EP 24
1115 คำ
“พ่อยอมรับว่าพ่อมันแย่ ไม่มีความรับผิดชอบ แถมยังเห็นแก่ตัวด้วยการหาความสุขใส่ตัวคนเดียว โดยไม่คิดถึงใครเลย จนต้องเจอกับปัญหาแสนสาหัส แก้ไม่ตก
แต่ตอนนี้พ่อกล้าบอกได้เลยว่า พ่อสงสารนิ่ม พ่อรู้สึกผิดที่ทอดทิ้งนิ่มกับแม่ให้ลำบาก ถ้าย้อนเวลาได้ พ่อจะไม่มีวันทำเรื่องชั่ว ๆ เป็นอันขาด ถ้าพ่อมีปัญญาหาเงินมาซื้อทุกอย่างกลับไปให้คุณย่าได้ พ่อจะรีบทำ
เพราะพ่ออยากเห็นนิ่มมีอิสระภาพ อยากเห็นนิ่มกลับไปหายายหาน้อง หาคนรัก และต่อไปพ่อจะทำทุกอย่างเพื่อให้นิ่มกับแม่มีความสุข เพื่อชดเชยกับสิ่งเลว ๆ ที่พ่อทำไว้”
“พ่อ!”
ลูกเอ่ยเบา ๆ เมื่อเห็นสีหน้าบ่งบอกว่ารู้สึกผิดของพ่อ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าคำพูดเหล่านี้ ออกมาจากใจพ่อมากน้อยแค่ไหน แต่อะไรบางอย่างบอกให้รู้ว่าพ่อไม่ได้โกหก
แล้วมือบางของลูก ก็ถูกผู้พ่อเอื้อมไปกุมไว้ อีกมือก็ยกขึ้นลูบศีรษะลูกไปมาด้วยความรู้สึกรักและสงสารกว่าครั้งไหน ๆ นับตั้งแต่ได้เห็นหน้าลูก
เขาก็ค่อย ๆ ดึงลูกเข้ามากอดไว้ โดยคนเป็นลูกเองก็ไม่ได้ขัดขืดใด ๆ แม้จะไม่เคยคาดฝัน ว่าจะมีโอกาสได้รับไออุ่นจากอกพ่อ ผู้ให้กำเนิดเลยก็ตาม แต่ลูกที่ขาดความรักความอบอุ่นจากพ่อแม่มาตั้งแต่เกิด ก็เป็นสุขใจไม่น้อยที่ได้อยู่ในอ้อมกอดพ่อ
“พ่อขอโทษนะลูก ขอโทษในทุกเรื่อง ทุกอย่างที่ทำกับนิ่ม พ่อสัญญาว่าจะรีบหาทางแก้ไข และรีบหาทางช่วยนิ่มให้ได้อิสรภาพก่อนสองปี พ่อสัญญา สัญญาด้วยชีวิต ขอเพียงให้นิ่มอดทน ทำตามคำแนะนำของพ่อไว้ให้ดี ไม่นานเราจะหลุดพ้นจากปัญหานี้ไปด้วยกัน”
“ค่ะพ่อ”
แม้ไม่รู้ว่าพ่อจะทำตามสัญญาได้ยังไง วิธีไหน หรือเมื่อไหร่ กว่าจะได้เงินเกือบสองร้อยล้าน มาซื้อบริษัทกับบ้านหลังใหญ่ของพ่อกลับคืนได้
แต่ลูกก็ตอบรับเพื่อให้พ่อสบายใจ แล้วปล่อยให้น้ำตาแห่งความอัดอั้นตันใจ ไหลรินออกมาอยู่กับอกพ่อนานหลายนาที
“พ่อดีใจที่นิ่มเชื่อพ่อ อ้อ! เกือบลืม”
วิโรจน์ละวงแขนออก แล้วล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมานับเงินสี่หมื่นบาทแล้วส่งให้ลูก
“นี่เงินเดือนของนิ่ม พ่อต้องกลับก่อนล่ะ เดี๋ยวถ้านายนั่นมาเจอเข้าจะเป็นเรื่อง เพราะว่าพ่อไม่ได้ขอไว้ก่อน ถ้าพ่อว่าง พ่อจะมาดูนิ่มบ่อย ๆ จะเอายามาให้ด้วย หรือถ้าพ่อไม่ว่างมา นิ่มรู้นะว่าจะไปหาซื้อได้ที่ไหน”
“ค่ะ”
กัณหาไหว้พ่อด้วยความขอบคุณ หลังจากรับเงินมากำไว้ อีกมือก็รีบยกขึ้นไปปาดน้ำตาออกจากแก้ม ขณะลุกไปส่งพ่อ ที่กำลังจะเดินถึงประตูแล้ว วิโรจน์จึงยกแขนโอบไหล่ลูกระหว่างเดินตามทางเล็ก ๆ
แต่ไปได้ไม่กี่ก้าว เมื่อเจ้าของบ้านหนุ่มยืนกอดอกจ้องมองมาหา
