ชีวิตไร้ค่า
2067 คำ
ภาสกรชายหนุ่มหน้าหวานใช้เวลาขับหลายชั่วโมงเพื่อมาหาเพื่อน เหตุการณ์หลายๆอย่าง มันทำให้ภาสกรไม่ปักใจเชื่อเท่าไหร่ว่าโยษิตาเป็นคนฆาตกรรมริตา มันทำให้เขาเชื่อไม่สนิทใจ แต่ถ้าเกิดโยษิตาทำจริง อะไรคือเหตุจูงใจที่ทำแบบนี้ แต่ถ้าเกิดว่าเธอไม่ได้ทำ แล้วริตาฆ่าตัวตายจริงๆ เเล้วริตามีเหตุผลอะไรที่ทำแบบนั้น เขายังมองไม่เห็นว่ามีเหตุผลไหนที่ทำให้ริตาฆ่าตัวตาย ชีวิตของริตากับราชัน ก็มีความสุขดี ไม่น่ามีเหตุผลที่ต้องการที่จะจบชีวิตลง แต่ถ้าเกิดว่ามีคนอื่นทำเธอตาย แล้วทำไมกำไลแขนของโยษิตาถึงอยู่ที่นั่น ภาสกรครุ่นคิดอย่างหนักแต่ก็หาคำตอบเรื่องนี้ไม่ได้สักที แม้ใจครึ่งหนึ่งของเขาจะปักใจเชื่อว่าโยษิตาฆ่า แต่อีกครึ่งหนึ่งก็ไม่เชื่อว่าโยษิตาทำ ภาสกรถอนหายใจแรงๆก่อนจะเลี้ยวรถเข้าบ้านสวนของราชัน
"ไอ้ชันมึงอยู่ไหนวะ! ภาสกรตะโกนเรียกเพื่อนรัก ขณะที่กวาดสายตามองรอบๆบ้าน
" มาแล้วเหรอ"ราชันถือแก้วไวน์ พร้อมกับแกว่งไปมา เขาอยู่ในชุดธรรมดาเดินมาหาภาสกร ใบหน้าเรียบเฉย
" กูรีบมาเลยมึงนี่บ้าดีเดือดจริงๆ ทำไมมึงถึงทำเรื่องเลวร้ายได้ขนาดนี้ แล้วโยษิตาอยู่ไหน"
" อยู่ห้องข้างบน"
" มึงทำอะไรเธอหรือเปล่า"
"หึ!" ชายหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างเย้ยหยัน เมื่อเพื่อนรักถามหาคนสารเลวที่นอนอยู่ในห้อง ใบหน้าคมคายแสยะยิ้มร้ายทันที
"ไอ้ชัน! มึงหัวเราะแบบนี้กูยิ่งกลัว" ภาสกรทำสีหน้าเป็นกังวลทันที เขารีบก้าวเท้ายาวๆขึ้นไปข้างบน ชายหนุ่มรีบเปิดประตูเข้าไปในห้องของราชันทันที ภาพตรงหน้าคือโยษิตานอนอยู่บนเตียง มีผ้าห่มคลุมร่างอยู่ในสภาพหมิ่นเหม่ เสื้อผ้าถูกดึงทึงกระจัดกระจาย ที่นอนยับยู่ยี่ เปอะเปื้อนไปด้วยเลือด "ไอ้ชัน! มึงทำอะไรเธอ!!"
"ก็อย่างที่มึงเห็น มึงคิดว่ากูทำอะไรมันล่ะ!"
