ลวงรักดักหัวใจ

บทที่ 2

หลังจากที่โดนปิ่นมุกบอกเลิก ศตวรรษก็ตัดสินใจกลับไปคบหากับกันตราอีกครั้ง เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่โหยหามาตลอด เมื่อหญิงสาวกลับสู่อ้อมกอดอีกครั้ง เขาจึงมีความสุขมาก มากเสียจนเกือบลืมไปแล้วว่า ก่อนที่กันตราจะกลับมา เขาเคยคบหาอยู่กับใคร

ทางด้านปิ่นมุกนั้น.. นอกจากจะเสียใจเรื่องของศตวรรษแล้ว

น้าสาวที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่ที่พ่อแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตก็มาจากไปอีกคน ทำให้ตอนนี้เธอเหลือตัวคนเดียว ไร้ญาติขาดมิตร โชคยังดีที่มีบ้านหลังเล็กๆ พอให้ซุกหัวนอน และเงินเก็บที่คงจะพอแค่ค่าคลอดลูก

โอ๊ย! หญิงสาวเริ่มเจ็บท้อง เป็นสัญญาณเตือนว่าใกล้คลอดแล้ว

เธอเดินออกมาหน้าปากซอยบ้านเพื่อให้จักรยานยนต์รับจ้างไปส่ง ทั้งร้อน ทั้งเหนื่อย ปวดหลัง เจ็บท้อง สารพัดสิ่งที่พบเจอ กระนั้นหญิงสาวก็กัดฟันสู้ สู้.. เพื่อลูก

“ปากมดลูกเปิดพร้อมที่จะคลอดแล้วนะคะ” พยาบาลเดินมาบอกเธอ

หลังจากเข้าห้องคลอดได้ไม่นาน เสียงเด็กร้องก็ทำให้ปิ่นมุกที่ได้ยินถึงกับน้ำตาไหล ทั้งดีใจและสงสารลูกที่ต้องเกิดมาแล้วไม่มีพ่อ

ยิ่งนานวันความรู้สึกของศตวรรษยิ่งชัดเจนยิ่งขึ้น เขาไม่ได้รักกันตรา แต่รักปิ่นมุก ทว่าแม้หัวใจบอกชัดเพียงใด ก็ทำได้เพียงอดทนกับคนที่ตนอยู่ด้วย

“ไปไหนมา” ศตวรรษถามกันตราเมื่อเห็นหล่อนเดินเข้าบ้านมา

“ไปชอปปิงมาค่ะ” เธอพูดพลางชูพวกถุงกระเป๋าแบรนด์เนมที่ซื้อมาให้ศตวรรษดู และไม่ลืมเอ่ยปากบอกสำคัญกับเขา “วงเงินบัตรเครดิตที่คุณให้กันมาเต็มแล้ว ขอใบใหม่ให้กันด้วยนะคะ เผื่อกันต้องใช้”

คนหนึ่งทำงานเหนื่อยสายตัวแทบขาด อีกคนนอกจากผลาญเงินเก่งแล้วยังไม่เคยมอบความสบายใจให้ ไม่ดูแลบ้าน แม้แต่ตัวเขาเอง กันตรายังไม่เคยคิดที่จะดูแล “นี่คุณหัดประหยัดหน่อยได้ไหม ใช้เดือนเป็นล้านๆ ผมว่ามันมากไปนะ”

“ประหยัดทำไม มีผัวรวยขนาดนี้”

“ถ้าไม่ประหยัดก็ช่วยกันทำงาน บ้านนี่ถ้าไม่คิดจะทำความสะอาดก็เก็บของให้เป็นที่หน่อย”

“ฉันเป็นเมียคุณนะ ไม่ใช่คนใช้” เกิดมาไม่เคยทำงานเป็นชิ้นเป็นอันเพราะทำเป็นแค่จับผู้ชาย ศตวรรษใช้สมองส่วนไหนคิดว่าจะให้เธอไปทำงาน ฝันไปเถอะ!

และหากว่าศตวรรษไม่สามารถให้เธอได้เท่าที่เธอต้องการ เธอก็ไม่ง้อ เพราะตอนนี้เจอเป้าหมายใหม่ที่รวยพอๆ กับศตวรรษแล้ว ที่สำคัญผู้ชายคนนั้นพร้อมจ่ายให้เธอมากกว่าเขา

ทีแรกคิดว่าจะคบทั้งสองคน แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนใจแล้ว “งั้นเราก็เลิกกันเถอะค่ะ กันตราคงดีไม่พอสำหรับคุณ” กันตราคิดว่าศตวรรษต้องง้อ และหากเขาง้อ เธอก็จะขอเงินเขาเพิ่ม หากเขาให้เพิ่ม เรื่องของเราก็ได้ไปต่อ

ทว่าผิดจากที่กันตราคาดไว้..

“ตกลง คุณไปเก็บของ แล้วคืนคีย์การ์ดให้ผมด้วยละกัน”

กันตราถึงกับอึ้ง แต่หล่อนก็ไม่แคร์ เดินสะบัดก้นออกไปทันที ศตวรรษมองตาม เขาไม่รู้สึกเสียใจแม้แต่น้อย กลับกลายเป็นว่าโล่งอกเสียมากกว่า ซึ่งแตกต่างจากตอนที่มองปิ่นมุกจากไปเหลือเกิน

ปิ่นมุกที่เลี้ยงลูกมาหาหลายเดือนทำให้เงินเก็บเริ่มจะหมด จึงคิดหางานทำ แต่เธอก็ไม่อยากทิ้งลูกไปไหน โชคชะตาคงเห็นใจ เชอรี่เพื่อนสนิทสมัยมัธยมย้ายกลับมาอยู่ที่เชียงราย หลังจากที่เลิกรากับสามีฝรั่ง และกำลังจะเปิดร้านดอกไม้ จึงอยากให้เธอไปช่วย เธอตอบตกลงและรีบพาลูกเดินทางไปเชียงรายทันที

ซึ่งสวนทางกับศตวรรษที่ไปหาปิ่นมุกที่บ้าน เขาและเธอจึงไม่ได้เจอกัน

ศตวรรษแวะไปที่บ้านปิ่นมุกทุกวัน ทว่าไม่เคยได้พบ คราแรกคิดว่าเจ้าหล่อนคงไปทำงาน จึงคลาดกัน แต่พอนานวัน บ้านที่เคยสะอาดสะอ้านก็เต็มไปด้วยใบไม้แห้ง ซึ่งหากว่าหญิงสาวอยู่ ไม่มีทางที่เธอจะปล่อยให้เป็นเช่นนี้แน่ จึงไปถามหาความกับบ้านหลังที่อยู่ข้างกัน ถึงได้รู้ว่าเธอย้ายไปทำงานต่างจังหวัด แต่ไม่รู้ว่าจังหวัดไหน ชายหนุ่มเข่าทรุดเมื่อได้รู้เช่นนั้น เขาเกลียดตัวเองเหลือเกิน เพราะความลังเลแท้ๆ ทำให้คนที่เขารักและรักเขาต้องเสียใจ

“มุก.. พี่จะไปหาเธอที่ได้ที่ไหน พี่คิดถึงเธอเหลือเกิน”