บทที่ 5 เจอกันอีกครั้ง
1597 คำ
รินลณีกังวลใจไปต่างนานา เธอยังติดต่อจอยไม่ได้เลย ความกลัวทำให้คิดไปต่าง ๆ นานาว่าอีกฝ่ายอาจจะหนีไปแล้วก็ได้ น้ำตาสีใสไหลอาบแก้ม ร่างบางพยายามดิ้นเมื่ออีกฝ่ายลากเธอขึ้นมาบนเพนส์เฮ้าส์สุดหรู บานประตูบานใหญ่สูงมากกว่าสองร้อยเมตรนี้ทำให้เธอหวั่นใจ ร้องไห้ไม่หยุดทั้ง ๆ ที่ชายฉกรรจ์กลุ่มนี้ยังไม่ทันได้ทำร้ายร่างกายของเธอแม้แต่น้อย
...ไม่นานบานประตูขนาดใหญ่ก็ถูกเปิดออกหลังจากมีคนกดออดไม่ถึงสามวินาที ราวกับว่าบุคคลทางด้านในกำลังรออยู่อย่างไงอย่างนั้น
“ฮึก อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันขอโทษ ฮือ~” รินลณีร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว คนพวกนี้ยิ่งกว่าพวกมาเฟียเสียอีก
“มาแล้วครับนาย” แต่ก็ไม่มีใครสนใจเธอแม้แต่คนเดียว หญิงสาวน้ำตาไหลพราก มองแผ่นหลังหนาของผู้ชายคนหนึ่ง ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ หันมาพร้อมกับแสยะยิ้มร้ายกาจให้เธอ
“หึ ไง...ช้ากว่าที่คิด ที่เราจะได้เจอกันอีกครั้ง” ว่าพร้อมกับย่างเท้าเข้าหา ยกมือขึ้นบีบกรามของเธอจนปากเล็กยู่เข้าหากัน
“อื้อ~” เขามีแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ ชายหนุ่มไม่ได้อยากทำร้ายร่างกายผู้หญิงนักหรอก แต่เธอคือนางตัวแสบ!
“ออกไป พวกมึงออกไปก่อน” มีคนเยอะเกินไป เขาจะพูดจะทำอะไรเดี๋ยวเสียภาพลักษณ์ หากพ่อรู้ว่าเขาถูกผู้หญิงหลอก มีหวังโดนด่ายับแน่
“เธอกล้ามากที่ทำอย่างนี้กับฉัน!” พอลูกน้องออกไปจนหมดชายหนุ่มก็เอ่ยพูดขึ้น เขาเค้นเสียงออกมาจนเส้นเลือดที่คอขึ้นเป็นเอ็น
“ฉะฉันขอโทษ ฮึก ฉันต้องการใช้เงิน ดะเดี๋ยวหามาคืนนะคะ ฮึก ฉันขอโทษ” เธอเอาเงินจากเขาไปแค่ห้าพัน ส่วนที่เหลือที่นำไปจ่ายหนี้นั้นเป็นของพี่สาวอย่างจอย
“เงินมาคืน? ...เธอเอานาฬิกาไปขายทอดตลาดแล้วงั้นสิ” เขาขยับเข้าหา ธันวาใช้สายตาสำรวจเรือนร่างของเธออย่างเปิดเผยแม้นว่าเธอจะแต่งกายมิดชิดด้วยเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวก็ตามแต่ ทว่าร่างบางเมื่อคืนยังทำให้เขาตราตรึงใจไม่หาย
“นะนาฬิกาเหรอคะ ฉันไม่ได้เอาไปนะคะ”
“ไม่ได้เอาไป เธอคิดจะโกหกฉันเรอะ!!!” ตะคอกออกมาเสียงดังลั่นจนอีกฝ่ายถึงกับต้องหลับตาปี๋ด้วยความหวาดกลัว
“ฮึก พี่จอย...อึก ฉะฉันเอาให้คนอื่นไปแล้ว” เธอไม่อยากสาวไปถึงตัวของพี่สาวคนสนิทเลย แต่ด้วยความหวาดกลัวทำให้หลุดปากพูดออกไป
“คิดว่าฉันจะโง่เชื่อเธอหรือไง เธอกำลังจะบอกว่าเธอทำกันหลายคนงั้นเหรอ” ยิ่งคิดแบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกขายหน้า เขาถูกเธอลบเหลี่ยมงั้นหรือ
“ฮึก ฉันขอโทษ ฮืออ~” ยกมือพนมไหว้ เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยทำเรื่องผิดแบบนี้มาก่อน