"มึงนี่มันจริงๆเลย"
" มันยังไม่ตายหรอก มันตายเร็วจะสนุกอะไร"
"ไอ้ชัน มึงทำเกินไปไหมวะ!" ภาสกรมองหน้าเพื่อนด้วยความไม่พอใจทันที สิ่งที่เพื่อนของเขาทำมันผิด และดูเหมือนจะผิดร้ายแรงเสียด้วย
"มันเป็นทาสกู ทำไมกูต้องสนความรู้สึกของมัน ชีวิตไร้ค่าสารเลวของมัน กูจะทำยังไงก็ได้! นี่มันแค่เริ่มต้น กูจะแก้แค้นอย่างสาสม"
"มึงข่มขืนเธอใช่ไหมไอ้ชัน ทำไมหน้าของเธอถึงได้ซีดเซียวขนาดนี้"
"แล้วมึงคิดว่าใครทำ กูนี่แหละทำมันเอง! "
"มึงรุนแรงกับเธอเกินไปนะไอ้ชัน การแก้แค้นไม่จำเป็นต้องข่มขืนเธอ มึงรู้ไหมว่ามันผิดกฎหมาย" ภาสกรเอ่ยกับเพื่อน พร้อมกับเข้าประคองร่างของโยษิตา ซึ่งตอนนี้ร้อนผ่าวด้วยพิษไข้ เนื้อตัวเขียวช้ำเต็มไปด้วยรอยขบกัด
"ก็ช่างกฎหมายสิ! กฎหมายบ้าบออะไรกัน แต่ก็ดีเหมือนกันที่มันเป็นแบบนี้ กูจะได้จัดการคนเลวๆแบบมันเอง และคนอย่างกูจะเอาคืนให้สาสมเลย"
"แล้วหลังเธอไปโดนอะไรมา! "
" กูตีมันเองแหละ! "ชายหนุ่มเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ
" ชัน มึงทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไงวะ! "
"ก็แค่ทาส ชีวิตไร้ค่าของมัน ไม่มีค่าอะไรสักนิด! คนที่ทำให้เมียกูตาย กูไม่จำเป็นต้องอ่อนโยน"เขาพูดพร้อมมองคนที่ภาสกรประคองอยู่อย่างเดือดดาล และเจ็บแค้นในหัวใจยิ่งนัก
"แต่เธอเป็นคนเหมือนกับมึงนะ มึงทำราวกับเธอไม่ใช่คน มันเกินไป!"
"หึ! คนเหรอ?! คนที่ฆ่าคนอื่นอย่างเลือดเย็นมันสัตว์เดรัจฉาน"ภาสกรไม่ได้สนใจเสียงพูดด้วยความกราดเกรี้ยวของเพื่อนรักเลยสักนิด เขาเพ่งพิศใบหน้าสวยหวานของโยษิตา ผู้หญิงบอบบางแบบนี้ จะใจร้ายฆ่าเพื่อนได้ลงคอเชียวหรือ เขากำลังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เรื่องที่ริตาฆ่าตัวตาย ริตาเธอถูกฆาตกรรมหรือฆ่าตัวตายกันแน่ แต่เธอมีเหตุผลอะไรล่ะที่ฆ่าตัวตาย ภาสกรครุ่นคิดอย่างหนัก แต่ก็หาคำตอบไม่ได้เลย
"ช่วยไปตามป้ามลแม่บ้านมึงมาดูแลเธอหน่อย ต้องรีบเช็ดตัวลดไข้ให้เธอ ถ้าไม่ทำเธออาจจะไข้สูงจนชักได้!"ภาสกรพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน
"ชักก็ชักไปสิ! ทำไมกูต้องสนใจมัน ส่วนป้ามลไม่อยู่ แกกลับบ้านไปหลายวันแล้ว ส่วนพวกคนงานกับลูกน้องกู ไปดูไร่ที่ตีนเขา"
"ไอ้ชัน!มึงนี่มันจริงๆเลย" ภาสกรกล่าวทิ้งท้าย แล้วรีบก้าวเท้ายาวๆลงมาข้างล่างเพื่อหาคนใช้ที่บ้านหลังนี้ เขารีบไปหลังบ้านก็เจอแม่บ้านวัยกลางคนกำลังเดินถือกระเป๋าเข้ามา
"อ้าวคุณภาสกร ไปไงมาไงคะ แล้วมีเรื่องอะไรถึงได้วิ่งหน้าตาตื่นมาเชียว! "ป้ามลวางกระเป๋าเอาไว้ พร้อมกับของกิน เธอพึ่งมาจากบ้านของเธอ หลังจากไปได้หลายวัน เธอรู้จักพัสกรเป็นอย่างดีเพราะเมื่อก่อนราชันเคยพามาที่บ้านสวนบ่อยๆ แต่ก็นานมามากแล้ว ป้ามลมีหน้าที่ดูแลบ้านสวนหลังนี้ กับคนใช้สาวๆอีก 3 คน
ส่วนครอบครัวราชันเองก็ไม่ค่อยได้มาบ้านสวนหลังนี้นานมากแล้วเช่นกัน แต่เรื่องเงินเดือนหรือค่าใช้จ่ายภายในบ้านแม่ของราชันหรือค่าต่างๆ คุณหญิงดวงแขคอยดูแลให้ทุกอย่างและโอนเข้าบัญชีของป้ามลตลอด พวกเธอมีหน้าที่ดูแลไร่กับบ้านสวน ส่วนเรื่องผลผลิตต่างๆ ส่งขายต่างประเทศโดยมีลูกน้องของคุณหญิงดวงแขดูแลอีกที
" ไหนไอ้ชันบอกว่าป้าไม่อยู่"
" ป้าพึ่งมา นี่ไงกระเป๋า! แล้วคุณชันมาอยู่ที่บ้านสวนหรือคะ"
"ใช่ครับ!"
