“คุณยังรักชาอยู่ไหม”
“...........” เจ้าคุณทำเพียงมองหน้าฉันนิ่งๆเท่านั้น สายตาเขาตอนนี้มันมีแต่ความสับสน ลังเล
“ช่างเถอะ ถือว่าชาไม่ได้ถามอะไรเนอะ” ฉันพยายามกลั้นน้ำตาและปรับเสียงให้เป็นปกติแล้วพูดขึ้น นั่นทำให้เจ้าคุณเองก็คงรู้สึกผิดกับฉันไม่น้อย ก่อนเขาจะเปลี่ยนเรื่อง
“ดีขึ้นหรือยัง ไปหาหมอไหม”
“ดีขึ้นแล้ว ไม่ต้องไปหรอก” ฉันตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางๆ ถึงมันจะเจ็บมากก็เถอะ แต่ก็ไม่ได้เจ็บขนาดต้องไปหาหมอหรอก
“คุณต้องขอโทษแทนมีนด้วยนะ” เจ้าคุณพูดขึ้นอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรจริงๆ ชารู้ว่าน้องก็ใจร้อนแบบนี้ตลอด ยิ่งโดนคุณดุก็เลยยิ่งแย่ไปใหญ่” นี่แหละนิสัยเธอ และมันก็ผิดที่ฉันดันตบตีกับใครไม่เป็นด้วย บางทีถ้ามุมที่ฉันเหนื่อย มุมที่ฉันคิดว่ามันมากเกินไป ฉันก็คิดอยากจะดึงเธอมาตบสักทีสองทีเหมือนกัน แต่ก็นั่นแหละ ฉันไม่ทำแบบนี้ มันเลยทำไม่ได้ไง
“เห้อ ชาก็เป็นแบบนี้ ถ้ามีนเข้าใจชาได้สักครึ่งที่ชาเข้า
