วิมานในฝัน...1/2
980 คำ
หนึ่งเดือนต่อมาเพื่อน ๆ ก็ได้เห็นน้องมีมี่หรือมนต์มีนา พริตตีคนสวยนักศึกษาสาวปีสามนั่งรถสปอร์ตหรูมากับจวิน ซึ่งถ้าจะนับระยะเวลาการจีบก็ยังถืออยู่ในช่วงเวลาที่กรภพท้าพนันไว้ จากนั้นอีกสองสัปดาห์จวินก็พามนต์มีนาไปล่องเรือเล่นที่ภูเก็ต สร้างความประทับใจให้แก่หญิงสาวยิ่งขึ้นไปอีก ผู้หญิงจำนวนไม่น้อยที่ต้องมนตร์เสน่ห์ของผู้ชายที่พาไปล่องเรือชมพระอาทิตย์ตกสองต่อสองแบบนี้ และมนต์มีนาก็เช่นกัน
ความจริงแล้วจวินก็ไม่ได้อยากได้เรือยอช์ตที่กรภพพนันไว้นักหรอก เขาสนใจแค่ตัวของผู้หญิง ของอย่างอื่นเขามีปัญญาซื้อเองโดยไม่ต้องขอจากใคร ที่ตัดสินใจรับคำท้าของเพื่อนก็เพราะความคึกคะนองในตอนนั้นก็แค่นั้นเอง ไม่มีอะไรซับซ้อน
ตอนคบกับมนต์มีนาใหม่ ๆ จวินแทบไม่โผล่หัวไปให้กลุ่มเพื่อนได้เห็นหน้าเห็นตา นัดดื่มมันก็ไม่มา จนถูกแซวในกลุ่มไลน์ว่าเขาติด xx อย่างหนักถึงขั้นขาดการติดต่อกับเพื่อนไปพักใหญ่ และพักใหญ่นั้นก็เป็นปีทีเดียว
มีบ้างที่จวินเข้ามาอ่านข้อความกว่าพันข้อความที่มีการแจ้งเตือนเข้ามา พออ่านใจความทั้งหมดทั้งมวลที่เพื่อนมันคุยกันก็เป็นเรื่องของเขาทั้งนั้น ไม่ว่าจะแซวหนักแซวแรง บ่น ด่า จนจวินต้องพิมพ์ตอบกลับไปบ้างว่า
จวิน : กูทำงานด้วยเว้ย พวกเหี้ย ไม่ได้ติด xx อย่างเดียว
: ไอ้สัส
เพื่อนในกลุ่มอีกสี่คนที่จวินมาตอบก็ทยอยกันส่งข้อความมา หากแต่จวินในตอนนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก พวกมันจะพูดจะคุยอะไรกันก็ช่างแม่ง เขาไม่ถือสาหาความหรอก
นับจากวันนั้นกรภพและเพื่อนในกลุ่มก็ไม่คิดว่าจวินที่บอกจะจีบพริตตีสาวไว้เป็นผู้หญิงชั่วคราวจะยาวนานมาถึงสี่ปี เวลาสี่ปีนี่ความรู้สึกอะไร ๆ มันเปลี่ยนแปลงไปหรือยัง
สำหรับผู้ชายคงไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลง เพราะไม่ได้เอาความรู้สึกมาลงเล่นกับความสัมพันธ์นี้ตั้งแต่แรก คิดเพียงว่าที่อยู่ด้วยกันได้คงเพราะความเคยชินมากกว่า แต่สำหรับผู้หญิงที่เริ่มจากความเชื่อใจ ไว้ใจ จนกลายมาเป็นมอบหัวใจให้ทั้งดวง รักที่เริ่มจากหนึ่งจนมาถึงร้อย ทุกการกระทำมันมีผลต่อชีวิตแน่นอน
จวินดึงความคิดของตัวเองกลับมาที่หัวข้อสนทนาแล้วส่ายหน้า พร้อมกับถอนลมหายใจออกมา
“มึงไม่ต้องพนันอะไรกับกูแล้วไอ้กร กูไม่อยากได้อะไรของมึงทั้งนั้น”
“อ้าว ถ้ามึงไม่เลิกกับมี่ มึงก็ไม่มีวันได้อิสระที่มึงคิดถึงน่ะสิวะ”
