แสงอรุณรุ่งสาดส่องอากาศยามเช้าเย็นสบาย กลิ่นหอมของอาหาร ทำให้ร่างอรชรของโยษิตา ที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียงผู้ป่วย รู้สึกตัวตื่นจากภวังค์หลังจากที่เธออยู่ในห้วงนิทรามาตลอดทั้งคืน มือเรียวบางยกชูขึ้นสูงก่อนบิดตัวไปมา เธอค่อยเปิดๆเปลือกตาขึ้นมอง แต่ก็เจอใบหน้าหล่อเหลาคมคายจ้องอยู่ไม่ถึงคืบ
"ทำบ้าอะไรของนายไปให้ไกลเลยนะ ไอ้คนเลว" โยษิตาผลักใบหน้าราชันให้ถอยห่างแล้วรีบดีดตัวลุกขึ้น
"ปะ.. เปล่า ฉันจะมารับเธอไปคอนโดริตา"
"มารับฉันทำไม ฉันไม่เคยขอร้องให้นายมารับ"
"ฉันทำเรื่องยกให้เธอแทน รถสปอร์ทที่ฉันเคยซื้อ ทุกอย่างที่ฉันเคยเตรียมไว้ให้ให้ริตา ไม่ว่าจะเป็นแก้วแหวนเงินทอง ฉันยกให้เธอหมดนะ"
" ฉันไม่เคยต้องการ! อย่าคิดว่าเอาของมาล่อ แล้วจะทำให้ความเลวทรามที่นายทำกับฉันเอาไว้ลดลงนะ ต่อให้นายพยายามทำดี ฉันก็ไม่ได้มองนายเป็นคนขึ้นมาหรอก"
" ฉันรู้ว่ามันชดใช้ให้เธ
