ทารุนnc+
1713 คำ
"กรี๊ดดด!!" เธอกรีดร้องออกมาสุดเสียง เมื่อแก่นกายขนาดใหญ่ของชายหนุ่มเข้ามาภายในร่างกายของเธอ ทำให้รูสวาทของเธอฉีกขาดเป็นทางยาว พร้อมกับเลือดไหลรินเป็นทาง ความเจ็บปวดถูกกลั่นกรองเป็นหยาดน้ำตาเม็ดใสไหลรินอาบสองแก้มนวล
ปึก! ปึก! ปึก!
"อ๊า..." ราชันครางในลำคอเบาๆเมื่อกระแทกกระทั้นแก่นกายใหญ่เข้าไปในรูสวาทของหญิงสาวแรงๆ เมื่อความเสีนวซ่านรัญจวนเริ่มจู่โจมเขา โยษิตาสั่นเกร็งอย่างหนักร้องไห้อย่างน่าเวทนา
"กรี๊ด!!" เธอกรีดร้องออกมาสุดเสียง เมื่อซาตานร้ายที่ย่ำยีเธอ ใช้ฟันกัดไปที่ยอดประทุมถันบวมเบ่งของเธออย่างรุนแรงจนเลือดไหล "ได้โปรดอย่าทำฉัน ฮื่อๆ ได้โปรด"
"หึ! ชายหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคอด้วยความสาแก่ใจ เมื่อได้เห็นความเจ็บปวดของของหญิงสาวตรงหน้า เขาก้มงับประทุมถันของเธออย่างรุนแรงอีกครั้ง พร้อมกระแทกแก่นกายแรงๆใส่โยษิตา
" กรี๊ดดด!!! "
ปึก! ปึก! ปึก!
""กรี๊ด!! ยะ... อย่า ฮึก! พะ... พอได้แล้ว.. ฮื่อๆ" โยษิตาเอ่ยคำวิงวอนทั้งน้ำตา พยายามอ้อนวอนเขา แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับไม่สนใจคำวิงวอนนั้น ถ้าทำให้คนใต้ร่างเขาเจ็บปวดแทบขาดใจได้ เขาก็ยินดีที่จะทำ เขาต้องการให้เธอเจ็บปวด เขากางขาเธอกว้างกว่าเดิม แล้วกระแทกกระทั้นแก่นกายใหญ่เข้าไปแรงๆ ยิ่งโยษิตาดิ้นพล่าน เขาก็ยิ่งรุนแรง
ปึก! ปึก! ปึก!
"กรี๊ดดด!!"
"อ๊า แน่นมาก!" ชายหนุ่มคำรามเสียงดัง เมื่อเข้ากระแทกแก่นกายเข้าไปภายในร่างกายของโยษิตาจนสุดความยาวได้สำเร็จ เขามองแก่นกายที่ถูกอาบชโลมจนมันวาวด้วยเลือดพรหมจรรย์ของหญิสาว เขากระแทกแรงๆเพิ่มจังหวะรัวเร็ว จนทรวงอกของเธอกระพรื่มตามจังหวะที่เขากระแทก
ปึก! ปึก! ปึก!
"พะ... พอสักที... ฮื่อๆ" เธอเอ่ยเสียงแหบพร่าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม ความเจ็บปวดที่เขากระทำรุนแรงต่อเธอมันเจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ไหว ร่างกายของเธอเกร็งหนักมากกว่าเดิม
"พะ... อื้อ.." ราชันโน้มหน้ามาดูดดุนยอดอกของเธอ เขาตะโปมตวัดลิ้นดูดเลียราวกับสัตว์ป่าหิวกระหาย เขาใช้ฟันขบกัดไปตามอกอวบจนแดงเถือกบวมเป่งมากกว่าเดิม หญิงสาวดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวด
"กรี๊ดดด!! พอ... สักที ฮื่อๆ" เธอพยายามดิ้นรนเมื่อเขาใช้ฟันคมขบกัดไปตามเนื้อตัวเธอ ชายหนุ่มใช้มือรั้งท้ายทอยของเธอ ก่อนจะบดริมฝีปากลงบนปากเรียวเล็กอวบอิ่มของเธออีกครั้ง จุมพิตเร่าร้อนรุนแรงโยษิตาแทบขาดอากาศหายใจเพราะรสจูบของเขา โยษิตาเบือนหน้าหนีให้พ้นการกระทำของเขา
" พอสักที.. ฮึก! "ริมฝีปากบางเล็กเอ่ยคำวิงวอนด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย
ปึก! ปึก! ปึก!
