ใช้งาน
2228 คำ
โยษิตากอดตัวเองเดินตามหญิงวัยกลางคนไปเรื่อยๆ เธอแทบจะไม่พูดไม่ยิ้ม ใบหน้ามีแต่ความเศร้าหมอง ใจของเธอมันทุกข์ทรมานเหลือเกิน กับความจริงที่แสนโหดร้าย ความรู้สึกของโยษิตาราวกับตกอยู่ในความมืดมิด ที่ไร้ซึ่งแสงสว่าง และหาทางออกไม่เจอ
คงไม่มีใครมีความสุขหรอกนะ ที่เป็นฆาตกรฆ่าเพื่อน ความรู้สึกของเธอตอนนี้มันมีแต่ความเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน เธอไม่รู้จะทำยังไงถึงจะหลุดพ้นจากความเจ็บปวดนี้ เธอรับตัวเองไม่ได้จริงๆ ที่เป็นฆาตกรฆ่าคนตาย หญิงสาวคิดอย่างเหม่อลอย
"โอ๊ย!" โยษิตาล้มลงกับพื้นทันที เมื่อเธอสะดุดก้อนหินจนล้มลง
"เป็นไรมากหรือเปล่า"ป้ามลรีบถลาเข้าประคองร่างบางของโยษิตาลุกขึ้นทันที
"มะ... ไม่เป็นไรค่ะ"
"มันไม่ตายหรอกป้ามล ไม่ต้องไปสนใจมันขนาดนั้น" เสียงห้วนดังขึ้น โยษิตาถึงกับสะดุ้งรีบลุกขึ้นยืนทันที ถ้าเกิดคนใจร้ายไม่พอใจ คนที่จะเจ็บตัวต้องเป็นเธอแน่นอน
"คุณชันคะ ป้าว่า..."
"รีบพามันไปเลยครับ ใช้งานมันให้หนักๆเลย ใช้งานจนกว่ามันจะตายไปข้างหนึ่ง"ราชันพูดด้วยความโกรธ ขณะยืนอยู่ข้างๆต้นไม้ ป้ามลขมวดคิ้วมุ่นไหนเจ้านายของเธอบอกว่าจะกินเหล้ากับเพื่อน แล้วทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ แต่ดูจากสภาพก็เมาเต็มที่แล้วเหมือนกัน
"เลือดออกเลย ไปทำแผลก่อนดีกว่า ดูสิเลือดออกเลย" ป้ามลก้มดูแผลที่หัวเข่าให้โยษิตา "ตอนล้มคงโดนหินบาดแน่ๆเลย ทำแผลดีกว่านะป้าว่า"
"มันไม่ตายง่ายหรอก! ถึกทนขนาดนั้น ถ้ามันตายก็แค่เอาไปฝัง แต่ผมไม่ให้มันตายง่ายหรอกๆ ต่อให้ตายไปก็ไม่มีใครสนใจหรอก ผู้หญิงสารเลวคนนี้ มันไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน และชีวิตเลวทรามของมัน ต้องมาชดใช้เวรกรรมที่มันก่อ มันต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมาน ให้สาสมกับความเลวของมัน" ชายหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับขบกรามแน่น เพื่อข่มความโกรธเกลียดเคียดแค้นที่มีต่อโยษิตา เขาเกลียดและชิงชังคนสารเลวอย่างโยษิตามากที่สุด
" ไปกันเถอะป้า! "
"แล้วจะทำงานไหวไหม"
" ไหวค่ะ"
" แน่ใจนะ"หญิงวัยกลางคนเอ่ยถามพร้อมจ้องใบหน้าซีดเซียวของโยษิตา เธอเพ่งพิศใบหน้างาม ถึงแม้จะซีดเซียวก็เถอะ เธอกลับไม่เห็นความร้ายกาจของโยษิตาที่แสดงออกมาเลย มันจะเป็นไปได้หรือที่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้จะกล้าทำเรื่องเลวร้าย ถึงขั้นฆ่าเพื่อนอย่างริตาได้ ป้ามลครุ่นคิดก่อนจะถอนหายใจแรงๆออกมา ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ
