บาปรักอสูร

EP 6 นรกบนดิน

หลายวันมานี้ กชนิภามักลืมตาตื่นพบว่าตนเองอยู่เพียงลำพังในเรือนไม้เก่าๆ หลังเดิม เสียจนอดคิดไม่ได้ว่าความอบอุ่นสบายเนื้อสบายตัวที่รู้สึกได้ในวันแรกๆ ที่อาการไข้เล่นงานจนเธอไม่มีสติเท่าไรนัก เป็นเพียงความฝัน...

หากเป็นเวลาอาหาร เธอก็จะได้พบหน้าแม่บ้านวัยกลางคนที่แนะนำตัวว่าชื่อลออ คอยป้อนข้าวป้อนยาและเช็ดตัวให้ในช่วงเวลาที่เธอกึ่งหลับกึ่งตื่นจนไม่มีเรี่ยวแรงจะขัดขืนอะไรไหว กระทั่งเย็นนี้ที่กชนิภารู้สึกมีแรงจนลุกขึ้นนั่งได้ เธอจึงพบว่าตนเองอยู่ในชุดเครื่องแบบแม่บ้านแบบเดียวกับที่ลออใส่ และเรือนไม้แห่งนี้นอกจากมีผ้าห่มกับหมอนใบใหม่เพิ่มขึ้นมา ก็มีตะเกียงเจ้าพายุวางอยู่บนโต๊ะไม้กลางบ้านด้วย

ทั้งที่ที่นี่ก็มีไฟฟ้าใช้

กชนิภาไอแค่ก เธอค่อยๆ ก้าวลงจากเตียงและลองเปิดปิดไฟเพดานดู หากแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองกลับพบเพียงกล่องเหล็กสำหรับติดหลอดไฟเปล่าๆ แต่ไม่มีหลอดไฟอย่างที่เคยมี... หากเขาจะใจร้ายขนาดนี้ทำไมไม่ปล่อยให้เธอป่วยตายไปเสียเลยเล่า จะได้สาแก่ใจเขา!

เสียงไขกุญแจจากภายนอกทำให้หญิงสาวหันขวับกลับไปมองอย่างตื่นตกใจ ความคิดจะหนีวาบขึ้นมาในหัวหลังจากนั้น แม้ลออจะดูแลเธออย่างดี แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่กชนิภาต้องยินยอมพร้อมใจถูกขังไว้ที่นี่ทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด

กชนิภากำอกเสื้อแน่นหวังจะลดอาการหัวใจเต้นกระหน่ำกระแทกอกด้วยความตื่นเต้นขณะเพ่งสายตามองประตูไม้ค่อยๆ ถูกดึงเปิดออก

เมื่อได้จังหวะ เธอก็รีบวิ่งพรวดออกจากช่องเล็กๆ ของประตูทันที!

ลอออุทานลั่นเมื่อร่างเล็กของหญิงสาวชนถาดข้าวต้มที่นางประคองไว้จนข้าวต้มร้อนๆ หกใส่แขนทันควัน กชนิภาหันตามเสียงนั้น และโดยสัญชาตญาณ เธอวิ่งกลับไปหาลออด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ

“หนูขอโทษ ป้าคะ หนูไม่ได้ตั้งใจ”

เธอร้องบอกตะกุกตะกัก ขณะหยิบขวดน้ำบนถาดมาเปิดราดลงบนแขนร้อนฉ่าเพื่อล้างคราบข้าวต้มและลดอุณหภูมิของน้ำร้อนลงมือเล็กนุ่มเกลี่ยเศษข้าวออกเห็นรอยแดงก็ย่นคิ้วเข้าหากันอย่างตึงเครียด

หญิงสาวหยิบผ้าหุ้มน้ำแข็งที่ลออเตรียมมาเผื่อวางบนหน้าผากหากเธอตัวร้อนขึ้นมาจากถาด ก่อนก้มหน้าก้มตาค่อยๆ บรรจงประคบแขนให้ผู้สูงวัยกว่าอย่างตั้งใจ แทบลืมไปเลยว่าเมื่อครู่เธอคิดจะหนีไปจากที่นี่ให้ไกลที่สุด

ลออยังคงถือถาดใบใหญ่ไว้ขณะก้มมองเด็กสาวอย่างเห็นใจ หากกชนิภาจะทิ้งนางแล้วหนีไปเลยก็ทำได้ และหากเป็นนางก็คงทำ แบบนั้น โธ่เอ๊ย... ลออคิดมาหลายวันก็ยังไม่เห็นว่าที่จักรธนทำอยู่ตอนนี้มีเหตุผลจากอะไรเลย

จะว่ากชนิภาร้ายกาจหรือเคยทำร้ายใครในบ้านหรือก็ไม่น่าใช่ เด็กดีน่ารักแบบนี้... ลออไม่เข้าใจเลยว่าทำไมจักรธนกักขังรังแกเธอได้ลง

ลออไม่เข้าใจจริงๆ ว่าตอนนี้หัวใจเจ้านายของนางทำด้วยอะไร!

