บทที่ 6 ของราคาถูก
1052 คำ
“นานแค่ไหนคะ...” ไม่ตอบรับทันที รินลณีถามกลับเผื่อไม่ได้รับความเป็นธรรม “ถ้าเกิดว่าได้นาฬิกาคืน จะปล่อยฉันไปไหมคะ”
“แล้วเธอคิดว่าจะได้คืนไหมล่ะ มาถึงขนาดนี้แล้วเธอคิดว่าไอ้อีที่เอาไปยังเก็บไว้อยู่งั้นเหรอ” เธอเห็นด้วยกับเขา จอยคงไปขายทอดตลาดมืดแล้ว
“แล้วนานแค่ไหนคะ”
“หึ เธอคิดว่าตัวเองมีค่าแค่ไหนล่ะ มีค่าเทียบเท่าเงิน 20 ล้าน ค่านาฬิกาฉันไหม” เขาถามแบบนี้ก็เล่นเอาจุกไม่น้อย
“ไม่มีหรอกค่ะ ฉันรู้ตัวว่าไม่ได้มีค่าขนาดนั้น” รินลณีก้มหน้าลงมองพื้น ทว่าคำพูดของเธอทำให้เขาไม่พอใจสักเท่าไหร่ อย่างน้อยคนเราก็ต้องเห็นคุณค่าของตัวเองบ้าง หวงศักดิ์ศรีตัวเองบ้าง ไม่ใช่ว่าพูดอะไรก็ยอมไปเสียหมดทุกอย่าง
“แล้วนานแค่ไหนคะ”
“ก็จนกว่าฉันจะเบื่อ” เขาว่าอย่างส่ง ๆ เงินก็ไม่ได้คืน “เดี๋ยวเธอบอกรายละเอียดคนที่เอานาฬิกาไปกับลูกน้องฉัน”
“ค่ะ...” เธอก้มหน้าลง ข่มเปลือกปิดลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา จริง ๆ ก็เลือกเดินทางนี้เอง ยอมรับทุกข้อผิดพลาด ขอแค่ไม่ต้องเข้าคุก...ไม่ให้แม่ผิดหวังซ้ำซากก็พอ
เวลาต่อมา...
“ให้แพรวไปจัดการเรื่องเสื้อผ้า ที่พัก ของกิน แล้วก็ไปจัดการเรื่องคนที่เอานาฬิกากูไป ไปถามเธอว่าเป็นใคร จับพิรุธด้วย” ภูริค้อมศีรษะรับคำสั่งนาย ก่อนจะเดินออกไปทำตามคำสั่ง ปล่อยให้เจ้านายหนุ่มนั่งมองกองเอกสารที่อยู่บนโต๊ะทำงาน
...ตึกสูงตามสิบชั้นเป็นบริษัทเทคโนโลยี ผลิตและลงทุนเกี่ยวกับสินค้าอิเล็กทรอนิกส์ การใช้งานผ่านระบบสั่งการอัตโนมัติทุกรูปแบบ เช่น เครื่องใช้ไฟฟ้าในครัวเรือนสั่งการด้วยเสียง เครื่องมือสำหรับระบบรักษาความปลอดภัย อุปกรณ์สแกนใบหน้าแม่นยำขั้นสูง เป็นต้น ซึ่งเป็นการพัฒนารูปแบบการใช้งานทางเทคโนโลยียุคใหม่
ธันวานั่งมองหน้าจอคอมพิวเตอร์พร้อมกับจิตใจที่ล่องลอย ช่วงนี้เขาต้องเคลียร์งานหลายอย่างก่อนจะลาออกจากการเป็นประธานบริษัท เพื่อให้ผู้ถือหุ้นคนอื่นขึ้นมาบริหารงานแทน เนื่องจากว่าเขาต้องไปเล่นการเมืองตามที่คนเป็นพ่อสั่ง
ธันวาไม่ชอบสักเท่าไหร่ แม้จะประสบความสำเร็จทุกด้านในชีวิต คนเป็นพ่อก็ไม่ได้เห็นดีเห็นงามให้เขาทำธุรกิจตามที่ชอบ เพราะท่านโหยหาอำนาจไม่จบไม่สิ้น ชายหนุ่มเรียนจบปริญญาเอกด้านการบริหาร ระหว่างเรียนได้ก่อตั้งบริษัทเทคโนโลยีเล็ก ๆ ขึ้นมาตามความชื่นชอบด้านเทคโนโลยี แม้นไม่ได้เรียนวิศวะฯตามความฝัน แต่ก็มีเงินจ้างวิศวะฯเก่ง ๆ ทั้งไทยและต่างประเทศ เขาบริหารงานจนบริษัทเติบโตสามารถเข้าตลาดหลักทรัพย์ได้ แต่คนเป็นพ่อก็ไม่ได้ดีใจ ไม่ร่วมยินดีกับเขา เพราะพ่อชอบเล่นการเมืองมาก มากจนถึงขั้นบ้าอำนาจเลยก็ว่าได้
