ตอกย้ำ
1562 คำ
"กรี๊ด!!" โยษิตากรีดร้องออกมาสุดเสียง เมื่อชายหนุ่มตรงหน้ากระชากร่างบางของเธอเหวี่ยงลงบนเตียง
"มึงรู้ไหมว่าผู้หญิงเจ็บปวดเพราะอะไรมากที่สุด"
"ฮึก!"
"การถูกทำให้ตกต่ำยิ่งกว่าโสเภณีไง! ชีวิตมึงจะยิ่งกว่านั้น!" ราชันเอ่ยเสียงเหี้ยม แววตาลุกโชติช่วงไปด้วยเพลิงโทสะ ถ้ามันเผาร่างของหญิงสาวตรงหน้าได้ เธอคงถูกเผาไหม้เป็นจุลไปแล้ว เขาตามเข้ามาพร้อมกับตรึงร่างของเธอไว้
"ฮึก! อย่าทำฉัน ฮื่อๆ ถ้าฉันฆ่าริตาจริงๆ นายควรส่งฉันไปให้ตำรวจสิ ฮื่อ กฎหมายก็มีนายควรให้กฎหมายลงโทษฉัน"
" ให้กฎหมายลงโทษมึงมันช้าไป ต่อไปนี้กูจะลงโทษมึงเอง" เขาเอ่ยน้ำเสียงเยือกเย็นพร้อมกับแสยะยิ้มร้าย เขาไม่มีวันให้ผู้หญิงสารเลวตรงหน้า ลอยหน้าชูคอต่อไป เพราะเขาจะจัดเธอเอง
" ใจร้าย ฮึก! นายมันคนใจร้าย! "
" คนสารเลว เลวทรามแบบมึง ไม่มีสิทธิ์มาพูดกับกูแบบนี้"
เพียะ!
เขาฟาดฝ่ามือลงบนแก้มขาวของโยษิตา หยาดน้ำของเธอไหลรินออกมาไม่ขาดสาย เมื่อแขนสองข้างที่ถูกพันธนาการไว้เป็นอิสระ หญิงสาวก็รัวกำปั้นทุบหน้าอกแกร่งของเขาทันที
" มึงรู้ไหมว่าริตาคือคนรักของกู คือเพื่อนของมึง แต่มึงกลับฆ่าเธอได้อย่างเลือดเย็น"
" ไม่จริง! ฉันไม่เคยฆ่าใคร!ฮึก" หญิงสาวส่ายหน้าไปมา ถึงเธอจะจำไม่ได้ แต่เธอก็มั่นใจว่าเธอไม่มีทางทำร้ายใครได้แน่นอน
"หึ! ต่อให้มึงจำเรื่องเลวทรามนี้ไม่ได้ กูจะฟื้นความจำให้มึงเอง มึงดูนี่" ราชันหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ในขณะที่เขานั่งทาบทับร่างบางของโยษิตาเอาไว้ " มึงคือคนที่วิ่งออกมาจากคอนโดตอนที่ริตาตาย"
"ถึงฉันจะวิ่งออกมา มันก็ไม่ได้แปลว่าฉันฆ่าริตา"
" นี่คือรูปกำไลข้อมือในที่เกิดเหตุ และมึงเคยใส่มัน! " โยษิตาถึงกับเบิกตากว้างด้วยด้วยความตกใจ เมื่อเขาเลื่อนรูปกำไลมาจนถึงรูปที่เธอใส่กำไลยืนยิ้ม โยษิตาถึงกับน้ำตาไหลร่วงรินอีกครั้ง เมื่อเขาตอกย้ำด้วยหลักฐาน ว่าเธอฆ่าริตา
" มันก็ไม่ได้แปลว่าฉันฆ่าริตา" เธอพูดเสียงสั่น พร้อมกับกลอกตาไปมา เธอกำลังสับสนและพยายามครุ่นคิดอย่างหนัก แต่เธอก็ไม่สามารถจำเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นได้เลย
" แชทล่าสุดที่ริตาบอกกู ว่าเธอนัดกับมึง คนสุดท้ายที่ริตาอยู่ด้วยคือมึง ริตาไม่เคยมีศัตรูที่ไหน หลักฐานต่างๆมันโยงมาที่มึง แล้วตอนที่มึงวิ่งลนลานออกมาจากคอนโดของริตา เป็นเวลาที่ริตาตายพอดี มึงคือฆาตกรโยษิตา" เสียงกราดเกรี้ยวดุดัน จ้องใบหน้างามของเธออย่างเคียดแค้น
ราวกับเข็มร้อยๆเล่มพุ่งตรงเข้ามาในหัวใจโยษิตา ความรู้สึกผิดกัดกินหัวใจของหญิงสาวทันที เธอฆ่าเพื่อนรักอย่างนั้นหรือ ทำไมเธอถึงทำเรื่องเลวทรามได้ขนาดนี้
โยษิตาร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ ใจของเธอบีบรัดรุนแรง เมื่อได้ฟังเรื่องเลวร้ายที่เธอได้กระทำเอาไว้
"มึงต้องชดใช้ และหลังจากนี้ไป มึงคือทาส! อย่าคิดว่าคนอย่างกูจะเห็นใจมึง!! " เขาเค้นเสียง มองโยษิตาด้วยความอาฆาตมาดร้าย โยษิตาไม่ได้สนใจแววตา หรือความเกรี้ยวกราดบนใบหน้าของชายหนุ่ม เธอกำลังเสียใจในสิ่งที่เธอทำลงไป เธอกำลังผิดหวังในตัวของตัวเอง ในหัวใจของหญิงสาวกลับมีแต่ความผิดบาปที่กัดกินหัวใจ
แคว่ก!