"ทำไมเด็กพวกนั้นไม่โทรไปบอกเลย มันน่านัก! ป้าได้มาเร็วกว่านี้! สงสัยต้องเรียกมาด่าสักหน่อยแล้ว"
" เอาไว้ก่อนนะป้าเรื่องนั้น ไปช่วยผู้หญิงที่ไอ้ชันเอามาหน่อย ตอนนี้เธอไม่สบายมาก"
"งั้นไปเลยค่ะ"
ราชันกอดอกมองป้ามลที่เช็ดตัวให้หญิงสาวด้วยแววตาเย็นชา เขาไม่ได้รู้สงสารเขาเองสะใจด้วยซ้ำที่เห็นเธอเป็นแบบนี้ โยษิตาถูกเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว แต่ร่องรอยเขียวช้ำปรากฏอยู่ทั่วร่างกายของเธอ
"คุณชันทำเกินไปนะป้าว่า"
"นี่มันยังน้อยไป มันเป็นฆ่าริตา"
"คุณชันแน่ใจเหรอคะว่าเธอทำ! "
" ผมมั่นใจ มันเป็นคนทำ ถ้ามันตื่นขึ้นมา ให้มันไปช่วยป้าทำงานกับพวกคนงานในไร่ด้วย ถ้าทำเสร็จมาทำสวนหลังบ้านต่อ"
" แต่เธอไม่สบายหนักมาก แล้วแผลที่ถูกทำร้ายนี่อีก"ป้ามลเช็ดตัวให้โยษิตาด้วยความสงสาร ผู้หญิงตัวเล็กๆตรงหน้าถูกทำร้ายอย่างทารุณ เนื้อตัวเขียวช้ำ ยอดประทุมถันบวมเบ่งเพราะถูกขบกัด แผ่นกลังถูกตีจนเลือดไหล ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายอย่างราชันจะใจร้ายทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างโยษิตาได้ลงคอ
" ป้าได้ข่าวที่ริตาตายใช่ไหม"
"ป้าได้ข่าว ข่าวนี้ดังมากดาราสาวแถวหน้าฆ่าตัวตาย ข่าวดังครึกโครมขนาดนั้นไม่มีใครไม่รู้เรื่องนี้ อีกอย่างคุณหญิงดวงแขก็เล่าให้ป้าฟังหมดแล้ว ป้าเสียใจด้วยนะคะ เรื่องคนรักของคุณชัน"
"คนที่ป้าเช็ดตัวให้ มันคือฆาตกร! ริตาไม่ได้ฆ่าตัวตาย มันอยู่ในเหตุการณ์ทั้งหมด เวลาตายของริตาก็ตรงกับเวลาที่มันวิ่งออกมาจากคอนโดแล้วขับรถไปประสบอุบัติเหตุ กำไลที่มันเคยใส่ก็อยู่ในที่เกิดเหตุด้วย ผมมั่นใจว่ามันเป็นคนทำ "
"คุณชันคะ..." แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อโยษิตาก็รู้สึกตัวขึ้นมา ป้ามลเลยสนใจที่จะมาดูแลหญิงสาว และไม่พูดอะไรกับราชันไปมากกว่านี้ เพราะตอนนี้ราชันกำลังโกรธ ถ้าเกิดพูดอะไรทำให้เขาโกรธขุ่นเคืองใจ คนที่จะเจ็บตัวต้องเป็นโยษิตาแน่ๆ ป้ามลเลยเลือกที่จะเงียบแทน
"อืม..." โยษิตากระพริบตาถี่ๆให้เขากับแสง พร้อมกับจ้องมองหญิงวัยกลางคนที่เช็ดตัวให้เธอ ร่างกายของเธอตอนนี้ใส่เสื้อผ้าแล้ว แต่ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในร่างกายกับไม่ได้ลดน้อยลงเลย เธอกัดฟันฝืนค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นนั่ง แม้ร่างกายของเธออ่อนเปลี้ยเพลียแรงก็ตาม
" เป็นยังไรบ้างคะ! "
