ก่อนจะถอนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ หลังได้ยินเสียงพีลาร้องเรียก
“หนูรส...ออกมาล้างหน้าแปรงฟันได้แล้ว พีลาจะไปโรงครัว จะได้ไปพร้อมกัน” สาวอวบเรียกเด็กสาวในความดูแลเสียงดัง
“รสตื่นแล้วจ้ะพีลา รอแปบเดียว” จรสจันทร์รีบพับผ้าห่มที่เป็นสมบัติหนึ่งในหลายชิ้นที่คนงานในเหมืองมอบให้ในวันที่จรสจันทร์ฟื้นคืนสติขึ้นมา เสื้อผ้าของใช้หลายสิ่งถูกหยิบยื่นให้ด้วยน้ำใจไมตรี จนจรสจันทร์มีของใช้เพิ่มมากขึ้น เมื่อเธอมีแค่เสื้อผ้าติดกายมาแค่ชุดเดียว เอกสารทุกสิ่งถูกยึดไว้กับนายหน้าหางานให้ทำ จนทำให้จรสจันทร์จนปัญญาที่จะกลับไปยังบ้านเกิด หลังจากเก็บเงินได้ก้อนหนึ่งเมื่อทำงานในเหมือง เธอมีเงินมากพอดูที่จะซื้อตั๋วเครื่องบินกลับบ้าน แต่พาสปอร์ตกับเอกสารสำคัญยังอยู่ในระหว่างดำเนินการ จรสจันทร์จึงจำต้องก้มหน้าทำงานต่อไป เธออาศัยไหว้วานให้ราเชษฐส่งข่าวให้พ่อกับแม่รู้ และส่งเงินไปให้บางส่วน แต่ไม่สามารถช่วยอะไรได้มากกว่านี้ ต้องรอคำยืนยันจากประเทศไทยหลังส่งเรื่องให้สถานฑูตจัดการยื่นคำร้องทุกข์ในการทำบัตรประจำตัวประชาชนใบใหม่
ใบหน้าสดใส รอยยิ้มร่าเริงของเด็กสาวตรงหน้า ในวัยแรกแย้มของหล่อน ทำให้พีลาหนักใจ เมื่อเธอสังเกตเห็นแววตาของเจ้านายที่แอบมองจรสจันทร์ พีลาคอยกันท่าและตักเตือน ไม่อยากให้เด็กสาวตกเป็นเหยื่อของเกอร์เตส เหมือนเด็กสาวทั่วๆ ไปหลายคน ที่หลงใหลวนเวียนอยู่ใกล้ตัวชายหนุ่ม ยินยอมเป็นเครื่องระบายอารมณ์อย่างยินดีและเต็มใจ
“ไปได้แล้ว เดี๋ยวจะสาย...หนูรสมีหน้าที่ดูแลเจ้านายเพิ่มขึ้นมาอีกอย่างนะ แค่นำอาหารมาให้ก็พอ หน้าที่อื่นๆ มีคนคอยทำอยู่แล้ว อยู่ใกล้ๆ พีลาไว้จะได้ปลอดภัย มีอะไรบอกพีลา จะได้หาทางช่วยเหลือได้ทัน”พีลาเอ่ยกับเด็กสาวอย่างปราณี เมื่อนึกเอ็นดูใบหน้าหวานที่มีแววตาทุกข์ตรม
“รสจะอยู่ใกล้ๆ พีลาจ้ะ” จรสจันทร์พยักใบหน้ารับอย่างแข็งขัน เดินตามสาวใหญ่ไปติดๆ เพื่อชำระล้างร่างกาย เพื่อเริ่มต่อสู้ในวันใหม่อย่างเข้มแข็ง
ความอวบอัดแทงทะลุเสื้อเก่าๆ แม้จะอยู่ในเสื้อผ้าหลวมโพลกแต่ก็ยังมองเห็นได้ชัดยามลมพัด หรือเวลาขยับตัวทำงาน จรสจันทร์ไม่รู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตาของผู้ชายอดโซหลายคน พวกเขามองจรสจันทร์เหมือนมองเห็นอาหารอันโอชา ที่ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนใจ อกอวบอิ่มกระเพื่อมไหว บั้นท้ายส่ายยั่วยวนยามเยืองย่าง สร้างบรรยากาศดีๆ จนคนงานชายแห่มากินอาหารที่โรงครัวหนาตาขึ้นกว่าเดิม เพื่อชมโฉมลูกจ้างคนใหม่ที่ใบหน้าหมดจดและอ่อนหวานสดใส
“ลูกพี่ทำไมปล่อยให้อีหนูนั่นหลุดมือไปได้ล่ะ เล็งไว้หลายเดือนแล้วไม่ใช่หรือไง?” คนงานชายหุ่นผอมแห้ง เอ่ยถามอลันโซ่เมื่อทุกคนรู้ว่าเหตุการณ์เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น เนื่องจากเรย่าโพนทะนาเสียทั่วเหมือง
“นายอยู่ว่ะ...เลยรอดมือกู” อลันโซ่บอกปัด ความพลาดพลั้งของเกิดเพราะคนที่ไม่ควรอยู่ ดันอยู่เสียนี่สิ
“อ้าวเฮ้ย...แล้วนายไปทำอะไรที่นั่นดึกๆ ดื่นๆ วะ?”
“ก็คงจะไปสะบึมแม่เรย่าคนงามนั่นล่ะมั้ง หล่อนแบให้ทุกคนที่มีเงินล่ะ อยากได้หล่อนไม่ยาก แค่เอาเงินไปล่อแค่นั้นเอง”
“ว่าแล้วก็อยากอยู่เหมือนกัน แต่กูไม่ได้เงินหนาเหมือนกับเจ้านายนี่”
“แล้วลูกพี่จะทำไงต่อ ได้ข่าวว่านายให้เด็กนั่นไปนอนที่ห้องพีลาแล้วนี่”
“ก็คงต้องรอให้นายเบื่อเสียก่อนล่ะมั้ง จับเข้าไปอยู่ใกล้ๆ ตัวแบบนั้น นายก็คงหวังจะเคลมเด็กนั่นเหมือนๆ กับพวกเราแหละ”
“อืมม…” กลุ่มคนงานพากันซุบซิบ เมื่อเจ้านายออกอาการหวงก้าง นายพรานใหญ่ลงทุนต้อนกวางสาวเก็บไว้ในกรุคนกระเป๋าแห้งก็คงได้แค่รอ
เกอร์เตสปรากฏตัวขึ้นที่โรงทานอาหารของคนงาน ทำให้คนงานที่จับกลุ่มแตกฮือ!! พวกเขาก้มหน้ากินอาหารตรงหน้า ก่อนจะพากันหลบนอนตามพุ่มไม้ เพื่อพักผ่อนสายตาก่อนจะเริ่มงานในตอนบ่าย เสียงพีลาตะโกนเรียกหาจรสจันทร์ เด็กสาวจึงเงยหน้าขึ้นมอง แต่ยังไม่หยุดมือที่กำลังล้างจานกองโตตรงหน้าเสียเลยทีเดียว
“หนูรสๆ…อยู่ไหนนี่ มายกข้าวไปเสิร์ฟให้นายหน่อยเร็ว”
พีลาตะโกนเรียก...
- ผู้เขียน