"ฆาตกร! นังคนสารเลว" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงห้วนก่อนจะเดินโซซัดโซเซเข้าไปในบ้าน เหมือนเข็มทิ่มแทงหัวใจเธออีกครั้ง เมื่อเข้าตอกย้ำคำว่าฆาตกรกับเธอ หยาดน้ำตาที่เหือดแห้งไม่กี่วินาทีไหลรินอาบแก้ม เธอมันคนชั่วช้าสารเลวเหมือนที่เขาพูดจริงๆนั่นแหละ ที่ฆ่าเพื่อนตาย
"ทำไหวจริงๆใช่ไหม ถ้าไม่ไหวป้าจะพาไปพัก"
"ไหวค่ะ!ป้าไม่ต้องทำแบบนี้หรอก เดี๋ยวป้าจะเดือดร้อนเอา "
"งั้นไปกันเถอะ"
"ค่ะ" หญิงสาวพยักหน้า เธอเดินตามป้ามลไปเงียบๆ หยาดน้ำตาล่วงล่นไหลรินโยษิตารีบใช้มือปาดน้ำตาตัวเองทันที เธอต้องรับกรรมที่ตัวเธอได้ก่อเอาไว้ แม้ว่าเธอจะจำอะไรไม่ได้เลยก็ตาม
"ว่าแต่คุณชื่ออะไรคะ"
"ชื่อขนมผิงหรือเรียกผิงเฉยๆก็ได้ค่ะ" โยษิตาพูดพลางยิ้มเศร้าๆให้หญิงสูงวัยตรงหน้า พยายามฝืนน้ำตาเอาไว้สุดฤทธิ์ จนมาถึงไร่ที่ตีนเขามีคนงานยืนอยู่หลายคน
"นี่คือกระถิน ส่วนนั้นชื่อฝ้ายกับสาลี่ กระถินช่วยสอนงานผิงด้วยนะ"
"จ้ะป้า" กระถินยิ้มให้ป้ามล ก่อนจะหันมาจ้องมองโยษิตา ส่วนสาลี่กับฝ้ายมองโยษิตาตาขวางทันที
"ป้าไปดูแลบ้านสวนก่อน ไม่ใช่คุณชันตกบ่อเหล้าแล้วเหรอ ช่วยสอนเธอด้วยแล้วกัน ถ้าป้าทำงานเสร็จป้าจะมาดูอีกทีแล้วกัน ช่วยดูๆเธอหน่อยนะ"
" จ้ะป้า"ป้ามลมองหน้าโยษิตาอยู่นานก่อนจะเดินกลับไป โยษิตามองหน้ากระถินก่อนจะก้มหน้าลง
" ฉันได้ยินว่าเธอฆ่าคนรักของนาย! " ฝ้ายเปิดประเด็นใส่โยษิตาเลย ถึงเจ้านายพวกเธอจะไม่ค่อยมาบ้านสวน และไม่ค่อยมาดูไร่เลย แต่พวกข่าวสารต่างๆของเจ้านายพวกเธอจะรู้เป็นอย่างดี เพราะคุณหญิงดวงแขจะคอยโทรมาพูดคุยกับป้ามลเป็นประจำ เธอมองโยษิตาที่ยังคงนิ่งไม่พูดอะไร ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้แก่ผู้ที่เอ่ยคำถาม
" เธอรู้ได้ยังไง! "กระถินมองหน้าฝ้ายพร้อมกับขมวดคิ้วเป็นปม
"ฉันไปได้ยินนายคุยกับเพื่อน ตอนที่ฉันเอาไวน์กับเหล้าไปไว้ในตู้ให้นาย ผู้หญิงคนนี้คือคนที่ฆ่าคนรักของนาย"
" จริงเหรอ เธอฆ่าคนรักของนายจริงๆเหรอ" กระถินจ้องมองโยษิตาที่ก้มหน้าอยู่ แต่ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากผู้ที่ถูกถาม กระถินได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่พอใจ
"มันไม่ตอบก็แสดงว่ามันฆ่า! "ฝ้ายพูดขึ้น
" เธอทำจริงๆไหม! "กระถินเอ่ยถามโยษิตาอย่างคาดคั้น
" ฉันไม่รู้" เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือ พร้อมกับน้ำตาไหลริน เธอไม่รู้จริงๆว่าเธอฆ่าริตาหรือเปล่า เธอรู้แค่ว่าเธอจำอะไรไม่ได้เลย แต่หลักฐานมันก็มัดเธอแน่น ไม่ว่าจะเป็นกำไลที่เธอเคยสวมใส่ พร้อมกับเวลาที่ริตาตายตรงกับที่เธอวิ่งออกมาจากคอนโดของริตา เขาผูกมัดเธอด้วยหลักฐานต่างๆไม่ว่าจะเป็นภาพที่เธอใส่กำไล เวลาที่ริตาตาย กำไลในที่เกิดเหตุ มันทำให้เธอดิ้นไม่หลุดจริงๆ เปอร์เซ็นที่เธอเป็นคนฆ่ามันช่างสูงนัก และราชันเขามั่นอกมั่นใจว่าเธอทำ