"กรี๊ด!!"
ชายหนุ่มกระชากเสื้อของโยษิตาจนขาดวิ่น ราวกับมันเป็นเพียงผู้ขี้ริ้วผืนหนึ่งก็ไม่ปาน เผยให้เห็นทรวงอกขนาดใหญ่ เธอไม่ได้ใส่ชั้นใน พอถูกกระชากเสื้อออก ทรวงอกขาวผ่องก็อวดความงาม โยษิตาพยายามดีดดิ้นเพื่อหนีการกระทำของราชันทันที
"การเป็นทาสของมึง คือกูเป็นเจ้าชีวิตมึง และกูจะทำอะไรมึงก็ได้! เพราะชีวิตไร้ค่าของมึงต้องชดใช้!" ชายหนุ่มจับร่างบางเล็กนอนคว่ำ จากนั้นก็หยิบไม้หวายออกมา หญิงสาวพยายามถดถอยกายหนี แต่ไม่ทันที่จะหนีพ้น ชายหนุ่มก็พุ่งพร้อมกับใช้ไม้หวดลงบนร่างเธอ
เพียะ! เพียะ! เพียะ!
"กรี๊ดดด!!" โยษิตากรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อชายหนุ่มหวดไม้ลงกลางแผ่นหลังของเธอ ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั้งร่าง ชายหนุ่มฟาดไม้ลงบนแผ่นหลังขาวๆของโยษิตาจนเลือดไหลซิบออกมา พอสาสมใจเขาก็โยนไม้ทิ้งไป
"ฆ่าฉัน... ฮึก! ฆ่าฉันให้ตายซะ! ให้ฉันตายไปพร้อมริตา!" เธอร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด ความเจ็บปวดที่ร่างกาย ไม่เจ็บปวดเท่าหัวใจของเธอตอนนี้ เขาจับเธอนอนหงาย พร้อมกับจ้องเธอด้วยแววตาเคียดแค้น
"ตายเหรอ!? มึงคิดว่าความตายของมึงจะชดใช้ให้กูกับริตาได้เหรอ มันไม่มีวันชดใช้ได้ เพราะต่อให้มึงเอาความตายมาชดใช้ ยังไงมึงก็ชดใช้ไม่มีวันหมด!กูจะทำให้มึงเจ็บกับชีวิตเลวทรามของมึง จนกว่าจะค่อยๆตายลงไป เพราะความผิดบาปในหัวใจมึงเอง กูต้องการเห็นมึงทรมาน " เขาใช้เศษผ้ามัดแขนของเธอไว้กับหัวเตียง ก่อนจะกระชากเกงเกงของโยษิตาจนขาดวิ่น
" อย่าทำฉันแบบนี้ ฮือๆถ้าจะฆ่า ก็ฆ่าฉันให้ตาย แต่อย่าย่ำยีฉัน! ฮื่อๆ"
" มึงคือทาสของกู กูจะทำอะไรก็ได้ " ชายหนุ่มใช้มือตะปบลงบนทรวงอก ก่อนจะบีบเค้นจนมันแทบจะแหลกคามือ
" เจ็บ! ฮือๆอย่าทำฉัน" หญิงสาวเอ่ยคำวิงวอน แต่ราชันกับไม่สนคำวิงวอนนั้น เขาเพิ่มแรงบีบเค้น พร้อมกับแสยะยิ้มร้ายมองหญิงสารเลวตรงหน้าด้วยความสาแก่ใจ
ใช่.... เขาต้องการให้เธอเจ็บปวด
" อย่าทำฉัน ได้โปรด!!" ชายหนุ่มไม่สนใจ เขาฟันขบกัดไปที่ยอดประทุมถันของเธอทันที โยษิตาถึงกับดิ้นพล่าน เมื่อเข้าใช้ฟันขบกัดไปตามร่างกายของหญิงสาว
" กรี๊ด! " โยษิตากรีดร้องออกด้วยความเจ็บปวดเมื่อราชันใช้ฟันแหลมคมกัดไปตามเนินอกของเธอ การกระทำของราชันเริ่มรุนแรงขึ้น เขาขบกัดจนเลือดไหลซิบออกมา "ได้โปรด ฮื่อๆ อย่าทำฉัน"
