ทบทวนความจำ
1524 คำ
ร่างบางระหงของแก้วเก้ากับพราวนภารีบเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างรีบร้อน เมื่อได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาลว่าโยษิตาหายตัวไป
"ยัยผิงหายไปไหน?" น้ำเสียงของแก้วเก้าเอ่ยเสียงสั่น ภายในใจของเธอมันร้อนรนราวไฟสุม เธอกลัวโยษิตาจะเป็นอะไรไป บาดแผลของโยษิตายังไม่หายดี ซ้ำร้ายยังบาดเจ็บและสลบไสลไม่ได้สติ แล้วเธอจะหายไปได้ยังไงกัน ถ้าเธอไม่ถูกใครพาไป หญิงสาวได้คิดอย่างกระวนกระวายใจ
"ญาติยัยผิงพากลับบ้านหรือเปล่า?" พราวพิราพูดอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก เพราะเพื่อนของเธอรีบโทรหาตั้งแต่ได้รับข่าวจากทางโรงพยาบาล ซึ่งเธอติดถ่ายละครพึ่งจะได้นอนไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา หญิงสาวกำลังนอนหลับแก้วเก้าก็ดันโทรมากวน ให้พามาโรงพยาบาลเป็นเพื่อนอีกต่างหาก
"แกก็รู้ว่ายัยผิงไม่มีญาติที่ไหน แล้วใครพาเธอไป?" พราวพิรามองหน้าเเก้วเก้าที่ทำหน้าเป็นกังวล ก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ
"เขาไปอยู่กับพี่ดุรงค์หรือเปล่า? พราวพิราพูดเสียงราบเรียบ ไม่ได้รู้สึกอะไรกับการหายไปของหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย ทำไมเธอต้องรู้สึกอะไร ในเมื่อโยษิตาไม่ได้มีความสำคัญกับเธอขนาดนั้น
"เดี๋ยวลองโทรหาก่อนแล้วกัน! " มือเรียวสวยเปิดกระเป๋าสะพายก่อนจะล้วงโทรศัพท์ราคาแพงออกมา ก่อนจะกดย้ำไปที่หน้าจอ เพื่อโทรออกหาใครบ้างคน
("สวัสดีครับ") ปลายสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เมื่อดาราสวยระดับแถวหน้าของเมืองไทยโทรหาเขา
"ผิงอยู่กับคุณดุรงค์หรือเปล่าคะ?" น้ำเสียงหวานสั่นเล็กน้อยเอ่ยถามปลายสาย ตอนนี้หญิงสาวเป็นกังวลอย่างมาก กับการหายตัวไปของโยษิตา
("ไม่ครับ ไม่ได้เจอกันมาสักพักแล้วครับ ว่าแต่.. มีอะไรหรือเปล่าครับ?")
"ผิงหายตัวไปค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะ แก้วจะไปตามหาขนมผิงก่อน"
("ครับ")
แก้วเก้ากดวางพร้อมทำท่าทางเคร่งเครียด แล้วเดินไปมาอย่างเป็นกังวล พราวพิรามองท่าทางของเพื่อนโดยไม่เอ่ยวาจาใดๆออกมา
ผ่านไปหลายวัน โยษิตาขยับเปลือกตาไปมาก่อนค่อยๆปรือตาขึ้น แต่เธอต้องหลับตาลงอีกครั้ง เมื่อแสงจ้าเข้ากระทบนัยน์ตาของเธอ หญิงสาวค่อยๆปรับสายตาให้เข้ากับแสง ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ
"ซี๊ด!" โฆษิตาใช้มือกุมศรีษะตัวเองทันที เมื่อความเจ็บปวดจู่โจมหัวของเธอ หญิงสาวค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นจากเตียง ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ทำไมเธอถึงจำอะไรไม่ได้เลย
... แล้วเธอเป็นใคร?มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร...
โยษิตาสำรวจร่างกายของตัวเองไปมา เธอไปทำอะไรมา ทำไมเนื้อตัวของเธอถึงได้มีแต่รอยเขียวช้ำ ร่องรอยบาดแผลตามตัวของเธอก็ยังหลงเหลืออยู่ หญิงสาวครุ่นคิดอย่างหนัก พยายามคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆที่เคยผ่านมา
แต่... เธอไม่สามารถจำอะไรได้เลย....