"ทำไมถึงจะไม่รู้ ทำคนอื่นตายยังจะมาบอกว่าไม่รู้อีก คิดว่าเป็นนางเอกถูกคนใส่ร้ายหรือไง ใครจะมาอยากใส่ร้ายเธอถ้ามันไม่ใช่ความจริง เธอมีดีอะไรถึงต้องใส่ร้ายเธอด้วย" ฝ้ายตวาดดังลั่น พร้อมกับผลักโยษิตาจนเซล้มไม่เป็นท่า
"ฉันไม่รู้ ฮึก! ในเมื่อเขาบอกว่าฉันเป็นคนฆ่า ฮื่อๆ ฉันก็คงเป็นฆ่าแบบที่เขาพูดนั่นแหละ" โยษิตาปล่อยโฮออกมา กระถินเม้นปากเป็นเส้นตรงก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ
" แกมันเลว "
"พอๆ ในเมื่อเธอไม่รู้ก็ช่างเธอเถอะ เเล้วเธอชื่ออะไรนะฉันลืม"
" ชื่อขนมผิงค่ะ"
" เออขนมผิง ไปขนตะกร้าองุ่นช่วยฉันก็แล้วกัน"
"ค่ะ" หญิงสาวปาดน้ำตา พร้อมกับพยักหน้าเบาๆ
"กระถิน เธอจะสอนยัยฆาตกรคนนี้จริงๆเหรอ"
"ป้ามลให้ฉันสอน ฉันก็สอนแหละ ไปๆแยกย้ายกันไปทำงาน เดี๋ยวหัวหน้ามาเห็นว่าแอบอู้ก็โดนหักเงินเดือนกันหมดหรอก โดนหักเงินเดือนไม่พออาจจะตกงานด้วยนะ แล้วพวกเธอคิดดูนะว่าเราจะไปหางานที่ไหนทำ งานที่ได้เงินเดือนเยอะขนาดนี้ ตั้งแต่ทำมาที่นี่ได้เงินเดือนเยอะสุดแล้ว รีบไปทำงานก่อนที่เราจะไม่มีที่ซุกหัวนอน"
เออๆก็ได้วะ" ทั้งหมดแยกย้ายกันไปทำงาน ถึงแม้กระถินจะไม่ชอบโยษิตา แต่เธอต้องสอนงานโยษิตาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก โยษิตาทำงานจนตะวันตรงหัว บ่งบอกว่าเป็นเวลาเที่ยงวัน แดดวันนั้นร้อนแสนร้อน เธอต้องแบกตะกร้าองุ่นไปไว้บนรถเพื่อขนไปไว้ทำไวน์ หญิงสาวรู้สึกหน้ามืดเป็นบางครั้งได้แต่สลัดหน้าตัวเองไปมาก่อนจะฝืนทำงานต่อ
"กินข้าวกันได้แล้ว" กระถินพูดกับโยษิตาอย่างไม่พอใจแล้วเดินไปที่โรงอาหารพร้อมกับคนงาน ข่าวที่โยษิตาฆ่าริตาได้แพร่สะพัดไปทั่วไร่ คนงานต่างมองหน้าเธอด้วยความเกลียด หญิงสาวเดินไปที่โรงอาหารพร้อมกับถือจานไปต่อแถวเพื่อให้คนงานตักข้าวให้กับเธอ
"อย่ามาใกล้ฉันนะนังฆาตกร! "คนงานคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับมองเธอด้วยความเกลียดชัง
" ฆ่าคนตายยังลอยหน้าอยู่ได้ หน้าไม่อายจริงๆ แล้วดูรอยตามตัวนี่สิ คงโดนนายทำร้ายสินะ มันน่าฆ่าให้ตายจริงๆน่าจะโดนเยอะกว่านี้เนาะ"
"หึ! เป็นฉันไม่ปล่อยให้มาลอยหน้าแบบนี้หรอก ฉันจะฆ่าให้ตายตามคุณริตาไป คนอะไรฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็นจริง" คำพูดเหยียดหยามพร้อมกับสายตาชิงชังรังเกียจเธอ โยษิตาร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เธอมันน่ารังเกียจเหมือนที่ทุกคนพูด โยษิตาวางจานข้าวไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินมาร้องไห้เงียบๆอยู่ข้างๆต้นไม้ใหญ่ข้างๆโรงอาหาร หัวใจของเธอตอนนี้มันเจ็บปวดรวดร้าว หยาดน้ำตาของเธอไหลรินไม่ขาดสาย มันเจ็บปวดทุกข์ทรมานเหลือเกิน
"ริตาฉันขอโทษ ฮื่อๆ" หญิงสาวร้องไห้ออกมาอย่างน่าเวทนา เธอนั่งกอดเข่าตัวเองพร้อมกับปล่อยน้ำตาไหลรินเป็นทางอาบแก้มนวล
