“ลงมาสิ หรือต้องอุ้ม”
“ไม่ต้องหรอก ฉันลงเองได้ เก็บแรงไว้โยกเยอะ ๆ เถอะ อย่าเสร็จไวแบบคืนนั้นก็พอ”
จินดาพรรณหยามเขาแล้วเลือกที่จะเดินหนีไปยังทางลงหาด อดนึกถึงวันที่เขาพามาที่นี่ครั้งแรกไม่ได้ วันนั้นปริญญ์ขอเธอแต่งงาน บอกว่าเรื่องราวในอดีตเขาลืมไปจนหมดแล้ว และตั้งใจจนมีวันนี้ได้ ก็เพราะอยากมีครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกัน พอหลังจากตกลงแต่งงานกันแล้ว ปริญญ์ก็กลายเป็นอีกคน
“นึกถึงคืนนั้นอยู่หรือ” เขาโฉบเข้ามาถามที่ข้างหู แล้วบิดใบหน้าของเธอเพื่อจูบ แต่เธอไม่ยอม ขยับออกพร้อมกับตวาดด้วยน้ำเสียงรังเกียจ
“ขยับออกไปหน่อย ขยะแขยง จะอ้วก”
“ท้องหรือไง” ปริญญ์ถามแล้วพากลับเข้าไปในพื้นที่ของบ้านได้แล้ว กดให้ลงนั่งที่เก้าอี้ตรงระเบียง
“อย่านะปิน” จินดาพรรณร้องห้ามเสียงหลง มองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาไม่ไว้ใจ กลัวว่าปริญญ์จะทำอะไรไม่ไว้หน้าเธอตรงนี้ ปริญญ์เห็นท่าทางระแวดระวังของเธอแล้ว ก็หัวเราะอย่างคนเหนือ
