เมื่อตอนกลางวันเขาได้โอกาสฆ่าเธอแล้วครั้งหนึ่งแต่เลือกปล่อยให้โอกาสนั้นหลุดมือไป มานึกอยากทำลายเธอตอนนี้...อย่าหวังว่ามันจะง่ายเหมือนที่ลงมือกับคนอื่น ๆ เลย
“เธอเป็นใคร...” ขณะมองดูมนุษย์หน้าโง่ดิ้นทุรนทุรานทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าพยายามต่อไปก็ไร้ประโยชน์ สุ้มเสียงทุ้มต่ำแฝงความขุ่นมัวอย่างไม่ทราบสาเหตุก็ดังขึ้น
“อื้อ ๆ” ทางฝั่งไมอาแทบไม่ได้ฟังที่คีธถาม ยังคงใช้มือเล็กจิ๋วหลิวฟาดข้อมือและท่อนแขนชายหนุ่มเสียงดังเพียะติดต่อกันเป็นสิบครั้ง แน่นอนว่าการกระทำของเธอไม่ระคายต่อเขาแม้สักนิด
อย่าบอกนะว่านั่นคือเรี่ยวแรงทั้งหมดแล้ว?
เปราะบางขนาดนี้อย่าว่าแต่รองรับน้ำหนักตัวเขาเลย แค่จับมือ...กระดูกก็คงแหลกเป็นผุยผง
คีธครุ่นคิด ทว่าสักพักก็หลุดสบถเมื่อนึกย้อนถึงจินตนาการพิลึกพิลั่นเมื่อครู่
แล้วทำไมยัยตัวเล็กนี่จะต้องมา 'รองรับ' ตัวเขาด้วย?
“ยัยตัวเมียน่าสมเพช ฉันถามว่าเธอเป็นใคร!” คีธกระซิบรอด