...ชายหนุ่มไม่ใช่คนใฝ่หาการใช้ชีวิตแบบครอบครัวมาแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ไม่คิดว่าทั้งชีวิตนี้จะเอาผู้หญิงแค่คนเดียวไปจนตาย เขาไม่อยากมีทายาท ไม่อยากแต่งงาน สิ่งเดียวที่ต้องการคือการทำงาน ทำงานและ...ผู้หญิงก็แค่ทางผ่านสนองอารมณ์ความต้องการชั่วขณะ เป็นทางผ่านให้เขาไปสู่จุดหมายก็แค่นั้น
ทั้งชีวิตนี้ไม่คิดจะหยุดอยู่ที่ใคร แม้นว่าพ่อจะย้ำนักย้ำหนาว่าให้เขาพอแล้วแต่งงานซะ เพิ่มความน่าเชื่อถือให้กับประชาชน แต่เขาก็ไม่ได้คิดว่าจะลงหลักปักฐานกับใคร แบบนี้แหละชอบใจ เปลี่ยนผู้หญิงไปเรื่อย ๆ แบบนี้ดีกว่า
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดึงสติให้กลับมา ชายหนุ่มส่ายหน้าเบา ๆ เมื่อไม่สามารถหยุดคิดเรื่องของรินลณีได้ สงสัยคืนนี้ต้องรีบกลับไปทดลองสินค้า จัดหนักจัดเต็มให้กับสิ่งที่เธอทำ บังอาจเหลือเกินที่มาแหย่จมูกเขา
“ขออนุญาตเข้าไปนะคะ” เสียงเล็กของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ก่อนที่บานประตูจะถูกเปิดออก เป็นแพรวผู้ช่วยเลขาฯของเขาเอง ซึ่งเธอไม่ได้มีหน้าที่ดูแลงานนักหรอก ส่วนใหญ่จัดการเรื่องผู้หญิงให้เขาเสียมากกว่า
“ดิฉันพาคุณรินลณีไปซื้อเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัว เรียบร้อยแล้วนะคะ หมดไปห้าพันบาทค่ะ”
“ห้าพัน?” เขาละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำว่าห้าพันบาท ปกติซื้อของให้ผู้หญิงทีเขาหมดไปหลายหมื่น เป็นแสนก็มี “ซื้อของอะไรบ้าง ทำไมหมดแค่ห้าพัน”
“เอ่อ...เธอไม่ยอมซื้อของในห้างฯค่ะ บอกว่ามีเสื้อผ้าที่อยากได้อยู่ในตลาดแต่ไม่มีเงินซื้อ พอได้ยินว่าคุณให้ไปซื้อเสื้อผ้า เธอก็เลยอยากซื้อที่ตลาดนัดค่ะ”
“หืม...เสื้อผ้าตลาดนัดงั้นเหรอ” เขาย่นจมูก รู้สึกว่ามันไม่ใช่ที่ของเขา “บ้าบอ ฉันไม่นอนกับผู้หญิงใส่เสื้อผ้าตลาดนัดหรอกนะ เธอไม่รู้งั้นสิ”
“เอ่อ...” แพรวพูดไม่ออก เธอรู้ดีว่าเจ้านายหนุ่มชอบผู้หญิงแบบไหน แต่รินลณีก็ดื้อมาก “ขอโทษค่ะ พอดีเธอชอบค่ะ”
“ไม่ ฉันไม่ชอบ เธอควรเอาฉันเป็นหลักสิ” น้ำเสียงของเขาไม่พอใจอย่างชัดเจน ไม่อยากโมโหสักเท่าไหร่เพราะอีกหนึ่งชั่วโมงต้องเข้าประชุมแล้ว
“เอ่อ งั้นเดี๋ยวดิฉันจะเอาไปทิ้งแล้วซื้อใหม่ให้เธอเลยนะคะ”
“อือ บอกให้อาบน้ำแต่งตัวรอฉันด้วย เย็นนี้หลังเลิกประชุมฉันจะเข้าไปหา”
“ได้ค่ะ” แพรวค้อมศีรษะรับคำสั่งจากคนเป็นนาย ขณะเดียวกันเจ้าของห้องนั้น...ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากพลางยกมือขึ้นลูบปลายคาง ไม่รู้ว่าเป็นอะไร แต่ว่ารู้สึกตื่นเต้นอยากให้ถึงช่วงเย็นไว ๆ เพื่อจะได้จัดหนักจัดเต็มอย่างที่คิดไว้...
- ผู้เขียน