แกรก! ขาเรียวสวยต้องชะงักขณะที่เธอจะก้าวไปที่หน้าต่าง เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู โยษิตาขมวดคิ้วเป็นปมมองชายหนุ่มร่างกายกำยำตรงหน้าด้วยสงสัย ชายตรงหน้าอยู่ในชุดธรรมดา ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ดวงตาคมกริบสีน้ำตาล จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหนาอวบอิ่ม ดูรวมๆเขาเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟค แต่แววตาของเขากลับดูน่ากลัว
"หึ! ฟื้นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับจ้องใบหน้าของหญิงสาวด้วยแววตาเย็นยะเยือก
"คุณเป็นใครคะ?" โยษิตาเอ่ยถามชายหนุ่ม ราชันถึงกับแสยะยิ้มร้ายกาจมองใบหน้าเรียวสวยของหญิงสาวตรงหน้า
" จำไม่ได้เหรอ? งั้นฉันช่วยฟื้นความจำให้เอาไหม?" ชายหนุ่มยิ้มเย้ยหยันให้เธอ
"ดีค่ะ งั้นช่วยตอบฉันได้ไหม ว่าฉันคือใคร?" หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรงเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้า อย่างน้อยได้รู้จักชื่อตัวเองก็ยังดี เพราะตอนนี้ในหัวของเธอมันว่างเปล่า เธอจำอะไรเกี่ยวกับตัวเธอไม่ได้เลย
"เธอชื่อโยษิตา ชื่อขนมผิง หรือผิง เป็นเพื่อนของริตา"เขากลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อยแล้วเม้มปากตัวเองแน่นเพื่อกลบความรู้สึกแค้นใจที่มีต่อโยษิตา
"ริตาคือใครคะ?"
"ริตาคือคนที่เธอฆ่าไงล่ะ!" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ แต่แววตาฉายความเหี้ยมโหดออกมาอย่างชัดเจน
" มะ.. ไม่จริง.. ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนั้น"หญิงสาวส่ายหน้าไปมา ราชันพยายามข่มความโกรธเอาไว้สุดฤทธิ์
"มึงจำความระยำ เลวทรามที่ทำไว้ไม่ได้หรือไง!! มึงฆ่าเมียกูอีเลว! "
" มะ... ไม่... " หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนกกับสิ่งที่ชายตรงหน้าเอื้อนเอ่ย เธอไม่เชื่อว่าตัวของเธอ จะทำเรื่องราวเลวร้ายแบบนั้นได้
ชายหนุ่มร่างกายกำยำปรี่เข้ามาประชิดตัวเธอทันที พร้อมกับเหวี่ยงร่างของเธอลงบนเตียง
"กรี๊ด!" โยษิตากรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าตามเข้าบีบคอของเธอแรงๆ การกระทำป่าเถื่อนของเขา มันยิ่งทำให้เธอหวาดกลัว
"กูจะทำให้มึงต้องเจ็บปวด เหมือนที่มึงทำกับริตา" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด แววตาของเขาจ้องมองเธอด้วยแววตาโกรธแค้น โยษิตาดิ้นพยายามแกะมือของเขาออก แต่ราชันกลับเพิ่มแรงบีบมากกว่าเดิม
"อึกๆ!" หญิงสาวดิ้นพล่านพยายามดีดดิ้นแต่ไม่เป็นผล เธอเริ่มเกร็งสติของเธอเริ่มเลือนลาง และดูเหมือนความตายกำลังคืบคลานเข้ามาหาเธอทุกที
"คนที่ทำให้ริตาตาย! อย่าหวังว่ามึงจะมีความสุข การที่ได้เห็นมึงตายทั้งเป็น มันเป็นอะไรที่สาสมแล้ว กูจะทำให้มึงต้องเจ็บปวดเจียนตาย" ราชันเพิ่มแรงบีบลำคอขาวของเธอแรงขึ้นกว่าเดิม โยษิตาจับมือของเขาเอาไว้แน่น ก่อนที่สติของเธอจะดับวูบลง ชายหนุ่มก็คลายแรงบีบ
" เฮือก! แค่กๆ" หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าคลายแรงบีบ เขาเริ่มบีบคอเธอแรงๆอีกครั้ง พอหญิงสาวใกล้ขาดอากาศหายใจ เขาก็คลายแรงบีบ เขาจงใจให้เธอทรมาน
"กูอยากจะทรมานมึงให้เจ็บปวดเจียนตาย! ให้สาสมกับความเจ็บปวดของหัวใจกูตอนนี้!"