"กูจะทำให้มึงเจ็บ ทาสอย่างมึงอย่ามาเรียกร้อง กูจะทำให้มึงไร้ค่า ยิ่งกว่าโสเภณี" ชายหนุ่มเค้นเสียงทุ้มต่ำน้ำเสียงเยือกเย็น พร้อมกับลุกถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก แก่นกายขนาดใหญ่ผงาดชูชัน มีเส้นเลือดปูดโปน โยษิตาถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตา
" นะ... นายจะทำอะไรฮึก" เธอเอ่ยเสียงสั่นพยายามกัดฟันข่มความเจ็บปวดที่แผ่นหลัง เธอถดถอยกายพยายามดิ้นแต่ไม่เป็นผล เมื่อแขนของเธอถูกพันธนาการเอาไว้แน่น
"กูจะเอามึงไง และอย่าคิดว่ากูจะยกย่องอะไรมึง มึงก็แค่ทาส มีค่าต่ำกว่าโสเภณี" ชายหนุ่มกระชากขาเธอ พร้อมยกขาของเธอให้ชันขึ้น ถึงโยษิตาหุบขาเอาไว้ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะชายหนุ่มแรงเยอะกว่าเธอมาก
"อย่าทำ... ฮึก!"
"..." ไร้คำพูดใดๆหลุดมากจากปากของเขา เขารูดแก่นกาย2-3ครั้งแล้วถูกับดอกกุหลาบอวบอูมสีชมพูของเธอ
"กรี๊ดดด!!!!!!!" โยษิตากรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อชายหนุ่มตรงหน้า ดันแก่นกายเข้าในรูสวาทของเธอแรงๆ ร่างบางสั่นเกร็งพยายามดีดดิ้น ความเจ็บปวดเกิดขึ้นกลางใจสาวทันที แต่ยิ่งเห็นโยษิตาเจ็บปวด ชายหนุ่มก็ยิ่งสะใจ
ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!
"กรี๊ดดด! เจ็บ! เอาออกไปที ฮื่อๆ" ร่างกายของหญิงสาวราวจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อเขาพยายามกระแทกกระทั้นแก่นกายเข้ามา เธอพยายามดิ้นรน แต่ชายหนุ่มกลับจับเอวคอดของเธอเอาไว้แน่นๆ
ปึก! ปึก! ปึก!
"กรี๊ดดด!!!" เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง เขากลับไม่สนใจเสียงของเธอ พยายามที่จะดันแก่นกายเข้าไปในรูสวาทของเธอให้ได้
ปึก! ปึก! ปึก!
"ยะ... อย่า ฮึก! พะ... พอได้แล้ว.. ฮื่อๆ" เธอเอ่ยคำอ้อนวอนทั้งน้ำตา พยายามอ้อนวอนเขา แต่ชายหนุ่มกลับไม่สนใจคำวิงวอนนั้น เขากางขาเธอกว้างกว่าเดิม แล้วกระแทกกระทั้นเข้าไป
ปึก! ปึก! ปึก!
"กรี๊ดดด!!" เธอกรีดร้องออกมาสุดเสียง เมื่อแก่นกายขนาดใหญ่ของชายหนุ่มเข้ามาภายในร่างกายของเธอ ทำให้รูสวาทของเธอฉีกขาดเป็นทางยาว พร้อมกับเลือดไหลรินลงบนผ้าปูที่นอน
- ผู้เขียน