" มะ.. ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" โยษิตาพูดเสียงสั่นเครือ พร้อมกับเลียริมฝีปากแห้งผากของตัวเอง หญิงสาวหลบสายตาของซาตานร้ายที่จ้องมองเธอด้วยไฟโทสะ ที่พร้อมจะฆ่าแกงได้ทุกวินาที
"ดี! นังฆาตกรลุกขึ้นแล้วไปช่วยป้ามลทำงาน มึงไปพักอยู่บ้านพักคนใช้ ส่วนมึงไอ้กร ไปกินเหล้ากับกู" ชายหนุ่มกล่าวเสียงเหี้ยมแล้ว แล้วเดินไปจากห้อง โยษิตาน้ำตาล่วงริน มองตามร่างของราชัน เธอเกลียดตัวเอง เธอรู้สึกผิดเหลือเกินที่ทำร้ายริตา เมื่อได้รู้ความจริง และเธอถูกราชันตราหน้าว่าเป็นฆาตกร พร้อมกับทำร้ายเธอเจ็บหนัก มันก็สาสมกับกับความเลวที่เธอได้กระทำแล้ว ในเมื่อเข้าต้องการให้เธอชดใช้ เธอก็จะชดใช้ให้เขากับริตา
" ผมไปก่อนนะป้ามล ช่วยดูเธอหน่อยนะ ไอ้ชันมันบ้า! ผมจะมาพักที่นี่ ขอคิดอะไรหลายๆอย่างก่อน"
"คุณคิดว่าเธอฆ่าคุณริตาจริงไหม?"
"ผมเชื่อแค่50เปอร์เซ็นต์ครับ ผมไม่ปักใจเชื่อ100เปอร์เซ็นต์ ไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้ผมคิดแบบนี้ ผมขอหาหลักฐานเรื่องนี้ก่อน ผมไม่มั่นใจในหลายๆเรื่องเลยครับป้า ถ้าเธอฆ่าริตาจริงอะไรคือเหตุผลที่เธอทำ แต่ถ้าไม่ใช่เธอล่ะแล้วใครเป็นคนทำ"
" แล้วถ้าเกิดคุณริตาฆ่าตัวเองตายล่ะ"
" ผมก็คิดไม่ออกเลยว่าเธอมีเหตุผลอะไรที่ทำแบบนั้น"
" นั่นนะสิ"
" ผมไปก่อนนะครับป้า ผมจะมาพักสมองก่อนสักอาทิตย์นะครับ"
" ค่ะ" ป้ามลพยักหน้าให้ภาสกร ก่อนจะเดินมาหยิบยากับน้ำให้โยษิตา " กินซะนะ จะได้ไปไร่กัน แล้วหนูได้ทำร้ายริตาจริงๆไหม"
"หนูจำไม่ได้ ฮื่อๆ" หญิงสาวส่ายหน้าไปมา หญิงวัยกลางคนจ้องแววตาสวยของโยษิตา แววตาของเธอว่างเปล่า และดูเหมือนเธอไม่ได้โกหก
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องร้อง หนูประสบอุบัติเหตุใช่ไหม" " เธอเอ่ยถามหญิงสาว เท่าที่เธอสังเกตแผลที่หัวของโยษิตาก็ยังไม่หายดี เธอน่าจะเจ็บมาก่อนที่จะถูกราชันทำร้าย
"ฮื่อๆริตาฉันขอโทษ"เธอไม่ตอบคำถามของหญิงวัยกลางคนตรงหน้า เสียงสะอื้นร่ำไห้เอ่ยคำขอโทษด้วยความรู้สึกผิด หยาดน้ำตาของเธอไหลรินราวกับเม็ดฝนโปรยปราย ป้ามลมองโยษิตาด้วยความสงสาร ท่าทางของโยษิตาไม่ใช่คนที่จะมาเข่นฆ่าคนอื่นได้เลย เธอดูอ่อนเเอบอบบาง มันยิ่งทำให้เธอสงสัยว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ แต่ก็อย่างว่าแหละ! ถึงจะหน้าตาดูไม่เป็นผู้ร้าย แต่ก็เข่นฆ่าคนอื่นได้เหมือนในข่าว ที่ฆ่ากันตายไม่เว้นแต่ละวัน หวังว่าหญิงสาวน่าสงสารตรงหน้านี่จะไม่ได้ฆ่าคนรักของเจ้านายเธอ ป้ามลมองโยษิตาก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ
- ผู้เขียน