ปึก! ปึก! ปึก!
"ฉันเจ็บ!"
ชายหนุ่มเลื่อนมือมาจับหัวของเธอกระแทกกับเตียงแรงๆอยู่หลายครั้ง หญิงสาวพยายามแกะมือของเขาออก เธอไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้กระทำป่าเถื่อนกับเธอแบบนี้
" กรี๊ด! ปล่อยฉันนะไอ้เลว! " โยษิตากรีดร้องเสียงดังลั่น แต่ราชาไม่สนใจเสียงกรีดร้องของหญิงสาวตรงหน้าเขาเลยสักนิด เขากระแทกหัวของเธอแรงๆแล้วลุกขึ้นยืนที่ปลายเตียง
"คนแบบมึงมันไม่ตายดี มึงรอดูหายนะของมึงได้เลย!" ชายหนุ่มเค้นเสียง มองร่างของโยษิตาด้วยความเคียดแค้น เขาจะไม่มีวันให้หญิงสาวตรงหน้าชูคอมีความสุข ได้อีกต่อไป
ใช่.... เขาต้องการให้เธอเจ็บปวด...
"นายมันคนสารเลว ฮึก ฉันไปทำอะไรให้นาย!" ริมฝีปากบางสั่นระริก มองชายตรงหน้าน้ำตาคลอ ก่อนที่หยาดน้ำตาสีใสไหลรินอาบแก้ม ราชันมองใบหน้าของโยษิตาอย่างสมเพช สมเพชในความเสแสร้งของเธอ
"มึงฆ่าริตาตายอีชั่ว!"
"กรี๊ดดด!!" ร่างบางของโยษิตาลอยละลิ่ว เมื่อถูกกระชากหัวเเล้วเหวี่ยงอัดผนัง จนเธอจุกและเจ็บร้าวไปทั้งแผ่นหลัง หญิงสาวถึงกับทรุดลงกับพื้นทันที ราชันตามไปกระชากคอเสื้อรั้งร่างของเธอขึ้น แล้วผลักเธอแรงๆ จนเซล้มไม่เป็นท่า
"ไม่จริง! ฮึก! ฉันไม่เคยฆ่าใคร!" หญิงสาวส่ายหน้าเบาๆทั้งน้ำตา ถึงโยษิตาจะจำไม่ได้แต่หญิงสาวก็มั่นใจ ว่าเธอไม่ทำเรื่องเลวทรามแบบนั้นแน่นอน ราชันจ้องใบหน้าของโยษิตาด้วยแววตาเคียดแค้นชิงชัง เขาเกลียดผู้หญิงตรงหน้ามากที่สุด
เพียะ!
"โอ้ย! ฮึก!" ฝ่ามือหนาฟาดลงมาที่ใบหน้าของโยษิตา จนหน้าหันไปตามแรงตบ ความชาตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดทันที กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งทั่วปากของเธอ 'เขามันคนใจร้าย'เธอมองหน้าเขาทั้งน้ำตา
"ความเลวทรามของมึงที่ทำไว้กับเมียกู มึงต้องชดใช้อย่างสาสม!" ชายหนุ่มประกาศกร้าว แววตาฉายความเหี้ยมโหด เขาย่างสามขุมเข้าไปประชิดตัวเธอ จนร่างบางสั่นสะท้านด้วยความกลัว รับรู้ถึงความโหดร้ายคืบคลานเข้ามา
หมับ!!
"กรี๊ดดด!!!"
- ผู้เขียน
