“มึงนี่แม่ง...” ผมโวยวายทันทีที่หย่อนตัวลงนั่งโซฟาภายในห้องผู้อำนวยการอย่างไอ้เฟลม
“มึงจะโวยกูไม่ได้นะ ดูสภาพมึงดิ ถ้ากูเป็นเมียกูก็ไม่คุยด้วย สำส่อนโคตร” ไอ้เฟลมมันส่ายหัวใส่ผม หลังจากที่มันใช้สายตาลากยาวมาที่ต้นคอของผม
“เอ้า! ไอ้นี่”
“กูพูดเรื่องจริง มึงมีเมียแล้วควรให้เกียรติเมียบ้าง ไม่มีใครอยากโดนหยามหรอก มึงลองให้พีชเอากะคนอื่นไหมล่ะ แบบที่มึงทำอยู่” ไอ้เฟลมมันนั่งที่เก้าอี้ของมัน แล้วมันก็เริ่มพล่าม
“กูรู้ว่ามึงไม่อยากรักใคร แต่มึงอย่าลืมว่าตอนนี้มึงรู้สึกกับพีชไปแล้ว อย่าทำเมินให้มาก ทำร้ายตัวเองเปล่า ๆ”
“มึงก็รู้ว่าอริและคู่แข่งทางธุรกิจกูเยอะ ถ้าพวกมันรู้ว่ากูมีพีช ชีวิตพีชไม่ปลอดภัยแน่ ๆ” ผมบอกพร้อมกับเอนตัวลงนอนที่โซฟาใหญ่
เมื่อคืนหนักไปหน่อย ผมก็เลยเพลีย
“อำนาจอยู่ในมือ แค่ปกป้องผู้หญิงที่มึงรัก มึงจะทำไม่ได้เลยหรือไง” ไอ้เฟลมทักท้วง
“ได้ แต่กูไม่อยากเอาชีวิตพีชมาเสี่