เสียงกระแทกกระทั้นดังระงมไปทั่วห้อง ราชันแก้เชือกที่มัดมือของโยษิตาออก ก่อนจะเลื่อนมือมาจับเอวคอดของเธอเอาไว้แน่น พร้อมถาโถมแรงกายใส่เธอแรงๆ
" พะ.. พอแล้ว.. ดะ.. ได้โปรด" เธอเอ่ยทั้งน้ำตา ราชันประกบริมฝีปากของเธออย่างรุนแรง ฟันกระทบกันจนเลือดไหล หญิงสาวใช้มือผลักใบหน้าคมคายให้พ้นใบหน้าของเธอ
"เพี๊ยะ!" เขาฟาดฝ่ามือหน้าลงใบหน้างามของโยษิตาอย่างรุนแรง ใบหน้าขาวแดงเถือกเลือดไหลซึมที่มุมปาก ความเจ็บปวดรวดร้าวที่เกิดร่างกายของเธอตอนนี้ มันทำให้เธอแทบทนไม่ไหว เธอเจ็บปวดไปทั้งร่างกาย
"เป็นแค่ทาสอย่ามาทำแบบนี้กับกู อีฆาตกร!"
"ฮื่อๆ" เหมือนหนามแหลมทิ่มแทงหัวใจของหญิงสาวซ้ำๆ เมื่อเขาตอกย้ำว่าเธอเป็นคนฆ่า เธอจะอยู่กับความผิดบาปแบบนี้ไปตลอดชีวิตได้อย่างไร เธอจะใช้ชีวิตโดยไม่รู้สึกผิดได้อย่างไรกัน
"อื้อ" เขาบดขยี้ริมฝีปากของเธออีกครั้ง แม้หญิงสาวพยายามฝืนและเบือนหน้าหนีอย่างรังเกียจแต่ก็ไม่มีทางหนีพ้น ราชันตะโปมจูบเธอพร้อมกับกัดปากของเธอแรงๆจนเธอยอมอ้าปาก ชายหนุ่มสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปาก เพื่อละเลียดชิมรสหวาน
ปึก! ปึก! ปึก!
"ฮึก!" หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินอาบแก้มเป็นทาง ราชันผละริมฝีปากก่อนจะเลื่อนมือมาบีบที่ลำคอขาวของโยษิตาพร้อมกับบีบแรงๆ
"อ๊า.." เอวสอบสะบัดสะโพกรัว เขาเร่งจังหวะพร้อมกับบีบเค้นที่ลำคอของหญิงสาว ความเสียวซ่านเกิดขึ้นรุนแรง แม้หญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างจะอ้อนวอนร้องไห้อย่างน่าเวทนา เพราะเจ็บปวดจากการกระทำป่าเถื่อนรุนแรงของเขา ไฟปรารถนารุนแรงที่เกิดขึ้นในกายเขา มันก่อตัวรุนแรงไม่อาจทำให้มอดดับได้ หากเขาไม่ได้ปลดปล่อย เขาขยับสะโพกรัวเร็วเสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังระงมไปทั่วห้อง
"ฮึก!" หญิงสาวพยายามดิ้นรนเมื่อถูกบีบเค้นลำคออย่างหนัก เธอเริ่มจะขาดอากาศหายใจ เธอใช้กำปั้นเล็กๆทุบไปที่อกของชายที่ขยับร่างกายสอดใส่ร่างกายของเธอแรงๆทันที ราชันกระแทกกระทั้นรุนแรงร่างกายของเธอสั่นเกร็ง สติของเธอเริ่มเลือนลาง ตายก็ดีจะได้ชดใช้สิ่งที่ทำกับริตา
' เธอจะได้ไม่รู้สึกผิดบาปแบบนี้อีก'
หญิงสาวคิดได้ดังนั้นก็หยุดมือที่ทุบตีอกแกร่งของราชัน พร้อมกับหลับตาลง
"อย่าคิดว่ามึงจะตายง่ายๆ กูไม่มีวันยอม ความตายมันเร็วไปสำหรับคนแบบมึง!" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับคลายแรงบีบ
"แค่กๆ! ได้โปรด... ฮึก! พอสักที... ฮื่อๆ" เธอพยายามดิ้นรนครั้งสุดท้ายและผลักเขา แต่เหมือนมันจะไม่ช่วยอะไร ยิ่งเธอพยายามดิ้นรนเขาก็ยิ่งรุนแรงกับเธอ เอวสอบของเขายังคงกระแทกความเป็นชายใส่เธอครั้งแล้วครั้งเล่า กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งจนรู้สึกอยากจะอาเจียน ยิ่งเธอดิ้นรนเขายิ่งรุนแรง และรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ปึก!! ปึก!! ปึก!!
"อ๊า... "ราชันเชิดหน้าครวญครางตอนนี้เขาใกล้จะถึงฝั่งฝันเต็มที เขากระแทกเร็วๆรัวๆ
"อ๊าาา" เขากระตุกเกร็งพร้อมฟุบลงอกอวบของเธอ เขาปล่อยสายธารน้ำรักเข้าไปในตัวเธอทุกหยดหยาด
ผ่านไปอีกหลายชั่วโมง
ปึก! ปึก! ปึก!
