“เรามาถึงขั้นนี้กันได้ยังไงน่ะดา”
จินดาพรรณหมุนหน้าไปมองเขาที่เนื้อตัวเปลือยเปล่า ก็ได้แต่ถอนใจออกมาอีกครั้ง ทั้งหมดมันคงเริ่มจากเธอเอง หลังจากวันที่แม่ขอร้องให้ปล่อยเขาไป เพื่อที่ปริญญ์จะได้ไปเจอใครคนอื่น คนที่พร้อมจะมีชีวิตอยู่ต่อไป คนที่แข็งแรงพอที่จะสร้างครอบครัวไปกับเขา เธอจึงตัดใจพูดกับเขาด้วยคำพูดร้าย ๆ ทำลายหัวใจของปริญญ์ รวมถึงหัวใจของตัวเธอเองที่โดนทำร้าย แต่เมื่อโตขึ้น ชีวิตสั้นลงเรื่อย ๆ จินดาพรรณหันกลับมามองว่าเธอคงมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกไม่นานแล้วล่ะ และเธอควรบอกให้ปริญญ์รู้เรื่องราวในตอนนั้น แต่ก็นึกไม่ออกว่าควรเริ่มจากตรงไหน ได้แต่เสียงสั่นบอกเขา
“ดาขอโทษนะปิน”
ปริญญ์มองแววตาเศร้า ๆ ของภรรยาของตัวเอง แล้วก้มลงจูบหนัก ๆ ที่ปาก ก่อนจะถอนจูบออกอย่างเชื่องช้า ท่าทางเสียดายความหวานนั้น เมื่อรับรู้ได้ถึงมือเล็ก ๆ ของจินดาพรรณที่ทุบอกของเขาเพื่อประท้วงให้ปล่อย
“ปินสู้อุตส่าห์ทำ