จวินได้แต่ทอดถอนลมหายใจตอบไม่ได้ว่าจะเอายังไงต่อ แต่ที่คิดตอนนี้คือ อยากจะเลิกกับหญิงสาวแน่ ๆ ติดอยู่ที่ว่าจะบอกเลิกกับเธอด้วยวิธีไหนถึงจะเป็นการจากลากันด้วยดีทั้งสองฝ่ายแบบไม่ต้องคิดอาฆาตแค้นกันในภายหลัง สำหรับเขาไม่มีอะไรแน่ ๆ แต่ฝ่ายหญิงนี่สิ
ตอนที่เขาพบกับเธอนั้น มนต์มีนากำลังเรียนอยู่ปีสาม ทำงานเป็นพริตตีไปด้วย เรียนไปด้วย ชีวิตเธอขาดเสาหลักเพราะทั้งพ่อและแม่เสียชีวิตในเวลาไล่เลี่ยกันตั้งแต่เธอยังเรียนอยู่มัธยมปลาย ญาติที่เหลืออยู่ก็แค่ลูกพี่ลูกน้องทางฝั่งพ่อซึ่งก็ไม่ได้ติดต่อกันบ่อยนัก เพราะต่างคนก็ต่างต้องทำงานหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องของตัวเอง จวินจึงเกิดความรู้สึกสงสารและเห็นใจเธอ ไม่ใช่ว่าเขาติด xx อย่างที่เพื่อนมันด่ากันมันปากในกลุ่มหรอก
ที่พวกมันพูดก็...มีส่วน...แต่ไม่ทั้งหมด เข้าใจไหมว่าไม่ใช่ทั้งหมด เขาไม่ได้ติด xx ของมนต์มีนา ไม่!
เมื่อทั้งคู่ได้ทำความรู้จักกัน จวินก็ชอบนิสัยที่อ่อนหวาน แต่เข้มแข็งของหญิงสาวขึ้นมา ช่วงแรกที่คบกันจะว่าจวินหลงมนต์มีนาจนโงหัวไม่ขึ้นก็ว่าได้ ไม่รู้ว่าหญิงสาวร่ายมนตร์บทไหนใส่เขาเพราะเขาถึงขนาดขับรถเทียวรับเทียวส่งเธอไปทำงานและไปมหาวิทยาลัยเกือบทุกวัน แต่ช่วงที่เขามีงานมากและไปรับไปส่งเธอไม่ได้เธอต้องใช้รถสาธารณะ เขาจึงส่งเธอไปเรียนขับรถและซื้อรถซีดานญี่ปุ่นให้เป็นของขวัญวันเกิด แถมยังให้เงินรายเดือนใช้ บอกว่าเป็นค่าน้ำมันอีกด้วย
สองปีกว่าที่มนต์มีนาเรียนจบออกมา เธอมีงานทำไม่ขาดช่วง แถมเงินเดือนแต่ละเดือนเขาก็โอนเข้าบัญชีให้ไม่ขาด รถเธอก็มีขับ ถ้าจะเลิกกันไปมนต์มีนาก็ไม่น่าจะมีอะไรเสียหายหรือจะมาเรียกร้องอะไรจากเขาอีก ที่ผ่านมาเขาก็ให้ของที่จำเป็นต่อการใช้ชีวิตกับเธอไปไม่น้อยหรือจะเอาอะไรที่มากกว่านั้น?
คนที่จวินจะจับมือเดินเข้าประตูวิวาห์ จัดงานแต่งงานใหญ่โตในอนาคต ไม่ใช่ผู้หญิงที่ชื่อมนต์มีนาอย่างแน่นอน มันไม่ได้อยู่ในความคิดของจวินมาตั้งแต่ต้นแล้ว
มันเป็นภาพในความฝันของมนต์มีนาเพียงคนเดียวเท่านั้น
คนหนึ่งคิดถึงแต่วันจบเมื่อความท้าทายที่มีหมดไปจากใจแล้ว แต่อีกคนวาดฝันถึงอนาคตที่มีร่วมกัน ความรู้สึกของคนทั้งสองสวนทางกันมาตั้งแต่วันแรกแล้ว
^
^
^
***โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณค่า
- ผู้เขียน