"พะ... พอสักที... ฮึก" หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ริมฝีปากบางสั่นระริกเอ่ยความอ้อนวอน เธอนอนหายรวยรินอย่างหมดแรง
" หึ!" ราชันแสยะยิ้มร้ายกาจ พร้อมกับกระแทกแก่นกายใส่คนร่างเล็กไม่หยุด เขาปล่อยน้ำรักใส่เธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า พร้อมกับมองร่องรอยเขียวช้ำที่เขาทำกับเธออย่างสะใจ
"ได้โปรด! ฮึก!" หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างแผ่ว เปลือกตาของเธอหนักอึ้ง สติเธอเริ่มเลือนลาง ร่างกายของเธอเจ็บปวด แต่ไม่เจ็บเท่าหัวใจของเธอ ที่ได้รับรู้เรื่องเลวร้าย เธอฆ่าเพื่อนรักของตัวเอง
"ต่อไปนี้มึงคือทาส!" โยษิตาได้ยินเสียงพูดของเขา แต่เธอไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ ตอนนี้เธอหมดแรง สติของเลือนลางใกล้จะหมดสติลงไปทุกที
"ผิง ฉันรักเธอนะ"
"ฉะ.... ฉันรักเธอ!"
"ผิง หนีไป!" เสียงหวานแผ่วเบาดังข้างๆหู เธอไม่รู้ว่ามันเป็นเสียงใคร เสียงแผ่วเบานั้นเธอไม่ทันได้ครุ่นคิดว่าใคร สติของเธอก็ดับวูบลง
ปึก! ปึก! ปึก!
"อ๊า..." เขากระแทกกระทั้นแก่นกายใส่เธอครั้งสุดท้ายเน้นๆพร้อมกับปล่อยสายธารน้ำรักเข้าไปในตัวของเธอทุกหยดหยาด เมื่อเห็นโยษิตาสลบไปแล้ว ราชันก็ถอดแก่นกายออกจากรูสวาทของเธอ
"หึ" เขาแสยะยิ้มมองร่างเปลือยเปล่าของโยษิตาอย่างเย้ยหยัน ขาแกร่งก้าวลงจากเตียง พร้อมกับหยิบบุหรี่ราคาแพงออกมาสูบ ก่อนจะพ่นควันขาวลอยคลุ้ง เขามองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูทิวทัศน์ภายนอกที่กว้างสุดลูกหูลูกตา
ครืด~ครืด~
โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น ราชันเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับกดรับ
"มึงมีอะไร!"
(โยษิตาหายตัวไป มึงมีส่วนเกี่ยวข้องเรื่องนี้ใช่ไหม กูสงสัยมาหลายวันแล้ว กูว่าจะโทรถามมึง แต่มันดันปิดเครื่อง พอกูโทรถามลูกน้องมึง ว่ามึงอยู่ไหน แต่ไม่มีใครบอกกูสักคน แล้วมึงอยู่ไหนตอนนี้)
"กูอยู่บ้านสวน" ราชันเอ่ยเขาทิ้งบุหรี่ลงพื้น พร้อมกับเหยียบขยี้มันกับพื้นอย่างไม่ใยดี เขาปรายตามองร่างเปลือยเปล่าของโยษิตาที่นอนอยู่บนเตียง เลือดสีสดเปอะเปื้อนผ้าปูที่นอนเต็มไปหมด เธอคือทาสไม่จำเป็นที่เขาต้องใส่ใจ ยิ่งเธอเจ็บปวดยิ่งดี
(กูกำลังไป แล้วโยษิตาล่ะ!)
"อยู่กับกู กูเคยบอกมึงแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าคนแบบมันต้องชดใช้"
(ไอ้ชันมึงทำแบบนี้มันไม่ถูก มึงรู้ไหมว่ามึงกำลังทำตัวเป็นศาลเตี้ย! ถ้าโยษิตาทำจริงมึงน่าจะให้กฎหมายจัดการเธอ อีกอย่างเรื่องนี้แค่กำไลกับภาพที่เธอเคยใส่กำไล ไม่ได้แปลว่าเธอทำนะ ให้กฎหมายจัดการเธอดีกว่า )
"กูไม่สนกฎหมายอะไรทั้งนั้น มึงเลิกพูดเรื่องนี้ จะมาก็มา ไม่มาก็แล้วแต่มึง!" ราชันพูดอย่างไม่ยี่หระพร้อมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว
(บ้านสวนมึงใช่บ้านที่เมืองกาญจน์ไหมวะ! ที่มีไร่อยู่ข้างๆบ้านสวนมึง)
"ใช่"
(ไอ้เวร! ตอนนี้กูอยู่กรุงเทพ กำลังไป! ไปไกลฉิบหายเลยนะมึง)
"แล้วอย่าบอกใคร"
(เออๆแค่นี้แหละ กูขับรถอยู่)
" อืม! "ราชันกดวางสายพร้อมกับวางโทรศัพท์ไว้บนหัวเตียง เขาแสยะยิ้มร้ายมองคนที่นอนหมดสติอย่างสมเพช พร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำไป
- ผู้เขียน
