ความคิดที่ว่าปริญญ์กำลังพูดเรื่องจริงอยู่หรือเปล่า
“ไม่เอาแล้ว ไม่อยากคุยเรื่องพวกนั้นแล้ว ดากินนี่หน่อยสิ ปินว่าดาผอมลงเยอะเลยนะ” ปริญญ์ตักอาหารทะเลใส่จานให้ จินดาพรรณมองลอบสเตอร์ชิ้นที่เขาหั่นให้แบบพอดีคำ ด้วยสายตานิ่ง ๆ เพราะเธอไม่ได้กินอาหารทะเลเลย ตั้งแต่อาการทรุดลง ที่จริงก็กินได้บ้าง แต่แพทย์ที่เคยตรวจและรักษาแม่บอกว่าหากเลี่ยงได้ก็ไม่ควรกิน
“ทำไม ไม่ชอบหรือ” เขาถาม “เมื่อก่อนเห็นดาชอบออก”
จินดาพรรณตักเข้าปากด้วยกลัวว่าปริญญ์จะเสียน้ำใจ แล้วเคี้ยวช้า ๆ กลืนลงคอไป
“เอาอีกไหม”
“พอแล้วปิน” หญิงสาวบอกเขาแล้วเลี่ยงไปกินอาหารอย่างอื่นแทน ปริญญ์ทำตัวได้น่ารักมาก ๆ เหมือนกับว่าเธอและเขาได้ย้อนเวลากลับไปเป็นแบบเมื่อก่อนที่ยังอายุสิบเก้าปีอีกครั้ง
กินอาหารอิ่มแล้วก็ค่อยกลับเข้าบ้าน ช่วงเย็นของอีกวันปริญญ์พาเธอเดินเล่นที่ชายหาด เธอเลี่ยงไปดูเจ้าปูลม ก็แว่วเสียงเรียกที่ตรงไม่ห่างกันนัก