"มาทำอะไรตรงนี้ ทำไมถึงไม่ไปกินข้าว" เสียงทุ้มดังขึ้น โยษิตาใช้มือปาดน้ำตาลวกๆ พร้อมกับหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น
"ผิงไม่หิวค่ะ!" เธอเอ่ยสั่นเครือเครือปนสะอื้น แม้ว่าจะพยายามห้ามปรามเสียงไม่ให้สั่น มันก็สั่นปนสะอื้นอยู่ดี ภาสกรมองใบหน้าซีดเผือดของโยษิตาสีหน้าเรียบเฉย ใบหน้าหวานขาวซีดเซียวนัยน์ตาแดงกล่ำ ขอบตาแดงช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งข้างๆโยษิตาก่อนจะยื่นถุงขนมให้
"รับไปซะ รีบกินจะได้กินยา ผมรู้ว่าคุณหิว"
"___" โยษิตามองหน้าภาสกรสลับกับมองถุงขนม เธอไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนี้เพื่ออะไร เธอรู้ว่าแค่ว่าเขาเป็นเพื่อนกับคนใจร้ายคนนั้น แล้วเขามาทำดีกับเธอเพื่ออะไรกัน
" ฉันมาดีเธอไม่ต้องกลัวฉันหรอก รีบกินซะนะถ้ากินข้าวที่โรงอาหารไม่ได้ก็กินขนมที่ฉันให้ กินเสร็จก็กินยาแล้วก็รีบทายาซะ พวกรอยเขียวรอยช้ำจะได้หาย" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ขอบคุณค่ะ" โยษิตารับถุงขนมมาก่อนจะรีบแกะกินด้วยความหิว ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
"ค่อยๆกินเดี๋ยวสำลัก! "
" ค่ะ! "
" ถ้าแผลที่หลังทายาไม่ได้ ก็ให้คนอื่นช่วยทาโอ๊ย! "ภาสกรร้องโอดโอยทันที เมื่อมดคันไฟจู่โจมกัดเท้าเขา จนเขาต้องรีบถอดร้องเท้าแตะทันที "ไอ้มดบ้า!"
"คุณเป็นอะไรคะ"
"มดกัดครับ มดเยอะขนาดนี้ทำไมไม่เอายามาฉีดฆ่ามันครับ เดี๋ยวมันกัดเอานะ"
" จะฆ่ามันทำไมล่ะคะ มันก็มีชีวิตเหมือนกับเรานี่แหละ แต่ถ้าเราฆ่ามันตายมันก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมาหรอก ทางที่ดีผิงว่าต่างคนต่างอยู่ดีกว่า ถ้าเราไม่ไปยุ่งกับมันมันก็ไม่กัดเราหรอกค่ะ ที่คุณโดนกัดเพราะไปเหยียบตรงที่มันอยู่ไงคะ"
" จริงด้วย! "ภาสกรหัวเราะเบาๆก่อนมานั่งข้างๆเธออีกฝั่ง" แล้วคุณจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ! "
" ไม่ได้เลย รู้แต่ว่าฉันฆ่าคุณริตา"หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับเงยหน้าขึ้นเพื่อไล่น้ำตาไม่ให้ไล่รินออกมา ภาสกรได้แต่มองหน้าหญิงสาวแล้วถินหายใจออกมาแรงๆ เขาว่าเรื่องนี้มันแปลกๆ มันทำให้เขาอยากรู้ความจริงของเรื่องนี้แล้วสิ
" เข้มแข็งให้มากๆนะ วันนี้เธอคงจะไม่ถูกไอ้ชันทำร้าย เพราะมันเมาหัวทิ่มไปแล้ว กว่าจะตื่นคงอีกนานเลย รีบกินขนมเถอะจะได้กินยา"
" ค่ะ ขอบคุณมากๆสำหรับขนมนะคะ" "
"ครับ" ภาสกรจ้องใบหน้าหวานของโยษิตาอยู่นาน ในเนื้อแท้เธอไม่ใช่คนเลว เขายิ่งมั่นใจว่าเธออาจจะไม่ได้ฆ่าริตา และเขาจะสืบเรื่องนี้เอง ถ้าเธอไม่ได้ทำจริงๆ เขาจะช่วยเธอ เธอจะได้หลุดพ้นจากนรกขุมนี้สักที
- ผู้เขียน