“เอามาคืนสิ นาฬิกาปาเต็กของฉัน” เขามีนาฬิกาหลายเรือน เรือนนี้เป็นเรือนที่ชอบมากที่สุด ใส่ออกงานบ่อย ใส่เป็นปกติแทบทุกวัน ทว่า
“ตอนนี้นาฬิกาไม่ได้อยู่กับฉันค่ะ อึก”
“หึ หมายความว่าเธอเอาไปขายแล้วงั้นสิ”
“มะไม่ใช่นะคะ” รินลณีพยายามตั้งสติให้มาก เงินของเขาก็จะหาให้คืน ส่วนนาฬิกาก็จะให้คืนเช่นกัน แต่ว่ามันไม่ได้อยู่กับเธอ
“เดี๋ยวฉันติดต่อหาพี่สาวที่ฉันรู้จัก เอามาคืนค่ะ”
“เธอทำกันเป็นแก๊งจริง ๆ ด้วย” เขาพูดคนเดียวเสียมากกว่า ธันวารู้สึกเสียศักดิ์ศรีที่โดนแก๊งต้มตุ๋นหลอก
“ฉันขอโทษค่ะ แต่นาฬิกาฉันไม่ได้เอาไปจริง ๆ นะคะ ฉันเอาไปแค่เงินห้าพัน”
“หึ...แล้วเธอรู้ไหมว่านาฬิกาของฉันราคาเท่าไหร่” รินลณีได้ยินอย่างนั้นถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ แม้นว่าจะไม่รู้ราคาแต่ถ้าเขาพูดมาขนาดนี้มันต้องมหาศาลแน่ ๆ
“คือ...ฮึก ตั้งแต่เมื่อวาน ฉันยังติดต่อพี่จอยไม่ได้เลย ฮืออ~” ทรุดเข่าลงนั่งกับพื้น หลาย ๆ อย่างมันชัดเจนขึ้นมา จากที่ไม่อยากจะคิดตอนนี้ก็เริ่มคิดได้แล้วว่าตัวเองถูกหลอก
“อะไรของเธอ นาฬิกาฉันตอนซื้อมา 20 ล้าน ตอนนี้ราคาน่าจะขึ้นอีก”
“วะว่าไงนะคะ ยะยี่สิบล้าน” เงยหน้าขึ้นมองน้ำตานอง เอ่ยถามเสียงสั่น ถ้าราคานี้ให้เธอหาเงินทั้งชีวิตก็ไม่สามารถเอามาคืนเขาได้
“ใช่ ยี่สิบล้านบาท นาฬิกาของฉัน” ว่าเสียงเข้ม โน้มหน้าลงหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนพื้น
“ฮึก...ฉันไม่มีเลย ฉันถูกหลอกค่ะ” ยิ่งรับรู้ราคานาฬิกาภาพใบหน้าของพี่สาวคนสนิทตอนเห็นนาฬิกาก็ยิ่งเด่นชัดเข้ามาในหัวของเธอ เพราะตอนนั้น จอยดูตื่นเต้นมากที่ได้นาฬิกาเรือนหรูนั้นไป
“หลอก? ฉันต่างหากที่ถูกหลอก”
“ไม่ใช่ ฮึก พี่จอยเอานาฬิกาไป ตอนนี้ฉันก็ยังติดต่อไม่ได้ค่ะ แต่ว่าฉันเอาเงินสดของคุณไป...ห้าพันค่ะ” เธอสารภาพทุกอย่างออกมา พร้อมกับน้ำตาไหลพราก
“คิดว่าฉันจะโง่เชื่อเธอหรือไง ไปเอานาฬิกาฉันมา!!” เขาไม่เชื่อเธออีกต่อไป รินลณีล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงหยิบเอาโทรศัพท์ออกมา แต่พอเขาเห็นสภาพโทรศัพท์ของเธอก็ทำให้ชะงักไป
“ฉันขอโทรหาพี่จอยก่อนนะคะ” ลนลานกดเบอร์โทรศัพท์ ยิ่งมีสายตาคม ๆ จ้องมองก็ยิ่งลุกลี้ลุกลน ซึ่งอีกฝ่ายก็มองเธอด้วยแววตาสับสน อยู่ ๆ ก็มีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในหัวของเขา หรือเธอจะไม่ได้โกหก
...ธันวาเงียบไป เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้นวมตัวใหญ่ มองคนตัวเล็กที่กำลังต่อสายโทรศัพท์อยู่ เขาไม่ได้ต้องการเงินคืนเท่าไหร่นัก พูดได้เต็มปากว่าเงินจำนวน 20 ล้านสำหรับเขาไม่ได้เยอะมาก ชายหนุ่มสามารถหาเงินได้เยอะกว่านั้น