“นั่นทำอะไรกัน!”

สองสาวต่างวัยต่างพากันสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงตะคอกมาจากที่ไม่ไกลนัก กชนิภาตัวสั่น มือสั่น เธอหันมองไปยังต้นเสียงในเวลาเดียวกับที่เขากระชากข้อแขนเธอให้ห่างออกมาจากลออในแบบที่กชนิภารู้สึกว่าเท้าเธอลอยจากพื้นกว่าคืบในชั่วขณะหนึ่ง

“ป้าออ” เขาเอ่ยเรียกพร้อมขมวดคิ้ว ก่อนหันมาบีบต้นแขนเธอแรงจนกชนิภารู้สึกเหมือนกระดูกแทบหัก “เธอทำอะไรป้าออ ทำอะไร!”

ทั้งคนถูกดุ ทั้งคนถูกเรียกป้าต่างพากันสะดุ้งจนตัวโยนไปตามๆ กัน ลออร้องอุทานเสียงดังเมื่อจักรธนฉุดกระชากร่างเล็กบอบบางเข้าไปในบ้านแล้วผลักเธอลงกับพื้นปูนแข็งๆ เต็มแรงอย่างไม่ปรานีต่อหน้าต่อตานาง ลออยืนตัวแข็ง เบิกตากว้างอย่างตะลึงงันและพูดอะไรไม่ออก ก่อนถูกดึงถาดออกไปจากมือพร้อมคำสั่งเฉียบขาด

“ป้าไปทำแผลที่บ้านก่อนไป ทางนี้ผมดูแลเอง”

ประตูบ้านถูกดึงปิดหลังจากนั้นแทบจะทันที ในขณะที่กชนิภาพยายามลุกขึ้นจากพื้นแข็งกระด้างด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบที่เข่าทั้งสอง ร่องรอยการกระแทกและรอยแดงห้อเลือดที่เกิดทำให้เธอใจเสียและอดคิดไม่ได้ว่าเธออาจถูกฆ่าตายอยู่ที่นี่โดยที่สังคมภายนอกไม่รับรู้เลยก็ได้

เสียงวางถาดบนโต๊ะไม้ดังตึ้ง! ทำให้เธอสะดุ้งเฮือก เสียหลักล้มลงไปอีกหน หญิงสาวถัดกายหนีเมื่อเขาย่างสามขุมมาใกล้ กระทั่งแผ่นหลังชนกับขาเตียงและกำแพงเย็นยะเยียบ กชนิภาก็กอดตัวเองไว้และก้มหน้าลงต่ำอย่างเสียขวัญ

“ฉันคิดไว้แล้วว่าพ่อมันระยำยังไง ลูกก็คงสันดานเลวไม่ต่างกัน ป้าออดูแลเธอดีขนาดนี้ เธอยังทำร้ายแกได้ลงคออีกนะบัว!”

หญิงสาวขยับปากจะเถียงว่าบิดาของเธอไม่ใช่คนร้ายกาจอย่างที่เขาเข้าใจ!

และเธอไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายลออ..

หากแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นสบนัยน์ตาวามวาวด้วยไฟโทสะของคนที่ยืนข่มร่างเล็กจ้อยของตนอยู่ ทุกคำพูดก็จุกแน่นอยู่ในอกจนต้องก้มหน้าลงอีกครั้ง

กชนิภาสะดุ้งจนไหล่กระตุกเยือกเมื่อเขาทรุดลงนั่งตรงหน้า กลิ่นน้ำหอมผู้ชายราคาแพงโชยเข้าจมูก หอมกรุ่นในแบบบุรุษ...

แต่เธอคงจะเกลียดกลิ่นนี้ไปจนตาย!

หญิงสาวอุทานในคอเมื่อฝ่ามือแข็งราวศิลายื่นมือบีบคางเธอเชยขึ้นให้มองสบตา มือน้อยพยายามดึงมือเขาออกจากหน้า แต่ก็หาได้มีผลใดๆ ไม่

“พ่อเธอหนีไปไหน บอกมา!”

กชนิภาส่ายศีรษะ น้ำตารินรดหลังมือหนา หากแต่กลับทำให้เขาบีบคางเธอแรงขึ้นอีก

“อย่ามาโกหก! เธอต้องรู้อะไรบ้าง เธอเป็นลูกสาวมันนี่ มันมีญาติโกโหติกาอยู่ที่ไหนอีกเธอต้องรู้!” เขาออกแรงดันจนศีรษะด้านหลังเธอชิดกำแพง แต่กชนิภาก็ยังคงเม้มปากแน่น ก่อนหลับตาลงอย่างอ่อนแรง โดยไม่มีคำตอบใดจะให้เขา

จักรธนดึงมือออก ก่อนผุดลุกพรวดขึ้นยืนเต็มความสูง ขณะก้มลงมองเธออย่างเหยียดหยัน

“ใจแข็งนัก ก็เตรียมตัวเจอนรกบนดินเลยแล้วกัน!”