วิโรจน์เดาได้ไม่ยาก ว่าเขาคงมายืนอยู่นานแล้ว และนานพอที่จะมองผ่านกระจกเข้าไป เห็นเขากับลูกนั่งกอดกันร้องไห้อยู่เป็นแน่ เพิ่งจะเตือนลูกอยู่แท้ ๆ แต่ตัวเองดันเป็นต้นเหตุทำให้เขาเห็นได้ เคราะห์ยังดีเสียงไม่เล็ดลอดออกมาถึงหูเขา ไม่งั้นคงได้พังกันหมด
“ส่งพ่อแค่นี้ก็พอนะ กลับไปพักผ่อนเถอะ ไว้วันหลังพ่อจะมาหาใหม่”
วิโรจน์รู้ดีว่าละเมิดกฏเหล็กของเขา จึงต้องรีบทำให้ลูกหลุดพ้นจากรัศมีเสียงเหน็บแนม หรือด่าทอจากเขา ที่จะถูกพ่นออกมาในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้าเป็นแน่
กัณหาทำตามคำพ่อด้วยการหันหลังกลับ เพราะเกลียดคนตรงหน้าจนไม่อยากจะมองให้เสียตาด้วยซ้ำ
“ผมเข้าใจว่าภาษาคนของผมชัดเจนมากพอ ว่ากฏการมาหานางบำเรอผม คุณจะต้องได้รับอนุญาตก่อนเท่านั้น เว้นเสียแต่ว่า ไอ้คนที่ไม่ใช่คน และฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเท่านั้นจะทำผิดกฏ ไม่ทราบว่าคุณสองพ่อลูก จัดอยู่ประเภทไหน ระหว่างเป็นคนเข้าใจภาษาคน หรือเป็นคนที่ไม่ใช่คน”
แต่ก็ยังไปไม่ไกลมากพอ ที่จะหลุดพ้นรัศมีเสียงของเขาเปล่งออกมาอย่างชัดเจนและดัง ประหนึ่งอยากให้เธอได้ยิน และเมื่อเขาอยากให้ได้ยินนัก กัณหาก็เลือกที่จะยืนหันหลังฟังให้รู้แล้วรู้รอดไป
ส่วนวิโรจน์รู้ว่าผิดเต็มประตู ก็พยายามควบคุมสติอารมณ์เอาไว้ และอธิบายให้เขารับรู้ด้วยน้ำเสียงเรียบนุ่ม
“ผมขอโทษที่ไม่ได้ขอคุณก่อน พอดียัยมิวลืมเอายามาจากบ้าน ผมเลยรีบซื้อมาให้ แล้วก็พาคนมาทายาให้ด้วย เพราะยัยมิวอยู่คนเดียวคงจะดูแลตัวเองได้ไม่ทั่วถึง”
“อ้อ!!! ยาทาไอ้ตราบาปที่ผมประทับให้น่ะเหรอ เป็นยังไงล่ะ เห็นแล้วพวกคุณมีความสุขมากมั้ย ร้องห่มร้องไห้ใส่กันหมดน้ำตาไปกี่ปี๊บล่ะ ยกแรกนี่แค่เบสิค ๆ นะ ต่อไปก็จะเป็นระดับอินเตอร์มิเดียส์ แล้วก็เลื่อนเป็นระดับแอดวานซ์ เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้ซับน้ำตากันให้เยอะ ๆ เถอะ รับรองผมจัดให้ไม่ผิดหวังแน่”
กัณหาตัดสินใจจะไม่ฟังต่อ ด้วยการเดินกลับเข้าบ้าน
วิโรจน์เองก็อยากหนีไปเต็มที เพราะไม่อยากฟังเขาพร่ามไม่หยุด แต่ก็ยังพยายามควบคุมอารมณ์เอาไว้ได้ดีไม่น้อย ด้วยการเอ่ยเสียงเรียบนุ่มออกไป
“ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมขอกลับบ้านก่อนนะ จะได้รีบไปทำรายงานที่คุณสั่ง”
ชาครีย์มองตาขวาง ก่อนจะส่งคำเหยียดหยามทิ้งท้าย
“เอาเป็นว่า ครั้งนี้ผมจะทำบุญให้หมาจนตรอก ด้วยการทำเป็นมองไม่เห็นก็แล้วกัน แต่อย่าให้มีอีกนะ ถ้าคุณไม่เชื่อ หรือตั้งใจจะฝืนกฏผมเมื่อไหร่ คุณนั่นล่ะจะเสียใจ และเสียทุกอย่างเปล่า ๆ รวมทั้งความสาวของลูกคุณด้วย”
ผู้พ่อรีบเดินหนีเมื่อประโยคนี้กระทบหู ส่วนคนลูกนั้นกลับหยุดยืนแล้วหันกลับไปมองใบหน้าและท่าทางที่สะใจของเขาอย่างชิงชังที่สุด
- ผู้เขียน