นานสองนานก็ไม่มีคนรับโทรศัพท์ รินลณีร้องไห้ไม่หยุด สะอื้นไห้ไม่คิดว่าพี่สาวที่สนิทใจจะทำร้ายเธอได้ลงคอ หลอกลวงให้เธอกลายเป็นเหยื่อก่อนจะชิ่งเอาของไป
เห็นอย่างนั้นก็รู้สึกเห็นใจ...อาจจะเป็นเพราะถูกใจเธอก็เลยใจอ่อนได้อย่างง่ายดาย
“คุณคะ ฉันขอไปตามพี่คนนั้นก่อนนะคะ” เธอว่าเสียงสั่น โทรยังไงก็ไม่ติด หญิงสาวเดินเข้ามาหา มองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน
“ไม่ต้อง ถ้าเธอไม่โกหก คนของฉันตามได้เร็วกว่าเธอตามอีก เดี๋ยวให้คนของฉันตามไป” เขาหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของตัวเอง ซึ่งเธอไม่ได้เอาโทรศัพท์ของเขาไปเพียงแค่ซ่อนไว้ในตู้กับพวกเสื้อผ้าของเขา
“งั้นเดี๋ยวฉันไปทำงานแล้วหาเงินมาคืนคุณนะคะ เงินห้าพันบาท” ต่อรองอย่างตรงไปตรงมา แต่ก็ได้รับเสียงหัวเราะเบา ๆ จากคนตัวโต ธันวาวางโทรศัพท์ลง
“หึ เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเธอทั้งหมดเหรอ เธอต้องอยู่นี่จนกว่าจะตามเอานาฬิกามาคืนได้ ถ้าเธอไปแล้วหัวหมอหนีไปกับพวกนั้นจะทำยังไง”
“ฉันไม่หนีหรอกค่ะ” เธอว่าเสียงเศร้า หนีไปก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน ไหนจะแม่อีก “แต่ถ้าฉันไม่กลับบ้าน แม่ฉันต้องสงสัยแน่ ๆ เลยค่ะว่าทำไมฉันยังไม่กลับบ้าน”
“แม่? แม่เธอยังไม่รู้สินะว่าเธอเป็นแก๊งต้มตุ๋น” ดวงตาคู่สวยค่อย ๆ เบิกกว้างขึ้น เขาพูดอย่างกับจะเอาไปบอกแม่ของเธอ
“อึก ยะอย่าเอาไปบอกแม่ฉันเลยนะคะ” เขาเหยียดยิ้มมุมปากเมื่อนึกอะไรดี ๆ ออก “ฮึก อย่าแจ้งความจับฉันด้วยนะคะ ถ้าฉันติดคุก แม่จะอยู่ยังไง”
“แล้วเธอคิดว่ายังไงล่ะ ไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าจะได้นาฬิกาคืนไหม คดีลักทรัพย์เป็นคดีอาญายังไงก็ยอมความไม่ได้”
“ฮึก ฉันขอโทษค่ะ ให้ฉันทำอะไรฉันยอมทุกอย่าง” รินลณีร่ายยาวออกมาด้วยความรู้สึกกลัว เธอกลัวไปเสียหมด จากที่มั่นใจว่าเขาจะไม่แจ้งความแต่ตอนนี้เธอหวั่นใจไปเสียหมดทุกอย่าง
“หึ งั้นฉันมีข้อเสนอ” เขายิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้ ด้วยความที่หลังจากนี้จะไม่ได้ออกไปเที่ยวกลางคืนแล้วเพราะต้องรักษาภาพลักษณ์ การมีสาวสวยไว้ปรนนิบัติบนเตียงก็เป็นเรื่องที่ดี
“ขะข้อเสนอ ข้อเสนออะไรคะ” พอเขาเงียบไม่พูดอะไรต่อรินลณีก็เอ่ยถามเสียงสั่น หวั่นเกรงไปทุกสิ่งอย่าง
“ขายตัวให้ฉันสิ ชดเชยเงินที่เสียไป แลกกับรอดคุก ฉันจะปิดปากเงียบไม่บอกใคร”
“ขายตัว?” พึมพำออกมาเสียงแผ่วเบา ความเจ็บเมื่อคืนยังไม่จางหายเสียด้วยซ้ำ แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกเท่าไหร่นัก นี่เป็นทางรอดเดียวเสียด้วยซ้ำ...
- ผู้เขียน
